Ενα από αυτά είναι άλλωστε κάτι το ουσιώδες και βασικό για όλους μας, όπως ότι δίνουμε προτεραιότητα στα εθνικά συστήματα υγείας. Οπως είναι αισιόδοξο ότι το κράτος καλείται να έχει μεγαλύτερη συμμετοχή και στην υγεία και στο φάρμακο. Ειδικά σε ό,τι αφορά τη φαρμακευτική περίθαλψη, είναι σίγουρα μια κουβέντα που θα μας απασχολήσει προοδευτικά στο μέλλον, για το πώς θα διατεθούν τα εμβόλια και τα φάρμακα σε έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη, που δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει.
Επίσης, αυτή η... νέα κανονικότητα που έχει ήδη αρχίσει να εξαγγέλλεται, θα έχει νέες προτεραιότητες να προβάλει. Η υγειονομική αυτή κρίση φαίνεται πια ότι θα διαλύσει οποιαδήποτε αυταπάτη για την εποχή αφθονίας και καταναλωτισμού, που υπήρχε στο δυτικό τουλάχιστον κόσμο. Κι ας ελπίσουμε ότι αυτή η εποχή νέας κανονικότητας θα είναι μια εποχή νέας σοβαρότητας που θα αποκτά σημασία ξανά η εξειδίκευση κι η επιστημοσύνη, μακριά από το ανούσιο που “πωλούσε” παντού. Οπως ανακαλύψαμε ξάφνου επιστήμονες (κι όχι μόνο στην Ελλάδα) σαν τον Σωτήρη Τσιόδρα.
Ας ποντάρουμε επίσης σε μια μονιμότερη στροφή της κοινής γνώμης και των δυτικών κοινωνιών σε νέες αξίες, προσδοκώντας ότι η κρίση αυτή θα αφήσει πίσω της έναν καλύτερο κόσμο.
Πριν όμως πάμε στο μετά, ας εξετάσουμε το εδώ και τώρα και τη δυναμική των πραγμάτων ως έχουν. Κάθε μέρα είναι μια επόμενη καινούργια μέρα και για να μείνουμε αισιόδοξοι (το συνιστούν και οι ψυχίατροι άλλωστε) να μην κάνουμε πολλά σενάρια για το μέλλον και πώς αυτό θα εξελιχθεί. Ας συνεχίσουμε λοιπόν τον αγώνα μας, ο οποίος δεν τελειώνει κάπου εδώ σύντομα, αλλά θα έχει συνέχεια και διακυμάνσεις.