Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Κυριακή, 26 Φεβρουαρίου 2023 21:54

Η ώρα της αποχώρησης για τους πρώην Πρωθυπουργούς

Γράφτηκε από τον
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(2 ψήφοι)
Η ώρα της αποχώρησης για τους πρώην Πρωθυπουργούς

Του Γιώργου Παναγόπουλου

Η αποχώρηση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή από την κοινοβουλευτική δράση έχει πολλαπλές αναγνώσεις. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι με τον τρόπο αυτό υποδηλώνεται δυσαρέσκεια κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη, άλλοι ότι προετοιμάζει υποψηφιότητα για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας και οι κακεντρεχείς ότι «κουράστηκε» από τις πολλές κοινοβουλευτικές εμφανίσεις και θέλει πλέον να ξεκουραστεί!

Η αλήθεια είναι ότι ο Κώστας Καραμανλής, μετά την εκλογική του ήττα το 2009 και όσα επακολούθησαν στην οικονομία, παρέμεινε εκκωφαντικά σιωπηλός. Όλα αυτά τα χρόνια στη Βουλή πήγαινε μόνο όταν ήταν απαραίτητο για τις ψηφοφορίες. Δεν ένοιωσε ποτέ την ανάγκη να εξηγήσει την οικονομική πολιτική που εφάρμοσε ως πρωθυπουργός και οδήγησε εκεί που οδήγησε τη χώρα, ούτε και να αιτιολογήσει την ψήφο που έδινε ή δεν έδινε σε κρίσιμες ψηφοφορίες, όπως τα μνημόνια. Υπήρχε στη Βουλή ως να μην υπήρχε. Κρατούσε μια έδρα, χωρίς να ασκεί το ρόλο του βουλευτή. Αυτό ήταν εμφανώς προβληματικό και δημιουργούσε δυσφορία αλλά και ανεκδοτολογικού τύπου προσεγγίσεις και λοιδορία.

Η περίπτωση Κώστα Καραμανλή ανοίγει ξανά τη συζήτηση για την ορθότητα της ρύθμισης να καταλαμβάνουν οι πρώην πρωθυπουργοί θέση βουλευτή χωρίς σταυρό σε εκλογική περιφέρεια. Αναδεικνύεται πως είναι ορθότερο να συμμετέχουν στη λίστα επικρατείας του κάθε κόμματος, για να θυμίζουν τη συμβολή τους σε θετικά και αρνητικά επιτεύγματα της πρωθυπουργίας τους. Τα κόμματα έχουν συνέχεια και, αν θέλουν τους πρώην πρωθυπουργούς στο προσκήνιο, θα πρέπει να τους βάζουν στη μαρκίζα και όχι να τους κρύβουν σε εκλογικές περιφέρειες. Ο κάθε νέος αρχηγός θα πρέπει να αποδεχτεί ή να συγκρουστεί με το παρελθόν και όχι να μοιράζει στο παρασκήνιο θέσεις και μερίδιο εξουσίας στους πρώην.

Η αποχώρηση Κώστα Καραμανλή, όπως και η προηγούμενη του Κώστα Σημίτη,, ανοίγει τη συζήτηση και για τις περιπτώσεις του Αντώνη Σαμαρά και του Γιώργου Παπανδρέου. Οι πρώην μπορούν να μιλούν όποτε θέλουν, να παρεμβαίνουν στην πολιτικό γίγνεσθαι, με ηχηρό ή σιωπηλό τρόπο, δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση απαραίτητο να βρίσκονται στη βουλή, καταλαμβάνοντας θέση από εκλογική περιφέρεια της επαρχίας, ο ένας από τη Μεσσηνία και ο άλλος από την Αχαΐα. Οι ηγεσίες των κομμάτων προφανώς και θα ήθελαν να τους «ξεφορτωθούν», για πολλούς και διαφορετικούς λόγους ο καθένας, αλλά δεν μπορούν για λόγους εσωκομματικής ισορροπίας και βέβαια επειδή οι ίδιοι με τη στάση τους δεν τους διευκολύνουν.

Οι πρώην πρωθυπουργοί έχουν κλείσει τον πολιτικό τους κύκλο. Είναι προφανές ότι οι ίδιοι δεν το αντιλαμβάνονται, κυρίως επειδή ένα σύστημα ανθρώπων που βρίσκεται γύρω τους δεν τους αφήνει να δουν την πραγματικότητα και τη σχέση τους πλέον με την ιστορία. Οι άνθρωποι των πρώην διεκδικούν μερίδιο επιρροής και εξουσίας, οδηγώντας τους σε λάθη που πληγώνουν την υστεροφημία τους και μηδενίζουν τις πιθανότητες για ρόλο στο μέλλον. Ο Καραμανλής, αποχωρώντας, δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν οι πρώην πρωθυπουργοί.

Η αποχώρηση των πρώην πρωθυπουργών θα σημάνει το τέλος ενός μεγάλου κύκλου της μεταπολίτευσης. Η χώρα από την εθνική ήττα του 1974 έκανε άλματα και έφτασε στο απόγειό της το 2004. Στη συνέχεια έζησε οικονομική και πολιτική χρεοκοπία και επανέρχεται σταδιακά σε μια νέα κανονικότητα, παραμένοντας στην ΕΕ και στο δυτικό οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Υπάρχει ανάγκη για μια νέα εκκίνηση με στόχο την οικονομική σύγκληση με τις ανεπτυγμένες χώρες της Ε.Ε. Στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης το πολιτικό προσωπικό που εκλέγεται στο κοινοβούλιο από τη δεκαετίες του 80 και του 90 θα πρέπει να αποχωρήσει. Είτε από μόνο του είτε με τη ψήφο των πολιτών.

Η πολιτική ζωή έχει ανάγκη από νέα πρόσωπα, τα οποία δεν πρόκειται να προκύψουν αν δεν παραμερίσουν οι δεινόσαυροι που στρογγυλοκάθονται χρόνια τώρα στα βουλευτικά έδρανα. Η αλήθεια είναι ότι η γενίκευση αδικεί κάποιους από τους παλιούς που διαθέτουν σοβαρότητα και σοφία. Ο ρόλος τους όμως θα είναι χρησιμότερος εκτός κοινοβουλίου, με παρεμβάσεις όποτε το κρίνουν απαραίτητο, χωρίς να έχουν στο μυαλό τους ψηφοθηρικές σκοπιμότητες.

Η χώρα χρειάζεται τους νέους, σε όλα τα επίπεδα της οικονομίας και της πολιτικής. Είναι απαραίτητο να τους δοθεί η δυνατότητα να δράσουν και να δημιουργήσουν, με τα λάθη και τις δικές τους αστοχίες, αλλά με το πάθος να δημιουργήσουν τη δική τους εποχή. Οι κάθε λογής συνταξιούχοι είναι καιρός να αποσυρθούν. Χρειαζόμαστε ανανέωση σε πρόσωπα και αντιλήψεις. Στην πολιτική, δυστυχώς, δεν αντιλαμβάνονται όλοι το πότε έφτασε η ώρα της αποχώρησής τους. Σε αυτούς που δεν φεύγουν αυτοβούλως καλό είναι να τους δείξουν οι πολίτες την πόρτα εξόδου, ακόμα και αν η αποχώρηση με μια ήττα είναι ντροπιαστική.

panagopg@gmail.com