Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Δευτέρα, 26 Νοεμβρίου 2012 09:25

Ο Θεός δεν αγαπάει τις... ελιές Καλαμών

Γράφτηκε από τον
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(1 Ψήφος)
Ο Θεός δεν αγαπάει τις... ελιές Καλαμών

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή χύνεται πολύ μελάνι για τη σχέση ποιότητας - τιμής του μεσσηνιακού ελαιολάδου και τις χαμένες ευκαιρίες εξαγωγής του στην αγορά της Κίνας ή της Ρωσίας. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή άδολοι ρομαντικοί γραφιάδες και πονηροί πολιτευτές χαϊδεύουν τα αυτιά των παραγωγών γράφοντας ή μιλώντας για το χρυσάφι της Μεσσηνίας που πουλιέται με ντενεκέδες. Κάθε χρόνο μόλις τελειώσει η εποχή της συγκομιδής η αγορά διαψεύδει τις προσδοκίες που καλλιέργησαν οι παραμυθάδες και προσγειώνει τους παραγωγούς στην πραγματικότητα. Τα παραμύθια είναι χρήσιμα για να περνάει η ώρα των παραγωγών την ώρα που περιμένουν να βγάλουν λάδι στο ελαιοτριβείο αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν προτάσεις για την προώθηση του μεσσηνιακού ελαιολάδου στην διεθνή αγορά. 

Ας αναλύσουμε λοιπόν τα δεδομένα από την αρχή. Πρώτα από όλα θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι το μεσσηνιακό ελαιόλαδο είναι πολύ καλό προϊόν. Πράγματι είναι ένα εξαιρετικό προϊόν αλλά δεν είναι το μοναδικό στον κόσμο. Πολύ καλό ελαιόλαδο, είτε μας αρέσει είτε όχι, παράγουν και άλλες περιοχές της Ελλάδας, της Ευρώπης, της Αφρικής, της Ασίας και ενδεχομένως πλέον και της Νοτίου Αμερικής. Το δεύτερο στο οποίο θα πρέπει να συμφωνήσουμε είναι ότι το ελαιόλαδο έχει να ανταγωνιστεί πολλά και φθηνά υποκατάστατα λάδια. Οταν λοιπόν αυξάνεται η τιμή του οι περισσότεροι καταναλωτές στρέφονται εύκολα προς τα υποκατάστατα επειδή πιστεύουν, καλώς ή κακώς, ότι είναι ωφελιμότερη η εξοικονόμηση χρημάτων από την κατανάλωση ακριβού ελαιολάδου. Τέλος θα πρέπει να συμφωνήσουμε, όπως έχουμε γράψει άλλωστε πολλές φορές, ότι στην σύγχρονη οικονομία δεν αρκεί να παραγάγεις και να τυποποιήσεις ένα καλό προϊόν. Αυτό που έχει τεράστια σημασία πλέον είναι η προώθηση και η διανομή του προϊόντος στην διεθνή αγορά. Σήμερα χιλιάδες επιχειρήσεις στον κόσμο παράγουν εξαιρετικά προϊόντα αλλά... κλείνουν γιατί δεν μπορούν να τα πουλήσουν στην αγορά. Με απλά λόγια: Στην αγροτική οικονομία πρωταρχικό ρόλο στην αγορά διαδραμάτιζε η παραγωγή καλών προϊόντων. Στη βιομηχανική οικονομία πρωτεύοντα ρόλο είχε η τυποποίηση. Στη σημερινή μεταβιομηχανική οικονομία η καλή πορεία ενός προϊόντος εξαρτάται από το μάρκετινγκ και τα δίκτυα διανομής. Το αυτονόητο ερώτημα που τίθεται πλέον είναι πόσα χρήματα έχουμε να διαθέσουμε για την προώθηση του μεσσηνιακού ελαιολάδου και αν θα κάνουμε ποτέ απόσβεση του κεφαλαίου που θα διαθέσουμε για την καθιέρωσή του στη διεθνή αγορά. Η απάντηση είναι ότι πρέπει να διαθέσουμε περισσότερα χρήματα από τους ανταγωνιστές μας, που ήδη δαπανούν αμύθητα ποσά, ενώ ταυτοχρόνως δεν θα πρέπει να ενσωματώσουμε αυτό το κόστος στην τιμή ώστε να παραμείνουμε ανταγωνιστικοί στα ράφια. Αυτό όμως είναι οικονομικά αδύνατο και για αυτό τόσο στο τέλος της φετινής ελαιοκομικής περιόδου όσο και των επόμενων οι παραγωγοί θα διαπιστώνουν ότι τα παραμύθια για το χρυσάφι της Μεσσηνίας είναι καλά μόνο για να περνάει η ώρα στο ελαιοτριβείο. 

