Φτάσαμε στα μέσα Γενάρη και ακόμη δεν έχουμε προσκληθεί να δούμε τους μαθητές του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης Καλαμάτας να μπαίνουν στις αίθουσες του νέου κτηρίου που θα φιλοξενήσει το σχολείο τους.
Το ΕΕΕΕΚ είναι ένα σχολείο που αγαπά όλος ο κόσμος. Κάτι οι συγκινητικές εκδηλώσεις του, κάτι τα έργα των παιδιών και τα γλαστράκια τους που αγοράζουμε στα παζάρια και στολίζουμε με αυτά τα σπίτια μας, μας έχουν κάνει να βάλουμε αυτό το σχολείο στην καρδιά μας.
Δεν άξιζε στα παιδιά αυτό το σχολείο στο οποίο βρίσκονται μέχρι τώρα. Οχι ότι δεν γίνεται ό,τι είναι δυνατόν από τους εκπαιδευτικούς για τα μαθήματά τους - δεδομένης και της σχεδόν μόνιμης έλλειψης εκπαιδευτικού και ειδικού προσωπικού. Οχι ότι δεν υπάρχει ευαισθησία από την τοπική κοινωνία.
Ομως, όπως και να το δει κανείς, τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, με ειδικές ικανότητες -όπως και αν το εκφράσει κανείς- άξιζαν ένα άλλο σχολείο. Ενα σχολείο με ειδικές εγκαταστάσεις, πιο μεγάλο, πιο φωτεινό, με χρώματα στους τοίχους. Χωρίς προβλήματα στεγανότητας, όπως είχε παλιότερα το κτήριο του ΕΕΕΕΚ στην οδό Φαρών και Κρήτης.
Κι έτσι τώρα έχουμε μείνει να περιμένουμεπότε θα αρχίσουν επιτέλους τα παιδιά μαθήματα στο νέο - και έτοιμο από ό,τι μαθαίνουμε - σχολείο τους, που βρίσκεται στην περιοχή της Αγίας Κυριακής.
Υπουργεία, ΟΣΚ, εργολάβοι, υπεύθυνοι, γραμματείς... Ενα σωρό "μεγαλίστικες" λέξεις, που δεν ενδιαφέρουν κανένα μαθητή του ΕΕΕΕΚ και έτσι όπως πάμε, από την απαξίωση που μας δημιουργούν, δε θα ενδιαφέρουν ούτε κι εμάς... Και σε όλο αυτό το σκηνικό, οι ευθύνες μοιάζουν σαν τις πλαστελίνες των παιδιών: Εύπλαστες, ασταθείς, αναλώσιμες, που συνεχώς αλλάζουν σχήμα και χέρια...

Γιούλα Σαρδέλη