«Ο κόσμος θέλει θεάματα “εύκολα”, να χαλαρώσει, να το ρίξει έξω, να γελάσει το χειλάκι του» λέμε συχνά και πόσο μάλλον τώρα, που οι πολιτιστικές εκδηλώσεις ξεκίνησαν. Αυτή η σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό και στις κουβέντες μας.

Ναι, είναι δύσκολη η φάση που διανύουμε, η κατάσταση με την πανδημία είναι πολύ απαιτητική και το μέλλον αβέβαιο. Θα γελάσουμε λοιπόν πηγαίνοντας στο θέατρο, ας μην ανησυχούν οι συμπολίτες μας. Ανέβηκαν αυτές τις μέρες και τις επόμενες επίσης οι “Κυρίες της αυλής μας” από το ΜΕΘ και θα ξεχαστούμε για λίγο.

Από πόσα θα ξεχαστούμε όμως και για πόσο; Από τη βία που έχει κατακλύσει τις ειδήσεις; Από τις δολοφονίες -με τόσο βίαιο τρόπο- των γυναικών; Από έναν κύκλο βίας απέναντι στο καθετί “ξένο” και διαφορετικό, που δε λέει να τελειώσει ο αναθεματισμένος; Μην κατηγορήσουμε την Covid, αυτό είναι υπεραπλούστευση. Εχει μερίδιο ευθύνης, αλλά όχι εκείνο που της καταλογίζουν.

Σε όλο αυτό το ζοφερό περιβάλλον, δεν ήταν εξαιρετικά επίκαιρες οι επιλογές των θεατρικών παραγωγών που είχαμε την τύχη ακόμα να βλέπουμε στην πόλη; Το ΜΕΘ ξανά “ζωντάνεψε” τη μοναδική γλώσσα του Παπαδιαμάντη, τη “Φόνισσα”, και μας υπενθύμισε και τα βάσανα των γυναικών μιας λίγο παλιότερης εποχής. Ηταν μια τεράστια προσπάθεια που κλόνισε όσους το είδαν. Το “Γάλα” του ΔΗΠΕΘΕ μας, το οποίο μακάρι να ξαναπαιχτεί, καταπιάνεται με τον βαθύτερο πόνο που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος. Αυτόν του ξεριζωμού, από οτιδήποτε ο καθένας μας νιώθει οικείο. Η “Αντιγόνη” της “Μέθεξης” πήγε σε ένα παραπέρα επίπεδο. Ποιον θα δικάσουμε και με τι νόμους για ό,τι κακό συμβαίνει γύρω μας; Ποια δικαιοσύνη θα αποδοθεί και πώς; Πότε;

Βαριά - “ξεβαριά”, οι παραπάνω επιλογές μπορούν να μας κάνουν λίγο σοφότερους, απέναντι στο τέρας της εποχής, στη βία. Να νιώθουμε τυχεροί για το λόγο που ακούγεται από τις θεατρικές μας σκηνές και να κάνουμε υπομονή. Θα γελάσουμε και πάλι.