Πολλές παγκόσμιες ημέρες, πολλές σκέψεις και ακόμη περισσότερα συνθήματα όλο σχεδόν το χρόνο... Η 3η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα για τα Ατομα με Αναπηρία, είναι αυτή που συγκεντρώνει τα περισσότερα από αυτά τα συνθήματα, τις περισσότερες σκέψεις, τα περισσότερα "γιατί".

Η φετινή 3η Δεκεμβρίου στην Ελλάδα βρήκε τα άτομα με αναπηρία στην πιο δεινή θέση. Οι άνθρωποι ένιωσαν να έχουν απέναντί τους, όχι μόνο όλους εμάς, αλλά και ένα ολόκληρο κράτος, που τους καλεί να περνούν ξανά και ξανά από χρονοβόρες και ψυχοφθόρες επιτροπές, οι οποίες θα πιστοποιήσουν ότι δεν τους... ξαναφύτρωσε κάποιο νέο υγιές άκρο. Οτι ο καρκίνος δε τους ξαναέδωσε αυτό που έχασαν: την αρτιμέλεια. Η 3η Δεκεμβρίου τους βρήκε και με το μικρότερο επίδομα από ποτέ. Με τις μεγαλύτερες απαιτήσεις σε αποδεικτικά και έγγραφα. 

Ταυτόχρονα, η κοινωνία εξακολουθεί να τους αναγκάζει να ζήσουν και να κινηθούν με δυσκολία σε δρόμους και πεζοδρόμια χωρίς ράμπες, σε σχολεία χωρίς θέρμανση, σε μαγαζιά, υπηρεσίες και δημόσια κτήρια χωρίς ασανσέρ. 

Δε μου αρέσουν οι παγκόσμιες ημέρες. Τις μνημονεύω αναγκαστικά. Μου προκαλούν την αίσθηση πως σκορπίζουν υποκρισία, πως κάνουν τις συνειδήσεις να χοροπηδούν στιγμιαία και μετά να κατακάθονται, σαν κακοπλασμένο ζυμάρι. Εύπλαστο και ασχημάτιστο. Σαθρό. 

Η ουσιαστική αλλαγή στις ανθρώπινες σχέσεις δε θα γίνει παρά μόνο όταν ο καθένας από εμάς συνειδητοποιήσει πως μπορεί να πάψει να είναι υγιής και αρτιμελής, από την μια στιγμή στην άλλη. Η αναπηρία είναι ένα "τσακ" μακριά. Καθόλου παραπάνω. Και πως η αναπηρία είναι ένα επικίνδυνο πράγμα μόνο όταν χαρακτηρίζει συναισθήματα. 

Κι αυτό δυστυχώς, καθόλου σπάνιο δεν είναι σήμερα...