Εταιρείες και σύλλογοι, αλλά ως επί το πλείστον δήμοι και κρατικοί φορείς, διοργανώνουν τέτοια σεμινάρια σε μέλη και εργαζόμενούς τους, ώστε να μάθουν τι πρέπει αλλά και τι δεν πρέπει να κάνουν, για να σώσουν μια ανθρώπινη ζωή.

Αν υπήρχε ένα πυκνό δίκτυο αυτόματων εξωτερικών απινιδωτών, καθώς και ακόμα περισσότεροι εκπαιδευμένοι εθελοντές στην καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση (μέθοδος κάρπα), το πολύ χαμηλό ποσοστό επιβίωσης (10%) των ατόμων που παθαίνουν ανακοπή εκτός νοσοκομείου θα ανέβαινε στο εντυπωσιακό 50%. Ομως, ένα δίκτυο εξωτερικών απινιδωτών, κάτι πολύ συνηθισμένο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως για παράδειγμα η Σουηδία, όπου υπάρχουν σχεδόν παντού, προϋποθέτει πρώτιστα τα άτομα που θα ξέρουν να τον χειρίζονται, αλλά και να έχουν τις γνώσεις για να εφαρμόσουν τη μέθοδο κάρπα σε έναν άνθρωπο που έχει καταρρεύσει. Επίσης, τονίζω, προϋποθέτει οπωσδήποτε ένα εκτεταμένο δίκτυο αυτόματων εξωτερικών απινιδωτών, διάσπαρτων μέσα στην πόλη και σε χώρους άθλησης - ενώ σήμερα υπάρχουν μόλις 7-8 στην πόλη της Καλαμάτας.

Ενα οργανωμένο δίκτυο απινιδωτών (και, παράλληλα, απαραίτητα ένα οργανωμένο δίκτυο διασωστών ανανηπτών) θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε προσπελάσιμα σημεία μέσα στην πόλη, όπου θα υπάρχει η αντίστοιχη ένδειξη. Σε αυτό θα μπορούσε να συμβάλει σημαντικά και η τεχνολογία καθώς υπάρχει λογισμικό για «έξυπνα» κινητά τηλέφωνα, που εντοπίζει τη θέση αυτόματου εξωτερικού απινιδωτή και τον κοντινότερο διαθέσιμο διασώστη.

Βέβαια, η πύκνωση των εξωτερικών απινιδωτών απαιτεί να συντηρούνται, ώστε να είναι λειτουργικά τα ηλεκτρόδιά τους και οι μπαταρίες τους. Ετσι, όσο περισσότερο θα αυξάνονται οι εκπαιδευόμενοι, ο αριθμός διασωστών ανανηπτών θα επεκταθεί, επομένως και ο αριθμός των ανθρώπων οι οποίοι μπορούν να χειρίζονται τους απινιδωτές. Με προτεραιότητα σε άτομα τα οποία δραστηριοποιούνται στους χώρους όπου έχουν τοποθετηθεί, όπως για παράδειγμα οι προπονητές αθλητικών συλλόγων.