Η ζωή του ήταν πάντα το θέατρο και το τραγούδι... Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον άκρως καλλιτεχνικό και η επαφή με το κοινό ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς του... Ο Γιώργος Καμπανέλλης τραγουδά εδώ και 26 χρόνια, χωρίς όμως να ξεχνά ποτέ τη μεγάλη του αγάπη, το θέατρο. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Καλαμάτα ("Caramela"), με την οποία πλέον έχει δεθεί αναπόσπαστα. Στην "Ε" μιλά για την μουσική και θεατρική πορεία, για τα πώς βλέπει τα πράγματα γενικότερα, αλλά και για το τι θα έλεγε για τη σημερινή πολιτική κατάσταση ο θείος του, κορυφαίος συγγραφέας Ιάκωβος Καμπανέλλης.

- Από πού κρατά η καταγωγή σου Γιώργο;
"Εχω γεννηθεί στο Βύρωνα, αλλά οι γιαγιάδες μου ήταν από τη Μικρά Ασία και ο παππούς (Καμπανέλλης) από τη Νάξο. Αλλά και η ρίζα των Καμπανελλαίων κρατά από την Πόλη".

- "Μερακλίδικη" η καταγωγή σου... Επαιξε κάποιο ρόλο στην τάση που ανέπτυξες για τη μουσική;

"Οπωσδήποτε, γιατί οι γιαγιάδες μου ήταν καλλίφωνες και οπωσδήποτε είχε επίδραση πάνω μου το μικρασιατικό στοιχείο και η Ανατολή. Τα πρώτα μου ακούσματα ήταν τα μικρασιάτικα νανουρίσματα. Αργότερα ξεκίνησα να ακούω ελαφρύ λαϊκό τραγούδι. Το πρώτο κομμάτι που θυμάμαι ότι άκουσα μεγαλώνοντας ήταν το "Με ένα όνειρο τρελό" του Κόκκοτα, τα τραγούδια του Βοσκόπουλου, του Πάριου, αλλά αργότερα και Γαβαλά και Διονυσίου".

- Γιατί δε πήγες να σπουδάσεις στη Νομική της Κομοτηνής που είχες περάσει;
"Δε γινόταν, δεν ήθελα να πάω. Ηθελα το θέατρο. Τελείωσα σχολή θεάτρου, δούλεψα ως ηθοποιός για ένα διάστημα και παράλληλα ασχολιόμουν και με το τραγούδι. Συνεργάστηκα με τον Αλέκο Σακελλάριο, το Ντίνο Ηλιόπουλο και πολλούς άλλους. Εχω κάνει επιθεώρηση, έχω γράψει θεατρικά νούμερα, έχω κάνει δικό μου θίασο με τον οποίο γύρισα όλη την Ελλάδα. Ανάμεσα σε όλα τα κωμικά, έπαιξα και στο "Δράκο" του Σβαρτσς...".

- Πότε αποφασίζεις να ασχοληθείς μόνο με το τραγούδι;
"Πάντα τα έκανα παράλληλα. Ομως καθοριστικός στάθηκε ο Στράτος Διονυσίου. Εγώ έκανα κάποια νούμερα με μιμήσεις στο μαγαζί όπου τραγούδαγε ο Στράτος και με είδε κάποια στιγμή να τον μιμούμαι! "Εσύ από αύριο θα τραγουδάς!" μου είπε και έτσι ξεκίνησα με λίγα τραγούδια κάθε μέρα και μου άρεσε ολοένα και περισσότερο. Ακολούθησαν προτάσεις και για να είμαστε ειλικρινείς, το τραγούδι δε συγκρίνεται με το θέατρο, όσον αφορά το βιοπορισμό. Μπορείς να ζήσεις και να αισθάνεσαι με αυτό πιο ασφαλής".

- Στην Καλαμάτα πόσα χρόνια είσαι;
"Είμαι 7 χρόνια πλέον εδώ και θα μείνω μόνιμα, γιατί αρραβωνιάστηκα. Εχω τραγουδήσει στο "Λιθάρι", στο "Gazi", στις "Χάντρες", στο "Μύλο", και πλέον στο "Caramela". Τότε δουλεύαμε 7 μέρες την εβδομάδα, γινόταν χαμός. Η εποχή ήταν αλλιώς, υπήρχε μεγάλη οικονομική ευρωστία. Τα μπουζούκια ήταν και μόδα. Ζήσαμε στην άνθησή της αυτή την εποχή. Εδώ στην Καλαμάτα έκανα και πολλούς φίλους, την αγάπησα την πόλη".

