Χωρίς πολλές περιστροφές, η κατάσταση στο χώρο της δημόσιας υγείας είναι τραγική. Τα νοσοκομεία όλης της χώρας υπολειτουργούν. Οι περικοπές που επιβλήθηκαν έχουν επιδεινώσει δραματικά την ήδη κακή κατάσταση που υπήρχε, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα σπατάλες αλλά και δομικές ανεπάρκειες του συστήματος υγείας της χώρας. Η σπατάλη πόρων στο χώρο της υγείας, όμως, έπρεπε να έρθει η κρίση και η απειλή χρεοκοπίας για να αποκαλυφθεί - και για να ξεκινήσει, έστω άγαρμπα και με κακό τρόπο, η επιχείρηση εξορθολογισμού. Η προσπάθεια συμμαζέματος σε πρώτη φάση δημιουργεί επιπρόσθετα προβλήματα σε βάρος των ασθενών... οι οποίοι κρατούνται όμηροι οποιουδήποτε θέλει να διεκδικήσει κάτι ή εκβιάζει για καλύτερη αντιμετώπιση στο μοίρασμα της νέας μικρότερης πίτας που διαθέτει -και θα εξακολουθήσει να διαθέτει για τα... πολλά επόμενα χρόνια- το Δημόσιο. Αν όμως το οικονομικό είναι το ένα που αλλάζει, το άλλο, εξίσου σημαντικό, είναι η κοινωνική πίεση.
Η οικονομική κρίση οδήγησε πολλούς που πριν έβαζαν με ευκολία το χέρι στην τσέπη να επιστρέψουν στο δημόσιο σύστημα υγείας και να απαιτήσουν σεβασμό κι εξυπηρέτηση. Διαβάζοντας προ ημερών στην "Ε" την επιστολή ενός πατέρα για την ξαφνική άρνηση των αναισθησιολόγων να αναλάβουν παιδιά μικρότερα από 6 χρονών, για να βγάλουν τα... κρεατάκια από τη μύτη τους, θυμηθήκαμε ότι πριν από περίπου 5 χρόνια οι αναισθησιολόγοι του Νοσοκομείου Καλαμάτας είχαν διώξει έγκυο να πάει να γεννήσει αλλού γιατί είχε ένα μικρό πρόβλημα (φύσημα) στην καρδιά! Η έγκυος βέβαια γέννησε αλλού χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα, όπως και τα παιδάκια ίσως πάνε αλλού για να βγάλουν τα κρεατάκια τους, το ερώτημα όμως είναι: Τι κάνουν όλα αυτά τα χρόνια οι υπεύθυνοι, προκειμένου οι αναισθησιολόγοι να ναρκώνουν παιδάκια και εγκύους όπως γίνεται και στα άλλα νοσοκομεία; Και επιτέλους, μπορεί να υπάρχει γενικό νοσοκομείο με τους αναισθησιολόγους να λειτουργούν μόνο σε συνθήκες... λιακάδας; Τι ακριβώς συμβαίνει και τι πρέπει να γίνει για να λυθεί το συγκεκριμένο θέμα;
Εδώ και χρόνια, όλοι μας κλείναμε τα μάτια σε αυτά που συνέβαιναν γενικότερα στο Νοσοκομείο Καλαμάτας. Βλέπαμε ότι πολλοί καλοί γιατροί -νέοι και παλιοί- αποχωρούσαν ο ένας μετά τον άλλο, ενώ όσοι αναγκαστικά παρέμεναν κοιτούσαν διαρκώς την πλάτη τους. Η ανασφάλεια που επέφερε η διαβολή, σε συνδυασμό με τα χρονίζοντα προβλήματα, είχαν τινάξει τα πάντα στον αέρα. Ο ένας φοβόταν τον άλλο και ο καθένας προσπαθούσε να φυλαχτεί. Τα κάστρα του ετσιθελισμού και της αδιαφορίας ήταν τα μόνα άτρωτα... ενώ οι μόνοι που είχαν το κεφάλι τους ήσυχο ήταν αυτοί που δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Η φιλική συμβουλή που ακουγόταν εδώ και πολλά χρόνια από τους γνωρίζοντες την πραγματική κατάσταση, προς συγγενείς και φίλους ασθενών, ήταν «πάρτε τον να σωθεί». Ή αν ο ασθενής χρειάζεται νοσηλεία, "φύγετε για Αθήνα»"Κάποιοι θα σπεύσουν να μιλήσουν για υπερβολές και θα προστρέξουν σε αριθμούς. Μόνο που καλό θα ήταν να πουν τι κρύβεται πίσω από αυτούς τους αριθμούς των εξυπηρετούμενων: πόσοι δηλαδή ήταν οι ανασφάλιστοι, οι αλλοδαποί, οι τσιγγάνοι και όσοι γενικώς δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, άρα ούτε άλλη επιλογή.
Θα ήταν φυσικά άδικο να τσουβαλιαστούν κλινικές και γιατροί, γιατί η αλήθεια είναι ότι πολλοί ήταν και είναι άψογοι από κάθε πλευρά. Πρέπει όμως κι αυτοί να βγουν και να μιλήσουν ανοιχτά, απομονώνοντας εκείνους που τους βυθίζουν στον δικό τους... κόσμο.
Η πραγματικότητα δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί - και δυστυχώς είναι τραγική. Το Νοσοκομείο Καλαμάτας πρέπει να πάψει να είναι αποθήκη για... κλοσάρ και να μετατραπεί σε νοσηλευτικό ίδρυμα που θα εξυπηρετεί όλους τους κατοίκους του νομού. Αυτό θα γίνει τελικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, γιατί πολύ απλά επιστρέφουν στο νοσοκομείο οι πολίτες που δεν καταλαβαίνουν από "ετσιθελισμούς" και εξυπνάδες βολεμένων συστημάτων!
Οι ευθύνες πάντως για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί δεν βρίσκονται μόνο κεντρικά (εκεί βέβαια αναλογούν οι περισσότερες), αλλά και στην εκπληκτική αδιαφορία των τοπικών φορέων και παραγόντων για όσα συμβαίνουν χρόνια τώρα στο νοσοκομείο. Οι τοπικοί παράγοντες ποτέ δεν ασχολήθηκαν με τα προβλήματα του νοσοκομείου. Αλλοι γιατί δεν μπορούσαν, άλλοι επειδή δεν ήθελαν «να μπλέξουν» και οι περισσότεροι γιατί απλώς αδιαφορούν για τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών.
[Του Γιώργου Παναγόπουλου: panagopg@gmail.com]
