Για την περιοχή της Καλαμάτας -είτε ο λόγος γίνεται για τη Ναυαρίνου είτε για τη Μικρή Μαντίνεια- το… έργο είναι παλιό και το ξαναβλέπουμε κάθε καλοκαίρι. Λύσεις και “λύσεις” εκ των ενόντων, αδιαχώρητο, τσακωμοί και… ενίοτε κλήσεις από την Τροχαία.

Σε άλλες περιοχές, όπως στους προορισμούς της Μάνης, κοίτες ρεμάτων -κατά κανόνα… ανενεργών τα καλοκαίρια- διαμορφώνονται πρόχειρα σε χώρους στάθμευσης, ενώ πάρκινγκ περιορισμένης δυναμικότητας βρίσκει κανείς και σε ορισμένα από τα καταλύματα και τα καταστήματα εστίασης.

Εννοείται ότι θα ήταν παράλογο να ζητήσει κανείς από μια περιοχή να καλύπτει στο 100% τις ανάγκες στάθμευσης όλων των επισκεπτών που θα δεχτεί το καλοκαίρι - αυτό δεν γίνεται.

Υπάρχει, όμως, μια ουσιαστική διαφορά. Αλλο να μην μπορείς, ως περιοχή, ως δήμος, να καλύψεις το σύνολο των επισκεπτών σου ως προς τους χώρους στάθμευσης, και άλλο να επιτρέπεις τη λειτουργία όλο και περισσότερων καταστημάτων με πάμπολλα τραπεζοκαθίσματα και... ξαπλώστρες, που από την άλλη αδυνατούν να υποδείξουν πάνω από δύο ή τρεις θέσεις στάθμευσης αυτοκινήτων - παρόλο που η διασφάλιση τέτοιων χώρων αποτελεί βασική προϋπόθεση για την έκδοση της άδειας λειτουργίας τους.

Ετσι, ειδικά στην περιοχή της Μαντίνειας, έχουμε το φαινόμενο ο μισός αιγιαλός να είναι θερινά καταστήματα εστίασης και ο άλλος μισός να χρησιμοποιείται ως χώρος στάθμευσης - εξαιρετικά περιορισμένων δυνατοτήτων, μιας και όσο αυγαταίνουν τα εποχιακά καταστήματα στον αιγιαλό, τόσο περιορίζεται ο όποιος “ελεύθερος” χώρος για να χρησιμεύσει ως πάρκινγκ.

Επιστροφή στο μηδέν, επομένως, με συνέπεια κάθε καλοκαίρι απλώς να ζούμε σε… επανάληψη το προηγούμενο. Τόσο ως προς την ταλαιπωρία οδηγών, όσο και ως προς τις εξαγγελίες και τις ανακοινώσεις που θα γίνουν σχετικά με την έλλειψη χώρων στάθμευσης.