Οι Αποκριές πέρασαν αλλά οι μασκαράδες παραμένουν εδώ. Η διαπίστωση αυτή μπορεί να θεωρείται σκληρή αλλά δυστυχώς αφορά την καθημερινότητα πολιτών και πολιτικών. Το διαρκές ελληνικό καρναβάλι έχει εγκατασταθεί εδώ και χρόνια στη ζωή όλων μας και δεν λέει να τελειώσει. Η μάσκα ή το προσωπείο που φορά ο καθένας αναλόγως με τις συνθήκες και προκειμένου να εξυπηρετήσει το συμφέρον του, είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα μιας φρενοβλαβούς κατάστασης που δυστυχώς δεν έχει επιστροφή. Δεν γνωρίζουμε αν έχουμε μετατραπεί σε «ένα απέραντο φρενοκομείο» αλλά σίγουρα έχουμε γεμίσει από μασκαράδες.

Μασκαράδες είναι οι πολιτικοί που ψήφισαν το μνημόνιο, αλλά δεν μπορούν να πατάξουν τη φοροδιαφυγή και να επιβάλουν κανόνες στην οικονομία. Μασκαράδες όμως είναι και οι άλλοι που αφού φούνταραν το πλοίο τα βάζουν με τους ναυαγοσώστες γιατί έσπευσαν να σώσουν τους πνιγμένους, αλλά κοστίζουν ακριβά! Υπάρχουν, τέλος, και οι μόνιμοι μασκαράδες οι οποίοι στο όνομα του λαού υπόσχονται τον ουρανό με τα άστρα αλλά στην ουσία κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να υπάρξει μεγαλύτερη φτώχεια, ανέχεια και δυστυχία στους πολίτες. Πληρώνουμε σήμερα όλους αυτούς που χρόνια τώρα δημαγωγούν ικανοποιώντας το αίτημα, προσωπικό ή συλλογικό, «κάθε πικραμένου». Το χειρότερο όμως είναι ότι με το ίδιο ή άλλο προσωπείο συνεχίζουν, παρότι βρισκόμαστε όλοι μαζί στην άκρη του γκρεμού, να μεσολαβούν για να παραμείνει η υπολειτουργούσα υπηρεσία στην Πέρα Ραχούλα και το δείγμα σχολείου στην Ανω Παναγιά. Αντιπολιτεύονται οι κυβερνώντες και κυβερνούν οι αντιπολιτευόμενοι χρησιμοποιώντας κατά περίπτωση όποια μάσκα τους βολεύει και κυρίως αυτή του λαϊκού αγωνιστή!!!

Στο χώρο της αυτοδιοίκησης – πριν και μετά "Καλλικράτη" – το μασκάρεμα είναι το ίδιο. Οι ανευθυνοϋπεύθυνοι άρχοντες γυρνούν από γιορτή σε πανηγύρι και από κηδεία σε μνημόσυνο για να σφίξουν χέρια και να δείξουν ότι είναι κοντά στον πολίτη. Στις κενές ώρες στέλνουν επιστολές και δηλώνουν την συμπαράστασή τους στο αίτημα «κάθε πικραμένου» γιατί ο πελάτης έχει πάντα δίκιο!!! Τα σκουπίδια την ίδια ώρα, αν δεν παραμένουν στοιβαγμένα στους δρόμους, πετάγονται σε γράνες και κρύβονται σε βουνοπλαγιές περιμένοντας τον «αρμόδιο» να δώσει λύση. Οι άρχοντες δεν θέλουν Συμπαραστάτες του Πολίτη –τι χρειάζονται άλλωστε αφού οι ίδιοι είναι τόσο κοντά στον πολίτη – και μετέτρεψαν τον συγκεκριμένο θεσμό σε καρναβαλικό δρώμενο. Την ίδια ώρα στη νέα Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση ψάχνονται για να δουν τι θα κάνουν, ενώ η Μεγάλη θεματική Αντιπεριφερειάρχης, όταν δεν περιοδεύει συνοδευόμενη από τηλεοπτικά συνεργεία δίνοντας άμεσα τηλεοπτική λύση σε κάθε πρόβλημα, ονειρεύεται κανόνες στην ενημέρωση με βάση τους οποίους θα σέβονται όλοι τον αγώνα της Μεγαλειότητάς της!!!

