Ξεκίνησαν τα σχολεία και άρχισαν τα… ουρλιαχτά της γειτόνισσας από απέναντι. Το διάβασμα των παιδιών φαίνεται της βγάζει τον χειρότερό της εαυτό, γιατί όλο τον υπόλοιπο χρόνο δεν ακούγεται.

Κι αναρωτιέμαι, προς τι όλη αυτή η ένταση; Σε τι εξυπηρετεί αν το παιδί δεν μπορεί να συγκεντρωθεί ή να καταλάβει κάτι με τον τρόπο που του το λες; Άλλωστε, το διάβασμα του παιδιού δεν οφείλει να είναι γυναικεία ασχολία. Αν είναι να σου κάνει… τσατάλια τα νεύρα, καλύτερα να καθίσει και να διαβάσει με τον πατέρα του. Ή να πάει σε ένα κέντρο μελέτης, καθώς το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα δεν υποστηρίζει κατάλληλες μεθόδους για την προετοιμασία των μαθημάτων της επόμενης μέρας εντός του σχολικού ωραρίου.

Η ανάπτυξη δεξιοτήτων όπως η οργάνωση και η διαχείριση του χρόνου τους, ώστε να μπορούν να αφιερωθούν και σε κάτι πιο διασκεδαστικό για τα ίδια, είναι ιδιαίτερα κρίσιμο για τα παιδιά στις μικρές ηλικίες -τα οποία σταδιακά ανακαλύπτουν τα όριά τους και πώς να ξεπερνούν τις δυσκολίες, αλλά και να αντλούν ικανοποίηση. Με άλλα λόγια, το ζητούμενο κατ’ εμέ κατά τη διαδικασία της μελέτης δεν είναι να μάθουν το μάθημα “νεράκι”, αλλά να καλλιεργήσουν τα ενδιαφέροντά τους μέσα από ποικίλα ερεθίσματα, χωρίς το φόβο μην κάνουν λάθος και τα… μαλώσει η μαμά ή δεν γίνουν άριστοι μαθητές και ντροπιαστεί στις φιλενάδες της…

Αν, όμως, επιτυγχάνεται με απειλές, φωνές και… κλάματα η αυτοπειθαρχία ενός παιδιού ή το κάνει πιο υπεύθυνο και ανεξάρτητο, τότε να αναθεωρήσω και να δικαιώσω τις μαμάδες που τους είναι αδύνατον να κάτσουν να διαβάσουν το παιδί τους χωρίς να ουρλιάζουν στο πρόσωπό του. Εξάλλου, για πολλές μαμάδες υπάρχει και άλλο πρόβλημα· αν δεν… αριστεύσει το παιδί στα μαθήματα τι θα ανεβάσουν στα κοινωνικά δίκτυα όταν είναι να πάρει βαθμούς; Και την χρειάζονται την επιβράβευση των “likes” για να νιώσουν επιτυχημένες ως μητέρες…