Πρόκειται για μια ιστορία εξάρτησης, αρχικά και εν συνεχεία απεξάρτησης από το κάπνισμα. Ιστορία όμως, που ο Κωνσταντίνος Μάγνης, με τη μακρά θητεία σε ένα πλάγιο σατιρικό ύφος, στήνει με μεγάλα κέφια, αλλά και ιδιαίτερα σκωπτική -κυρίως απέναντι στον εαυτό του- διάθεση.

Ο Κωνσταντίνος Μάγνης διερχόμενος τη δική του προσωπική σχέση με το κάπνισμα, εντοπίζει και αναδεικνύει ψυχολογικές στάσεις και διεργασίες, στερεοτυπικές συμπεριφορές και ανταποκρίσεις που συνδέονται με τη συνήθεια του καπνίσματος, προκειμένου να τις αποδομήσει και να τις καθυποτάξει, ώστε να μπει στη μάχη σαν έτοιμος από καιρό.

Αποφεύγοντας να θεωρητικολογήσει και να αποτρέψει, αλλά και να καταγγείλει, το δικό του «καπνιστικό» χρονικό, μακράν απέχει από αυτά των εγχειριδίων κατά του καπνίσματος. Διερευνώντας τον μηχανισμό της εξάρτησης, αποκαλύπτοντας τα τρωτά του σημεία, αποδεικνύει πως ο καπνιστής -κάθε καπνιστής- μόνο παγιδευμένος δεν είναι και πως ο μηχανισμός δύναται να γκρεμιστεί σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, αρκεί ο καπνιστής να το θελήσει. Αποτελεσματικά όπλα στη φαρέτρα του καπνιστή που προσδοκά την άκαπνη ζωή και τον καθαρό αέρα αναδεικνύονται εδώ η άγρυπνη ενδοσκόπηση σε συνδυασμό με κάτι ακόμα: την απόφαση του καπνιστή να μην πάρει ούτε τον εαυτό του, ούτε τη διαδικασία, απολύτως στα σοβαρά και να ελιχθεί επιστρατεύοντας το χιούμορ.

Ειδικά το τελευταίο -σήμα κατατεθέν- της υπογραφής του Κωνσταντίνου Μάγνη από χρόνια, δίνει και τον τόνο του κειμένου, ζωντανεύοντας την εξιστόρηση και αποδίδοντας ρόλους διακριτούς και στο αντικαπνιστικό επιχείρημα, αλλά και στο αντίθετό του.

Πάντως, δεν πρόκειται για ένα ακόμα εγχειρίδιο κατά του καπνίσματος, αλλά για την εξιστόρηση μιας μάχης εσωτερικής, που στήνεται σαν παιχνίδι και που καταλήγει να ωφελεί σοβαρά την υγεία, όχι μόνο επειδή θα οδηγήσει τελικά στον καθαρό αέρα, αλλά και επειδή αποδεικνύει πως κάποιες από τις πιο σύνθετες και ωραίες μάχες είναι αυτές με τον εαυτό.

ΑΠΕ-ΜΠΕ