Η αρνητική απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαμάτας για το αντιπλημμυρικό δεν δεσμεύει ούτε καν το δήμαρχο της πόλης. Η όποια απόφαση ληφθεί σήμερα από το Περιφερειακό Συμβούλιο δεν δεσμεύει επίσης κανέναν.

Το ίδιο συνέβη και με το δρόμο Καλαμάτα - Ριζόμυλος, οι αρνητικές αποφάσεις των δημοτικών συμβουλίων και ιδιαίτερα της Μεσσήνης δεν λήφθηκαν καθόλου υπόψη. Το εύλογο ερώτημα είναι γιατί γίνεται όλη αυτή η φασαρία με αντιπαραθέσεις και ψηφοφορίες, αφού θα γίνει ό,τι θέλει το υπουργείο και η κυβέρνηση; Είναι προφανές ότι πρόκειται για κατ’ επίφαση διαβούλευση και σεβασμό των τοπικών κοινωνιών.

Η τοπική αυτοδιοίκηση ζει μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους ύπαρξής της. Με αφορμή την πολιτική ανοησία της δήθεν απλής αναλογικής νομιμοποιήθηκε η κατάργηση των δημοτικών και περιφερειακών συμβουλίων, για να ενισχυθούν οι εκλεγμένοι με πλειοψηφία πάνω από 50% περιφερειάρχες και δήμαρχοι. Έχουμε έτσι μονοπρόσωπη αυτοδιοίκηση του δημάρχου και του περιφερειάρχη, που αποφασίζουν και εφαρμόζουν ό,τι θέλουν. Αν μάλιστα είναι και προσκείμενοι στο κυβερνών κόμμα σε συνεργασία με τον αρμόδιο υπουργό, γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια αντιδράσεις και διαφορετικές γνώμες ακόμα και αν αυτές είναι πλειοψηφικές στην τοπική κοινωνία.

Η απαξίωση της διαβούλευσης και της δημοκρατίας σε τοπικό επίπεδο θα έχει μακροπρόθεσμα πολλαπλό κόστος. Η συγκυριακή επίδειξη δύναμης επιβολής προειλημμένων αποφάσεων θα έχει συνέχεια και τότε μπορεί να είναι αυτοί που σήμερα χαίρονται στην άλλη πλευρά. Η αφαίρεση της δύναμης του να αποφασίζει η κάθε περιοχή για το μέλλον του τόπου της είναι τεράστια οπισθοδρόμηση. Αν είναι να αποφασίζονται τα πάντα από τους «ειδικούς» των υπουργείων και τους υπουργούς, ας επιστρέψουμε στους διορισμένους νομάρχες και δημάρχους, όπως την εποχή της χούντας. Άλλωστε και τώρα όταν πρόκειται να επιβάλουν αυτό που θέλουν δεν κρατούν ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα. Το σίγουρο είναι ότι όλοι καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα ορισμένοι νομίζουν και αργά ή γρήγορα θα λάβουν αυτό που τους αναλογεί.