Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Παρασκευή, 21 Οκτωβρίου 2011 20:07

Ψάχνοντας στα σκουπίδια

Γράφτηκε από την
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

Πρόσφατα μιλώντας σε μια παρέα για τα όσα βίαια και αχαρακτήριστα ζούμε ως πολίτες σ' αυτήν τη χώρα (αυτό είναι το μόνιμο θέμα στις κουβέντες πια) λέγαμε ξανά και ξανά τι έχουμε ακόμα να βιώσουμε και πόσο πιο σκληρό θα είναι το μέλλον για τους νέους που ακόμα δεν έχουν μπει στην παραγωγή.
Πριν από δυο μέρες όμως, αργά το βράδυ, περνώντας από ένα κεντρικό σημείο της Καλαμάτας είδα έναν άντρα όχι νέο, που κάτι έψαχνε στα βουνά των σκουπιδιών που μας περιβάλλουν. Σαφώς δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω ανάλογη σκηνή, αλλά αυτός ο άντρας ήταν αλλιώτικους από τους συνηθισμένους τύπους που αναζητούν στα σκουπίδια από αντικείμενα έως τροφή.
Ηταν ένας άνθρωπος γύρω στα 70, χωρίς βρώμικα ρούχα, χωρίς όψη περιθωριακού γενικότερα. Προς στιγμήν μου φάνηκε και ότι ήταν γνωστός μου. Δεν ήταν, θα μπορούσε πάντως. Δεν έχει σημασία άλλωστε αν τον γνώριζα προσωπικά, αφού πάνω του έβλεπα γνώριμα χαρακτηριστικά. Ηταν ένας άνθρωπος που φαινόταν καθαρός - συνεπώς έμενε σε κάποιο σπίτι, δεν ήταν άστεγος. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, η ματιά του κυρίως έκρυβε μια ντροπή, μια ενοχή που τον "συνέλαβα" να ψάχνει στο συγκεκριμένο σημείο. Ολο το παρουσιαστικό του, τέλος πάντων, μου έδειχνε έναν άνθρωπο που η ανέχεια τον ώθησε να περιεργάζεται τα σκουπίδια.
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν οίκτος και η αμέσως επόμενη θυμός. Οχι για εκείνον φυσικά, αλλά για εκείνους που... υπέρβαροι σωματικά και ελαφρότατοι σε συνείδηση αναγκάζουν ανθρώπους που έχουν διανύσει πάνω απ' το μισό της ζωής τους να μετατρέπονται σε ρακοσυλλέκτες, ζητιάνους, πεινασμένους, φοβισμένους. Να φτάνουν λίγο πριν το τέλος τους και να μην μπορούν να απολαύσουν όσα τους οφείλονται. Αντιθέτως, να νιώθουν ότι ζουν τουλάχιστον επί πιστώσει. Τραγικό!