Προφανώς τα ΜΜΕ πιστεύουν ότι το κοινό τους ενδιαφέρεται κυρίως για τα ονοματεπώνυμα και... καθόλου για τις πολιτικές θέσεις των υποψήφιων. Η στάση αυτή των ΜΜΕ ούτε εκτός τόπου και χρόνου είναι, ούτε -πολύ περισσότερο- εκπορεύεται από σκοτεινά κέντρα που θέλουν να αποπροσανατολίσουν το εκλογικό σώμα ώστε να επιλέξει τους υποψήφιους που αυτά θέλουν να επιβάλουν. Αντίθετα, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης απλώς παρακολουθούν παθητικά τα ενδιαφέροντα της κοινής γνώμης και προσαρμόζουν αναλόγως το περιεχόμενο των ειδήσεών τους. 

Κάπου εδώ λοιπόν πρέπει να ομολογήσουμε μια απλή, μεγάλη και ταυτόχρονα πικρή αλήθεια: Ο μέσος Ελληνας αναγνώστης εφημερίδων και ο μέσος Ελληνας τηλεθεατής είναι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, γι' αυτό και οι ειδήσεις των περισσότερων ελληνικών ΜΜΕ είναι αντίστοιχου επιπέδου. Ανοίγοντας παρένθεση, οφείλω να διευκρινίσω ότι χαμηλού επιπέδου είναι και ο αντίστοιχος μέσος Ευρωπαίος αναγνώστης και τηλεθεατής. Ομως στην Εσπερία ο μέσος αναγνώστης ενημερώνεται από εφημερίδες τύπου "Sun" και "Bild" και ανάλογα τηλεοπτικά κανάλια, ενώ τα ανώτερα μορφωτικά στρώματα ενημερώνονται από ΜΜΕ που απευθύνονται αποκλειστικά σε αυτό το target group. Δυστυχώς όμως, η ελληνική αγορά είναι τόσο μικρή, ώστε δεν σηκώνει ΜΜΕ που να απευθύνονται σε τόσο διαφορετικά target group - γι' αυτό σχεδόν όλοι ασχολούνται με τα... ονόματα των υποψηφίων και σχεδόν κανένας με τις πολιτικές τους θέσεις. 

Εννοείται βεβαίως ότι τα περιθώρια ευελιξίας είναι ακόμα πιο στενά στα περιφερειακά ΜΜΕ, καθώς στην πλειοψηφία τους οι εκδότες και οι καναλάρχες, παρά την αντίθετη κυρίαρχη άποψη, δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να στηρίξουν τις πολιτικές θέσεις που θα ήθελαν να εκφράσουν μέσω των εφημερίδων τους και των τηλεοπτικών τους σταθμών. 

Με αλλά λόγια: Οπως οι ψηφοφόροι "πολιτεύονται" και κρατούν ομήρους τους πολιτικούς, έτσι και το αναγνωστικό και τηλεοπτικό κοινό κρατά με τον τρόπο του ομήρους καναλάρχες κι εκδότες. Ο... πελάτης έχει πάντα δίκιο στην Ελλάδα, και αλίμονο σε όσους πάνε κόντρα στη βούλησή του. Από εκεί και πέρα οι δημοσιογράφοι έχουν κι αυτοί με τη σειρά τους ελάχιστα περιθώρια ελιγμών, γνωρίζοντας ότι αν δεν αυτολογοκριθούν το μόνο που θα κατορθώσουν είναι να κατακτήσουν μια θέση... ανεργίας.

Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερός, τόσο που γράφω αυτό το άρθρο όσο και που θα γράψω στη συνέχεια ότι μου είναι αδιάφορο αν τον επόμενο δήμαρχο της Καλαμάτας θα τον λένε Παναγιώτη, Θόδωρο ή Σταμάτη και αν θα έχει ωροσκόπο στον Κριό ή στην Παρθένο. Για την ακρίβεια αισθάνομαι διπλά τυχερός: Πρώτα από όλα γιατί τόσο ο διευθυντής όσο και ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας με άφησαν πάντοτε απολύτως ελεύθερο να γράφω άρθρα για λίγους. Και σε δεύτερο χρόνο αισθάνομαι ιδιαίτερα ευτυχής γιατί οι "λίγοι" αποδείχτηκαν πολύ περισσότεροι από όσους θεωρούσα κι εγώ στην αρχή της δημοσιογραφικής μου καριέρας. Αυτοί ακριβώς οι "λίγοι" λοιπόν, μου δίνουν σήμερα τη δυνατότητα να γράψω ότι μου είναι αδιάφορα τόσο τα ονόματα των υποψήφιων όσο και τα προεκλογικά τους φυλλάδια. Αντιθέτως, με ενδιαφέρουν οι ουσιαστικές πολιτικές τους θέσεις, που δυστυχώς διακρίνονται ελάχιστα πίσω από τις προεκλογικές υποσχέσεις, τις ιλουστρασιόν διαφημίσεις και τους επικοινωνιακούς μονόδρομους. 