- Θα μπορούσες να ενταχθείς και σε κάποια από τις θεατρικές ομάδες της πόλης...
"Θα ήταν μεγάλη μου χαρά. Είδα το καλοκαίρι το "Μεγάλο μας τσίρκο" του "Συν1". Με συγκίνησε πάρα πολύ και το είπα και στον σκηνοθέτη τον Κώστα Κατσουλάκη πως αν ζούσε ο Ιάκωβος και έβλεπε την παράσταση πράγματι θα έμενε με ανοιχτό το στόμα".

- Τι πιστεύεις πως θα έλεγε γενικότερα ο Ιάκωβος Καμπανέλλης αν ζούσε σήμερα, για όλα όσα γίνονται, για την κατάσταση της χώρας;
"Νομίζω θα έλεγε ό, τι λέει ο Θεοδωράκης και ο Γλέζος, που είναι και από τον ίδιο τόπο. Θα έλεγε πως ζούμε άλλη μία κατοχή. Εγώ νομίζω πως όλο αυτό που ζούμε, έχει ξεπεράσει τη χούντα".

- Για να πάμε λίγο στα τοπικά καλλιτεχνικά... Εχω την αίσθηση πως σαν καλλιτέχνης που από την πίστα βλέπει τους ακροατές του, αντιμετωπίζεις με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και την κουκλάρα που θα φοράει τουαλέτα και τακούνια, αλλά και τον άνθρωπο που σκάει στα μπουζούκια με τη φόρμα της δουλειάς του. Νομίζω πως είναι ένα μοναδικό χαρακτηριστικό του μαγαζιού. Ολοι αισθάνονται άνετα και κυρίως, βλέπω τον ίδιο σεβασμό σε όλους από εσένα...
"Είμαι από το Σεπτέμβρη στο "Caramela". Δουλεύουμε κάθε Παρασκευή και Σάββατο, όμως θα είμαστε ανοικτοί και αύριο Τσικνοπέμπτη. Είναι αλήθεια, το "Caramela" είναι ένα λαϊκό μαγαζί. Πιστεύω πως πέρα από τα κακά που έφερε η κρίση, δημιούργησε και κάποια καλά, γίνεται και ένα ξεσκαρτάρισμα. Παύουν πια να υπάρχουν οι δήθεν και τα δήθεν. Ο κόσμος έχει ανάγκη να ακουμπήσει ο ένας στον άλλο. Δε μας νοιάζει αν φοράει φόρμα κάποιος. Ο καλλιτέχνης θέλει να τον αγκαλιάσει. Εχουμε μια φιλική και παρεΐστικη ατμόσφαιρα".

- Τι τραγούδια επιλέγεις να λες στο ρεπερτόριό σου;
"Μ' αρέσει το καλό λαϊκό, το κλασικό, το γνήσιο. Πάντα εμμένω στο ποιοτικό λαϊκό τραγούδι. Δε μ' αρέσουν τα σουξέ της εποχής. Θέλω τα παλιά τραγούδια. Βοσκόπουλος, Πάριος, κανένα κομμάτι δεν είναι ξεπερασμένο".

- Ετοιμάζεις 2 cd τώρα, παρά τις δύσκολες εποχές που περνά η δισκογραφία.
"Ναι ετοιμάζω ένα cd το 4ο μου, με 6 κομμάτια. Εχω κι εγώ συμμετοχή με ένα ζεϊμπέκικο, το "Τη διαγράφω". Δε βγάζω cd σε   τακτά χρονικά διαστήματα, το κάνω μόνο όταν νιώθω πως έχω καλά κομμάτια, παρότι τα έχω 5 χρόνια τουλάχιστον αυτά τα τραγούδια. Τα cd θα βγουν πριν το Πάσχα με το περιοδικό "Πίστα".

- Πώς είναι η συνεργασία με το Γιάννη Τάσσιο;
"Τέλεια, γιατί είναι ένας πολύ καλός καλλιτέχνης, πραγματικά".