Καρναβάλια όμως δεν γίνονται χωρίς τον «κάθε πικραμένο». Γιατί έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Εχουμε αυτούς που αναδεικνύει ένας λαός που άγεται και φέρεται μεταξύ δημοκόπων και λαϊκιστών έχοντας πάντα ως κύριο μότο το «έλα μωρέ τώρα… τη δουλειά μας να κάνουμε». Και η «δουλειά μας» είναι να διοριστούμε στο Δημόσιο για να πληρωνόμαστε χωρίς να δουλεύουμε, να παίρνουμε έργα στο Δημόσιο τα οποία και δεν ολοκληρώνονται ποτέ και τα πληρωνόμαστε δυο-τρεις φορές πάνω από το αρχικό αλλά και το τρέχον κόστος, να τα «χώνουμε» για να μην πληρώνουμε φόρους και τέλη, να ζητούμε να ισχύσουν νόμοι μόνο για τους άλλους, να κάνουμε τα λιοντάρια στα εύκολα και τους λαγούς στα δύσκολα, να φταίει για τα πάντα κάποιος άλλος και γενικώς το σύστημα, και ποτέ ο ίδιος μας ο εαυτός. Το δάκτυλο δεν μας το κουνά κανένας άλλος παρά η πραγματικότητα την οποία όσο και να προσπαθήσουμε δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Το μασκέ πάρτι έχει τελειώσει, αλλά οι περισσότεροι αρνούνται να το κατανοήσουν. Αλλάζουν μάσκες θεωρώντας ότι έτσι θα ξορκίσουν το κακό. Μάταιος κόπος. Το πάρτι ήταν με δανεικά και ο μπουφές έχει πλέον αδειάσει. Ολοι σίγουρα δεν πρόλαβαν να φάνε το ίδιο. Οι περισσότεροι πάντως συμμετείχαν. Ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν τσίμπησαν κάτι από τον πλούσιο μπουφέ, και κυρίως αυτοί που άργησαν να φτάσουν. Το μεγάλο μέρος του λογαριασμού θα το πληρώσουν πάντως αυτοί που δεν αντίκρισαν ποτέ το εορταστικό τραπέζι είτε γιατί δεν κατάφεραν ποτέ να μπουν στο πάρτι είτε γιατί άργησαν να γεννηθούν. Και αυτή είναι η μεγάλη αδικία για την οποία αποφεύγουν όλοι να μιλήσουν. Την υπονόμευση του μέλλοντος της επόμενης γενιάς. 

Υ.Γ. «Είναι απίστευτη η ανασφάλεια κι ο επαρχιωτισμός που αναδύεται από τις αντιδράσεις του ελληνικού πολιτικού σκηνικού στην πρόσφατη υποβάθμιση της οικονομίας μας από τον οίκο Moody's. Αντί να αναγνωρίσουν το γεγονός γι' αυτό ακριβώς που είναι, μια τοποθέτηση δηλ. μιας ιδιωτικής εταιρείας απέναντι στους πελάτες της, και να διερευνήσει την οικονομική/επιχειρηματική βάση της κίνησης αυτής, ξεσηκώνει πάθη εθνικής αντίστασης και μέλη της ελληνικής Βουλής ζητούν ποινικές διώξεις. Ο οίκος Moody's, όπως και οι άλλοι οίκοι αξιολόγησης, δεν είναι παρά μια ιδιωτική εταιρεία οικονομικών εκτιμήσεων κι αξιολόγησης επιχειρηματικού ρίσκου που τα έσοδά της (συνδρομές των μελών της δηλ.) εξαρτώνται από την ακρίβεια των προβλέψεών της. Ο καλύτερος τρόπος να την πολεμήσει κανείς δεν είναι με μηνύσεις και αφορισμούς αλλά με κινήσεις διάψευσης των προβλέψεών τους. Αν δηλ. η ελληνική οικονομία, με τα μέτρα που λαμβάνονται και με την νοοτροπία του κόσμου, αποδείξει πως η τοποθέτηση χρημάτων εδώ είναι επικερδής, τότε οι πελάτες του οίκου Moody's που, με βάση την συμβουλή τους, έχασαν χρήματα θα κινηθούν προς άλλους οικονομικούς συμβούλους. Και ο οίκος Moody's θα υποστεί σοβαρότατες ζημιές. Ολα τα άλλα δείχνουν ανωριμότητα, ανασφάλεια κι απίστευτο επαρχιωτισμό - όπως κι έμμεσο φόβο για την ακρίβεια των σχετικών εκτιμήσεων». Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος για μια ακόμα φορά έχει δίκιο βουνό, αλλά πού να το βρει όταν έχουμε γεμίσει εθνικοπατριωτικούς μασκαράδες, που τρέφονται με δανεικά από τους πελάτες του Moody's.

panagopg@gmail.com