Κι αυτός ο καρκίνος, σε εμάς τις γυναίκες φαντάζει τρομερός, αν και είναι από τους ελάχιστους καρκίνους που θεραπεύονται πλήρως, αρκεί να τον προλάβεις σε πρώιμο στάδιο -κάτι που απαιτεί να γνωρίζεις καλά το σώμα σου: να ψηλαφίζεις το στήθος σου και μετά τα 40 να μην ξεχνάς τη μαστογραφία. 
Πριν 5 χρόνια μια γυναίκα που έχει κάνει διπλή μαστεκτομή, μου αφηγήθηκε την ιστορία της. Είναι μια ιστορία που και πέρυσι μοιράστηκα μαζί σας από αυτήν εδώ τη στήλη και θα σας τη θυμίσω και μαζί θα θυμηθώ και θα μοιραστώ για μια ακόμα φορά όσα αυτή η γυναίκα μού είπε τότε, μιλώντας μου για "το πρώτο σοκ μπροστά στον καθρέφτη, σε έναν άλλον εαυτό μετά τη μαστεκτομή· ο τρόμος για ένα σώμα ακρωτηριασμένο, που σε κάνει να μην θέλεις να μπεις να κάνεις μπάνιο". Η ίδια γυναίκα που μου είχε πει τότε πως όταν πεις το πρόβλημά σου και το ακούσουν οι άλλες γυναίκες με εμπειρία καρκίνου, στο εκμυστηρεύονται κι αυτές -αν και συνήθως αποφεύγουν να μιλάνε για την… κακιά αρρώστια.
Γιατί ο καρκίνος είναι ακόμα ένα θέμα ταμπού και το πώς θα ανοιχτεί κανείς και θα μιλήσει για την αρρώστια του έχει να κάνει με το κοινωνικό υπόβαθρο και τη μόρφωση του κάθε ανθρώπου. 
Πρέπει οι γυναίκες να απομυθοποιήσουμε τον καρκίνο και να στρεφόμαστε στον κατάλληλο γιατρό, κι ας μην θέλουμε να ακούσουμε ότι μπορεί να κάνουμε μαστεκτομή. Ναι, είναι δύσκολο, είναι ένας ακρωτηριασμός, αλλά γίνεται αποκατάσταση και θα σώσει τη ζωή μας. Κι ίσως το πιο σοκαριστικό να είναι όταν πέφτουν τα μαλλιά στη χημειοθεραπεία -"αλλάζει την εμφάνιση και είναι το χαρακτηριστικό ενός καρκινοπαθούς" είπε όπως το ένιωσε η ίδια. Ομως, πάντα θα θυμάται τη συμβουλή του γιατρού: "80% είναι η επιτυχία του χειρουργείου και 20% η ψυχολογία".