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Γιώργος Καμπανέλλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βύρωνα, τη μικρασιατική συνοικία που ίδρυσαν το 1922 προσφυγές από τη Μικρά Ασία. Οι ρίζες του κρατούν από τη Σμύρνη και τη Νάξο. Είναι γιος του Δημήτρη και της Σμαράγδας Καμπανέλλη, το γένος Στασού. Μετά το λύκειο σπούδασε στη Δραματική Σχολή Αθηνών. Είναι ανιψιός του Ιάκωβου και του Γιώργου Καμπανέλλη. Μαθητής ακόμη, γράφει και ανεβάζει την επιθεώρηση «Ζωή σε λόγου μας» στο κινηματοθέατρο "Μετάλλειον". Στο γυμνάσιο άρχισε να ιδρύει τα πρώτα θεατρικά ερασιτεχνικά σχήματα στο Βύρωνα, όπου ανέβασαν πολλές παραστάσεις. Εγραψε 2 επιθεωρήσεις που ανέβηκαν με επιτυχία στο Θέατρο Βύρωνα και περιόδευσαν σχεδόν σε όλη την Αττική. Σκηνοθέτησε τρεις κωμωδίες: «Αχ αυτή η γυναίκα μου», «Ξύπνα Βασίλη», «Επικίνδυνη φάρσα» και δύο επιθεωρήσεις: «Ζωή σε λόγου μας» και «Γίνεται της ανωμαλίας». Εγραψε περίπου 50 θεατρικά νούμερα από τα οποία τα 12 παίχτηκαν από την τηλεόραση της ΕΡΤ. Μεγάλος του σταθμός, η συνεργασία του με τον Αλέκο Σακελλάριο στις «Βραδιές των άσσων». Πρωταγωνίστησε στα θεατρικά έργα: «Αχ αυτή η γυναίκα μου», «Ξύπνα Βασίλη», «Ο δράκος», «Επικίνδυνη φάρσα», «Θα ντυθώ γαμπρός», «Το κανόνι και το αηδόνι» του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Το 1988 ξεκινά την πορεία του σαν τραγουδιστής, παράλληλα με το θέατρο. Η πρώτη του εμφάνιση ήταν στα "Νέα δειλινά" με το Στράτο Διονυσίου, όπου παρουσίαζε ένα χιουμοριστικό θεατρικό νουμεράκι και παράλληλα τραγουδούσε. Από τότε η μελωδία και η μαγεία του τραγουδιού τον έκανε να ασχοληθεί αποκλειστικά με το τραγούδι. Συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα όπως: Στράτο Διονυσίου, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Μιχάλη Βιολάρη, Γιάννη Βογιατζή, Μαίρη Λίντα, Δούκισσα, Μπέσσυ Αργυράκη, Τέρη Χρυσό, Λευτέρη Πανταζή, Αντζελα Δημητρίου, Σταμάτη Γονίδη, Κατερίνα Στανίση, Θέμη Αδαμαντίδη, Γιώργο Μαργαρίτη, Στάθη Αγγελόπουλο, Ελένη Κονιτοπούλου-Λεγάκη και πολλούς άλλους, σε σχήματα και σε περιοδείες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ο πρώτος μεγάλος σταθμός του ήταν το 1989 στη θεατρική συνάντηση με τον Αλέκο Σακελλάριο, όπου ερμηνεύει και τραγούδια με μαέστρο τον Κώστα Καπνίση και στο λαϊκό πρόγραμμα ο Γιώργος Ζαμπέτας του εμπιστεύεται στο πρόγραμμα μεγάλες του επιτυχίες. Ο άλλος μεγάλος του σταθμός, στη δισκογραφία αυτή τη φορά, ήταν όταν το 1996 ο Τόλης Βοσκόπουλος, ίνδαλμα για τον ίδιο, του εμπιστεύεται δύο τραγούδια του, τα οποία αποτέλεσαν την αφορμή για τη δημιουργία του πρώτου του cd με τίτλο «Ε ναι». Το 2004 κυκλοφόρησε το δεύτερο cd, με τίτλο «Μην αργείς» και το 2007 το τρίτο του cd single με τίτλο «Δεν πιστεύω».