Οι περιορισμοί στη δόμηση (αρτιότητα 10 στρεμμάτων) σε περιοχές ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους που έχουν χαρακτηρισθεί προστατευόμενες "Natura" αποτελούν το τελειωτικό χτύπημα στον χειμαζόμενο τομέα της οικοδομής, υποστηρίζει το «κίνημα» των πολιτικών του τσιμέντου. Δεν αποτελεί βέβαια έκπληξη η δημιουργία «κινήματος» που θέλει να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των πελατών του, αντίθετα ήταν εξέλιξη απολύτως αναμενόμενη. Η άναρχη δόμηση στην Ελλάδα δεν προέκυψε άλλωστε τυχαία. Σε κάθε περίοδο υπήρχαν πολιτικοί, που στο όνομα κάποιας πρόσκαιρης ανάγκης φρόντιζαν να νομιμοποιηθούν τα αυθαίρετα, να χτιστούν οι παραλίες, να γίνουν βίλες στις κορυφογραμμές.
Το εντυπωσιακό είναι ότι οι ίδιοι πολιτικοί ξεσηκώνουν τα χαλίκια αν στην περιοχή "Natura" πρόκειται να περάσει ένας δρόμος, να εγκατασταθούν σε κοντινή απόσταση ανεμογεννήτριες ή να προχωρήσει μια μεγάλη επένδυση. Σε αυτές τις περιπτώσεις φορούν το κουστούμι του οικολόγου και κατακεραυνώνουν τα «μεγάλα συμφέροντα» που θέλουν να καταστρέψουν το φυσικό περιβάλλον του ευλογημένου τόπου. Προφανώς το περιβάλλον προστατεύεται μόνο αν οικοπεδοποιηθεί. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις συντελείται καταστροφή. Δεν πρόκειται απλώς για ευαισθησία αλά καρτ, αλλά για τη μέγιστη πολιτική κοροϊδία. Πόσα τέτοια παραδείγματα έχουμε; Από την Ολυμπία Οδό και τον Καϊάφα, μέχρι την Πύλο και τη Γιάλοβα όλες οι άλλες δραστηριότητες ενοχλούν γιατί καταστρέφουν όχι το φυσικό περιβάλλον, αλλά την προοπτική της οικοπεδοποίησης. Αυτή δυστυχώς είναι η πικρή αλήθεια.
Το καλαμπούρι με την εκτός σχεδίου δόμηση πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Το περιβαλλοντικό αλλά και το οικονομικό κόστος είναι τεράστιο. Είτε πρόκειται για περιοχές "Natura", είτε για γεωργική γη στις παρυφές των πόλεων θα πρέπει να τεθούν κανόνες και προϋποθέσεις που θα περιορίζουν την αναρχία. Πρέπει να σταματήσει ο καθένας να χτίζει ό,τι και όπου του καπνίσει εκμεταλλευόμενος παρεκκλίσεις και ευεργετικές διατάξεις νόμων που πέρασαν κάποια στιγμή από τη Βουλή για να ικανοποιήσουν ή να τακτοποιήσουν μια επείγουσα ή συγκυριακή ανάγκη. Η παρέκκλιση και η αξιοποίηση των εξαιρέσεων αποτελούν τον κανόνα στην εκτός σχεδίου δόμηση. Η διαιώνιση αυτής της κατάστασης πιθανώς και με νέας γενιάς παρεκκλίσεις οδηγεί στην καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, στην υπονόμευση της ανάπτυξης και στο οικονομικό γονάτισμα των καλλικρατικών δήμων που θα συνεχίσουν να ρίχνουν τσιμέντα σε νέους δρόμους και θα αναπτύσσουν χιλιόμετρα νέων δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης σε ραχούλες και παραλίες.
Το πολιτικό προσωπικό είναι καιρός να αντιληφθεί ότι η υπάρχουσα κατάσταση δεν πάει άλλο. Η εξυπηρέτηση πελατών που θέλουν να κάνουν οικόπεδο το ξεροχώραφο του παππού τους και να χτίσουν βίλα στα πουρνάρια του πατέρα τους δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η τακτική της διύλισης του κώνωπα όταν πρόκειται να γίνει επέκταση σχεδίου πόλης και ταυτόχρονα η με κάθε τρόπο διευκόλυνση της εκτός σχεδίου δόμησης έχει οδηγήσει στα σημερινά χάλια και πρέπει να ανατραπεί. Η δημιουργία οικιστικών ζωνών μόνιμης και εξοχικής κατοικίας με τις ελάχιστες δυνατές προβλέψεις μέσα από διαδικασίες εξπρές και την ταυτόχρονη συνολική απαγόρευση οικοδόμησης εκτός ζωνών είτε πρόκειται για 4, είτε για 24 στρέμματα μπορούν να προκαλούν αντιδράσεις, αλλά μόνο μέσα από λύσεις σοκ μπορεί να γίνει ένα νέο ξεκίνημα στο συγκεκριμένο τομέα. Μόνο έτσι μπορεί να σωθούν τα εναπομείναντα δάση και να σταματήσει το χτίσιμο όλων των νησιών και των παραλιών.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Γνωρίζουμε ότι τελικά θα επικρατήσουν αυτοί που έγιναν νοματαίοι χτίζοντας με αντιπαροχή μια πολυκατοικία πριν από χρόνια και τώρα βγάζοντας το παντεσπάνι τους κατασκευάζουν μεζονέτες σε ραχούλες και παραθαλάσσια θέρετρα. Είναι αυτοί που στηρίζουν οικονομικά και όχι μόνο, το πολιτικό προσωπικό κάθε περιοχής. Είναι αυτοί που μετατρέπουν σε οικόπεδο το ξεροχώραφο του μπαρμπα-Μήτσου πουλώντας το δέκα φορές πάνω σε διάφορους νεόπλουτους που θέλουν θέα και καθαρό αέρα. Θα επικρατήσει τελικά το δομημένο σύστημα συμφερόντων που έχει κατασκευάσει τις αφιλόξενες ελληνικές πόλεις και έχει δημιουργήσει τα «ανάκτορα» των νεόπλουτων στα προάστια. Θα δικαιωθεί το «κίνημα» των πολιτικών κατά των περιορισμών δόμησης που εκφράζει αυθεντικά το άθροισμα των μικροσυμφερόντων, που πληγώνουν διαρκώς και διαχρονικά το φυσικό περιβάλλον και την ελληνική οικονομία. Δυστυχώς οι περιορισμοί για την εκτός σχεδίου δόμηση δεν συμπεριλαμβάνονται στο μνημόνιο.
Του Γιώργου Παναγόπουλου
panagopg@gmail.com