Το θέμα πριν από λίγες εβδομάδες ανέδειξε η “Ε” παρουσιάζοντας τις σκέψεις ατόμων από τον χώρο του σιδηροδρόμου, αλλά και της Περιφέρειας Πελοποννήσου, για να πάρει ζωή ξανά το ιστορικό αυτό οικοδόμημα.

Και επειδή είναι σχεδόν ακατόρθωτο ο χώρος αυτός να λειτουργήσει ξανά αμιγώς ως σιδηροδρομικός σταθμός, θα πρέπει να αναζητηθούν λύσεις όχι απλώς για την αναβίωσή του, αλλά για τη σύνδεσή του με τη σημερινή ζωή της Πελοποννήσου. Ουσιαστικά θα μπορούσε να αποτελέσει μία... πρεσβεία της Πελοποννήσου στην Αθήνα, όπου θα μπορούν να λάβουν χώρα ποικίλες εκδηλώσεις και δραστηριότητες, κρατώντας ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού της πρωτεύουσας για την περιοχή “κάτω απ' τ' αυλάκι”.

Συμπτωματικά στην “Καθημερινή” της Κυριακής 16 Φεβρουαρίου παρουσιάζεται το πλάνο αναβίωσης – αξιοποίησης του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού του Ντιτρόιτ των ΗΠΑ, γνωστού ως Michigan Central Station, που παραμένει ανενεργός από το 1988. Ζήτημα, μάλιστα, που σε μεγάλο βαθμό έχει συνδεθεί με τη γενικότερη “αναγέννηση του Ντιτρόιτ”.

Επιστρέφοντας πάντως στα δικά μας και στον ιστορικό Σταθμό Πελοποννήσου, που παρά την εγκατάλειψή του κρατάει το παλιό αρχοντικό του ύφος, πρόκειται για ζήτημα που μόνο σε δεύτερη μοίρα δεν πρέπει να περάσει.

Αλλωστε, τα οφέλη που μπορεί να αποκομίσει η Πελοπόννησος ως περιοχή είναι πολύ περισσότερα από τους πόρους που πιθανόν θα χρειαστούν για το ζωντάνεμα του χώρου. Αυτό φυσικά μπορεί ενδεχομένως να προκύψει και από μία μελέτη κόστους – οφέλους, που είναι απαραίτητη πάντα πριν από κάθε σοβαρό εγχείρημα.