Η Pam Wolf ή Ασπασία Ρίγα όπως ήταν το όνομα που της δόθηκε στο Δημοτικό Ορφανοτροφείο της Αθήνας, έχει επιδοθεί σε ένα αγώνα να βρει τη βιολογική της μητέρα στην Ελλάδα, να την αγκαλιάσει, να της πει ότι την αγαπάει και καταλαβαίνει τους καιρούς.
Η ιστορία της Πάμ, όπως προκύπτει από την συνέντευξη είναι μια πανομοιότυπη ιστορία πολλών Ελληνόπαιδων που στάλθηκαν σε οικογένειες στην Αμερική για μια καλύτερη τύχη. Η μόνη λύση είναι η δημιουργία τράπεζας δεδομένων DNA για τα υιοθετημένα παιδιά και τις οικογένειές τους απο το ελληνικό κράτος. Ετσι μόνο μπορούν να απαντηθούν τα ερωτήματα, να λυτρωθούν τα παιδιά που ορφάνεψαν λόγω συνθήκης.
Τα ερωτήματα ζητούν απάντηση, η Πάμ διηγείται την ιστορία της, ο πόνος αναβλύζει στα λόγια της. Χρειάζεται να βρει τη μάνα της, να βρει την προσωπική της λύτρωση.
«Γεννήθηκα χωρίς ονοματεπώνυμο και πιστοποιητικό γεννήσεως στην Ελλάδα. Η ημερομηνία που δόθηκε στα νόμιμα χαρτιά μου ήταν η 25η Σεπτεμβρίου, 1957 and the orphan number 45011, by the Municipal 1957 και ο αριθμός μου ήταν 45011, στο Δημοτικό Ορφανοτροφείο της Αθήνας. Το 2011, που αναζήτησα το παρελθόν μου με γραπτό αίτημα στο ορφανοτροφείο για πληροφορίες σχετικά με το ιστορικό μου, έλαβα μια σύνοψη της ζωής μου πριν από την είσοδό μου στο ορφανοτροφείο.
Σύμφωνα με το ιστορικό με εγκατέλειψαν στο κατώφλι της οδού Αριστοφάνους αριθμός 12, στην περιοχή Καλαμάκι της Αθήνας. Αυτή ήταν η κατοικία του Δημητρίου και της Ασπασίας Μπούχλα (και οι δύο έχουν πεθάνει). Το έγγραφο αναφέρει ότι στις 30 Σεπτεμβρίου, 1957, δύο χωροφύλακες με παρέλαβαν και με πήγαν στο τοπικό αστυνομικό τμήμα στην Αργυρούπολη. Ο ένας ήταν ο Δημήτριος Μπούχλας και ο άλλος ο Φίλιππος Μπαρμπαγιάννης. Στη συνέχεια με παρέλαβε το Δημοτικό Ορφανοτροφείο της Αθήνας όπου βαφτίστηκα στις 23 Οκτωβρίου 1957 and 1957. Το ορφανοτροφείο μου έδωσε το όνομα Ασπασία και το επίθετο Ρίγα. Ταξίδεψα από την Ελλάδα με την αεροπορική εταιρεία KLM Royal Dutch Airlines, στις 9 Ιουλίου, 1958 και έφτασα στο Χιούστον του Τέξας στις 10 Ιουλίου 1958.
Πότε έμαθες πως ήσουνυιοθετημένη;
Οι γονείς μου, ένα ζευγάρι από την Πολωνία δεν έκρυψαν ποτέ από μένα και τον υιοθετημένο αδελφό μου πως δεν ήμασταν βιολογικά τους παιδιά. Μας έλεγαν πως ήμασταν πολύτιμα πλάσματα γιατί μας επέλεξαν και μας αγάπησαν. Δεν έκρυψαν το γεγονός πως μας υιοθέτησαν και αυτή η γνώση μας βοήθησε στην πορεία να καταλάβουμε τι σήμαινε η υιοθεσία.
Ποιος σας υιοθέτησε; Ήσουν το μοναδικό παιδί της οικογένειας αυτής ή υπήρχαν κι άλλα υιοθετημένα;
Είμαστε δύο παιδιά, που μας διάλεξαν και μας υιοθέτησαν οι Prosper Mika και Irene Ledwig Mika, ένα ζευγάρι πολωνικής καταγωγής από το Σαν Αντόνιο του Τέξας. Έχω έναν υιοθετημένο αδελφό, τον Θωμά, ο οποίος επίσης ήρθε από την Ελλάδα και είναι μη πιστοποιημένο παιδί. Τον εγκατέλειψαν στην οδό Αμφαίας 1 στη Θεσσαλονίκη μπροστά από το σπίτι του Δημήτριου Ηλιάδη στις 22 Δεκεμβρίου 1958 στις 8.15, σύμφωνα με τα αρχεία της αστυνομίας. Οδηγήθηκε στο Ορφανοτροφείο του Αγίου Στυλιανού στη Θεσσαλονίκη, βαφτίστηκε και του δόθηκε το όνομα Ιωάννης και η ημερομηνία γέννησης, 11 Δεκεμβρίου 1958. Έφτασε στο Χιούστον του Τέξας τον Ιούλιο του 1958 σε ηλικία έξι μηνών.
Πώς ήταν το οικογενειακό περιβάλλον; Πώς ήταν οι γονείς σου;
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με δύο γονείς και ένα αδελφό που αγάπησα πάρα πολύ, και ήμουν ένα χαρούμενο κορίτσι. Ήμουν πολύ κοντά στη μητέρα μου, ήταν άγγελος. Οι γονείς μου ήταν γνήσιοι, με δοτικότητα και τρομερή υποστήριξη προς τα παιδιά τους. Ωστόσο ορισμένα μέλη της ευρύτερης οικογένειάς μου δεν μας δέχθηκαν, μας απαξιούσαν και μας κοιτούσαν πάντα σαν παιδιά που δεν ανήκαμε σ’ αυτούς.
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη, που επιμελήθηκε η Ιουστίνη Φραγκούλη - Αργύρη στο huffingtonpost.gr