Το μόνο ερώτημα που απομένει να απαντήσουμε πλέον είναι αν υπάρχει αγροτικό χρυσάφι στη Μεσσηνία. Με δεδομένο ότι απαγορεύεται η καλλιέργεια της... κάνναβης μπορούμε να απαντήσουμε ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχει αγροτικό χρυσάφι. Υπάρχει όμως... χαβιάρι και είναι γνωστό διεθνώς με το brand name ελιές Καλαμών. Είναι ένα διεθνώς καταξιωμένο προϊόν που το γνωρίζουν σε όλο τον κόσμο και δεν έχει νόμιμους ανταγωνιστές. Σε όποια γωνιά της οικουμένης και αν σταθείς αν πεις Καλαμάτα θα σου απαντήσουν... olives. Ποιοι δεν γνωρίζουν ότι οι ελιές Καλαμών είναι καταξιωμένο διεθνώς προϊόν; Μα φυσικά οι Μεσσήνιοι που προσπαθούν να γίνουν πλούσιοι πουλώντας λάδι αντί για... ελιές. Κυρίως όμως δεν το γνωρίζει ο Δήμος Καλαμάτας. Για αυτό αντί να διοργανώνει αυτή την περίοδο μια διεθνή γιορτή για τις ελιές Καλαμών και παράλληλα το Φεστιβάλ Χορού με χορηγούς τους εξαγωγείς ελιών, εξακολουθεί να διοργανώνει τοπικές γιορτές αγκινάρας και πατάτας. Επίσης δεν το γνωρίζουν οι περισσότεροι ταβερνιάρηδες και εστιάτορες της περιοχής. Ετσι οι επισκέπτες της Καλαμάτας και της Μεσσηνίας μπορούν να γευτούν... τα πάντα εκτός από ελιές Καλαμών. 

Ειλικρινώς δεν ξέρω αν το ΠΟΠ ελιές Καλαμών πρέπει να επεκταθεί σε όλη την Ελλάδα ή μόνο στη Νότια Πελοπόννησο. Ετσι και αλλιώς δεν έχει γίνει καμία σοβαρή οικονομική μελέτη για το θέμα, και ως συνήθως στην Ελλάδα η σχετική απόφαση θα ληφθεί με βάση τους ευσεβείς πόθους των πολιτικών που τόσα χρόνια λένε στους παραγωγούς παραμύθια για το λάδι. Αυτό όμως που γνωρίζω είναι ότι αν είχε άλλη χώρα το... χαβιάρι Καλαμών θα το πουλούσε ως χρυσάφι και μαζί του θα πουλούσε ακριβά και το λάδι που δεν μπορεί σήμερα να διαθέσει σε υψηλή τιμή.

Το μόνο που μένει είναι να βρεθεί ένας σύγχρονος Γιάννης Βαρβάκης για να αναδείξει και να προωθήσει στις διεθνείς αγορές το... χαβιάρι Καλαμών. Σε τελική ανάλυση αν δεν υπάρχει Γιάννης Βαρβάκης ας μαζέψουμε χρήματα για να γυρίσουμε μια ταινία με τίτλο: “Ο Θεός δεν αγαπάει τις ελιές Καλαμών”.

 

 

 

Τελευταία τροποποίηση στις Δευτέρα, 26 Νοεμβρίου 2012 10:32