Ενα πολύ σοβαρό θέμα για την αγροτική παραγωγή και για την τοπική οικονομία, που θα έπρεπε να ενώνει και να αντιμετωπίζεται με υπευθυνότητα, διχάζει παραγωγούς, τοπικές κοινωνίες και δημοτικά συμβούλια.
Οι αντιπαραθέσεις στα δημοτικά συμβούλια επιβεβαιώνουν ότι η διαδικασία εφαρμογής του προγράμματος δακοκτονίας πάσχει, είναι προβληματική και πρέπει να εξεταστεί σοβαρά η αλλαγή της.
Την ευθύνη για το αν θα υλοποιηθεί πρόγραμμα δακοκτονίας σε μια περιοχή, την έχει το συμβούλιο και ο πρόεδρος της κοινότητας. Tο Ελαιοχώρι αποφασίζει και δεν υλοποιεί πρόγραμμα δακοκτονίας για τους ελαιώνες του, ενώ στους γειτονικούς ελαιώνες της Καλαμάτας διενεργούνται ψεκασμοί καταπολέμησης του δάκου από την αρμόδια υπηρεσία της Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας. Ετσι, όμως, δεν προστατεύονται οι γειτονικοί ελαιώνες της Καλαμάτας. Ο δάκος δεν καταλαβαίνει από σύνορα μεταξύ περιοχών. Το έντομο που θα “θερίσει” τα ελαιόδεντρα του Ελαιοχωρίου, θα περάσει και στα γειτονικά της Καλαμάτας. Το πρόγραμμα που ήδη έχει αρκετά προβλήματα, αποκτά ένα ακόμα πιο σοβαρό, που δεν θα αντιμετωπιστεί. Οι ελαιώνες της Καλαμάτας θα πληγούν από το δάκο και οι συνέπειες θα είναι οδυνηρές για τους ελαιοπαραγωγούς της μεσσηνιακής πρωτεύουσας, που θα κληθούν, μάλιστα, να πληρώσουν για την αποτυχημένη δακοκτονία.
Μια Πολιτεία που λειτουργεί υπεύθυνα και σέβεται τους παραγωγούς και την αγροτική παραγωγή, οφείλει να αλλάξει σήμερα το πλαίσιο υλοποίησης της δακοκτονίας. Να αποφασίσει και να υλοποιήσει πρόγραμμα, όπου υπάρχουν ελαιόδεντρα και ικανοποιητική ελαιοπαραγωγή. Και όποιος παραγωγός δεν θέλει δακοκτονία, να το δηλώνει υπεύθυνα και να τοποθετηθεί κατάλληλη σήμανση στα κτήματά του για την αποτροπή της, όπως γίνεται με τους βιολογικούς ελαιώνες.
Μαζί με αυτό η Πολιτεία οφείλει να πάρει αποφάσεις που θα κάνουν πιο πετυχημένο και πιο αποτελεσματικό το πρόγραμμα δακοκτονίας, ώστε να προστατεύει πραγματικά την παραγωγή και την ποιότητα του ελαιολάδου.