«Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος. Το να μην παραδίνεσαι· αυτό είναι το ζήτημα».

Δεν είναι δικές μου κουβέντες. Αλλος τις έγραψε κι από τότε πολλοί τις επανέλαβαν χωρίς, που λέει ο λόγος, να μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν τι θα μπορούσαν να σημαίνουν αυτά τα λίγα λόγια, «τι εννοεί ο ποιητής» - κυριολεκτικά στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Εγκάλεσαν λοιπόν, ακόμα και πρόσωπα θεσμοί, όσους δεν θεώρησαν απαραίτητο να ψηφίσουν τις δύο προηγούμενες Κυριακές, οδηγώντας ουσιαστικά τη χώρα σε πρωτόγνωρα ποσοστά αποχής -κυρίως των νέων ανθρώπων- από την εκλογική διαδικασία.

Κάποιοι άλλοι επικριτές και «αναλυτές» αρέσκονται να διακρίνουν στους απέχοντες ένα μεγάλο ποσοστό από «καναπεδάτους», «χάι λάιφ» και «λάιφ στάιλ» ανθρώπους που απλώς... βαριούνται. Αντε να δεχτούν και μερικούς, λίγους πάντως, «αντιδραστικούς», «περίεργους» και περιθωριακούς τύπους...

Η ιδέα ότι όσοι απέχουν απλώς δεν θέλουν να επιλέγουν από... δεύτερο χέρι -«πριν από σας, για σας» έλεγε η παλιά διαφήμιση- δεν πέρασε από το μυαλό των επικριτών;

Σκέφτηκαν μήπως οι συγκεκριμένοι κύριοι ότι οι εκλογές, με την ασύστολη κομματική παρέμβαση ένθεν και ένθεν, έχουν μετατραπεί σε τηλεπαιχνίδι με τους παίκτες να παριστάνουν τον κυρίαρχο λαό, αλλά τελικά -ό,τι και να κάνουν- πάντα να επιλέγουν το κουτί με το «Ζονκ»;

Το δικαίωμα της ψήφου είναι ιερό -σκεφτείτε μόνο τι οφείλουμε να θυμόμαστε σήμερα- όμως δεν αρκεί να ακολουθείται με πιστό τρόπο μια ιεροτελεστία, όταν έχει χαθεί η ουσία της.

Δεν είναι αυτό το ζήτημα... όπως ίσως να σκεφτόταν -για μία ακόμα φορά, αν ζούσε σήμερα- ο γείτονας Ναζίμ Χικμέτ...

Βασίλης Μπακόπουλος