Θα ήθελα, για παράδειγμα, να ξέρω αν οι υποψήφιοι θέλουν έναν τεράστιο "δήμο - πατερούλη" που θα προσφέρει όλες τις υπηρεσίες στους ψηφοφόρους, υποκαθιστώντας επιχειρήσεις, φορείς και μη κυβερνητικές οργανώσεις, ή έναν συμμαζεμένο δήμο που θα προσφέρει στους πολίτες ελέγχοντας τις επιχειρήσεις, τους φορείς και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Γιατί σήμερα, οι δήμοι είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση της Μεσσηνίας και... όλα τα σφάζουν κι όλα τα μαχαιρώνουν, προσφέροντας στους ψηφοφόρους από θέσεις Κοινωφελούς Εργασίας έως πολιτισμό αμφιβόλου ποιότητας - και σίγουρα αναντίστοιχο με το ύψος των πολιτιστικών τελών που αναγκάζονται να καταβάλλουν ακόμα κι οι άνεργοι. 

Επειδή λοιπόν αύριο οι "δήμοι - πατερούληδες" στο πλαίσιο της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας μπορεί να ανοίξουν και εφημερίδα ή τηλεοπτικό σταθμό, θα ήθελα ειλικρινά να ξέρω πόσοι υποψήφιοι δεν φιλοδοξούν να γίνουν... εργοδότες μου. Οποιος θεωρεί υπερβολή τα περί μελλοντικής εκδοτικής δραστηριότητας των δήμων, θα πρέπει να αναρωτηθεί επίσης αν είναι υπερβολή το να παριστάνουν οι δήμαρχοι τους τουριστικούς πράκτορες, μοιράζοντας εκατομμύρια για την προβολή του "ευλογημένου τόπου", ή αν είναι φυσιολογικό να παριστάνουν οι αντιδήμαρχοι τους καλλιτεχνικούς μάνατζερ κλείνοντας συναυλίες, ή πώς και γιατί τα κοινωνικά παντοπωλεία υποκαθιστούν π.χ. την υποτονική δράση της Εκκλησίας. 

Ας μην κοροϊδευόμαστε... μακρηγορώντας: Ολα απολύτως τα κόμματα και η συντριπτική πλειοψηφία των υποψήφιων θέλει ένα "δήμο - πατερούλη" που θα αντικαταστήσει το "κράτος - πατερούλη" που χάσαμε λόγω της χρεοκοπίας. Απλώς, το κάθε κόμμα και ο κάθε υποψήφιος θεωρεί ότι θα διαχειριστεί καλύτερα από τους αντιπάλους του τον "δήμο - πατερούλη". Ολοι οι υποψήφιοι, μία πολιτική, όπως θα έλεγε και το ΚΚΕ· κι όποιος αντέξει, θα ζήσει και τη χρεοκοπία των δήμων. 

Μέχρι τότε, θα εξακολουθήσω να παραμένω αδιάφορος για το αν τον επόμενο δήμαρχο Καλαμάτας θα τον λένε Παναγιώτη, Θόδωρο ή Σταμάτη. Ετσι κι αλλιώς, ακόμα και το αν θα πεζοδρομηθεί η οδός Ναυαρίνου μοιάζει με ήσσονος σημασίας θέμα μπροστά στο ερώτημα αν υπάρχουν δυνάμεις για ν' απαλλάξουν την Καλαμάτα από το "δήμο - πατερούλη"! Κατά τη ταπεινή μου άποψη, όχι μόνο δεν υπάρχουν αυτές οι δυνάμεις, αλλά τόσο οι υποψήφιοι όσο και οι ψηφοφόροι θέλουν έναν τεράστιο "δήμο - πατερούλη", μεγαλύτερο κι από αυτόν του... Ντιτρόιτ.

lathanasis@yahoo.gr

Θανάσης Λαγός