Είναι πλέον ολοφάνερο ότι η κρίσιμη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει  η Ευρωζώνη, είναι αποτέλεσμα της ολιγωρίας και της αναποφασιστικότητας των συντηρητικών δυνάμεων της Ευρώπης, που δεν μπόρεσαν δυστυχώς να κινηθούν έγκαιρα και αποφασιστικά. Οι δυνάμεις αυτές, οι 23 Ευρωπαϊκές συντηρητικές κυβερνήσεις, με αιχμή του δόρατος την Γερμανία και την Γαλλία, εν προκειμένω το δίδυμο Μέρκελ – Σαρκοζί, εμπιστεύτηκαν την  αγορά, για να λύσει όλα τα προβλήματα.
Αντί να επιδιώξουν μεθοδικά και με σύστημα να σταματήσουν  την αδίστακτη κερδοσκοπία των αγορών. Αντί να επιβάλλουν αυστηρό έλεγχο και δημοκρατική εποπτεία στους περίφημους οίκους αξιολόγησης που αυτονομήθηκαν από τη πολιτική. Αντί να ενδιαφερθούν να ελέγξουν τις offshore εταιρίες και τους φορολογικούς παραδείσους. Αντί να επιβάλλουν κανόνες διαφάνειας πάνω στα λεγόμενα CDS, η αλλιώς ασφάλιστρα κινδύνου. Αντί να προχωρήσουν με τόλμη και να θέσουν σε εφαρμογή ένα εφαρμόσιμο πρόγραμμα ανάπτυξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μια ανάπτυξη ανταγωνιστική, πράσινη, που θα δημιουργούσε νέες θέσεις εργασίας και συνεπώς ευκαιρίες για όλους, κινήθηκαν στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση. Επέβαλλαν ένα απαράδεκτο πρόγραμμα σκληρής λιτότητας σε κάθε κράτος- μέλος της Ένωσης.
Με αυτό τον τρόπο, η Ευρώπη μπήκε με αυξανόμενη ταχύτητα και για τα καλά σε μια βαθιά και πρωτόγνωρη ύφεση, που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα της. Στο πλαίσιο αυτό ο εύκολος δρόμος και η διέξοδος ήταν να καλλιεργείται με ευκολία ο λαϊκισμός,  ο φόβος και να κατηγορούνται λαοί, αντί να αντιμετωπιστούν  οι πραγματικές αιτίες της κρίσης  και να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του εξ υπαρχής με συγκεκριμένα μέτρα.
Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, επισκεπτόμενος τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, τόνιζε στους συνομιλητές του ότι το πρόβλημα δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό αλλά πρωτίστως ευρωπαϊκό και θα έπρεπε να πάρουν μέτρα, αυτοί κώφευαν, τον αντιμετώπιζαν με καχυποψία και έκαναν ειρωνικά σχόλια για την Ελλάδα. Να σημειωθεί ότι Μηχανισμός Στήριξης ή Διάσωσης, δεν υπήρχε, ούτε προβλεπόταν από κάπου και χρειάστηκε να δημιουργηθεί από το μηδέν, μετά τις επίμονες προσπάθειες του Έλληνα Πρωθυπουργού που έτρεχε ασμένως να πείσει για την δημιουργία του. Τόση αμεριμνησία, τόση έλλειψη διορατικότητας και δυνατότητας πρόβλεψης για τα μελλούμενα να συμβούν!!!
Κοντόφθαλμα και μικροπολιτικά οι συντηρητικές δυνάμεις θεωρούσαν τότε, ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό μιας απείθαρχης χώρας του Νότου και μπορεί να αντιμετωπιστεί με κάποια δάνεια συνοδευόμενα από υποδείξεις, επιτήρηση και συκοφαντίες σε βάρος ενός λαού. Δεν μπορούσαν να διανοηθούν τι επρόκειτο να ακολουθήσει και σε τι κίνδυνο θα έμπαινε ολόκληρη η Ευρωζώνη στη συνέχεια.                      
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που τόνισε στη Βουλή ο πρώην Πρωθυπουργός, στη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό 2012: « η ελληνοποίηση του προβλήματος έγινε ρεφρέν από τις συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης που επένδυσαν σ' αυτή την πολιτική, καλλιεργώντας ένα λανθάνοντα ρατσισμό. Και τι δεν ακούσαμε. Για πολλούς, δεν ήμασταν οι ασθενείς, ήμασταν η ασθένεια. Και αυτή είναι η πεμπτουσία του ρατσισμού. Αυτή η συντηρητική προκατάληψη βόλευε τις εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες άλλων χωρών, αλλά αγνοούσε το συστημικό πρόβλημα της Ευρωζώνης».
Και όταν εκείνος πρότεινε τότε στους εταίρους μας  συγκεκριμένα μέτρα, όπως το ευρο-ομόλογο, για την αντιμετώπιση της κρίσης και μιλούσε για «πιστόλι στον κρόταφο», ο λόγος του ήταν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Χώρες όπως η Γερμανία φοβήθηκαν να πάρουν πρωτοβουλίες και να δεσμευτούν, έστω και απλώς με λόγια, παρά τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2010. Αυτή την αναποφασιστικότητα, αυτή την μεμψιμοιρία, αυτή την ολιγωρία αντίδρασης, πληρώνει όλη η Ευρωζώνη σήμερα. Σήμερα που είναι αναγκασμένοι να συζητούν όχι απλά για ένα πιστόλι στο κρόταφο αλλά για όπλα μεγαλύτερης ισχύος.
Στην πρόσφατη Σύνοδο κορυφής μάλιστα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες αναγκάστηκαν, υπό πολύ χειρότερες συνθήκες να ψάχνουν για…. Μπαζούκας, προκειμένου να ηρεμήσουν το θεριό που βρυχάται, δηλαδή τις πανίσχυρες αγορές. « Στερνή μου γνώση να σ΄είχα πρώτα».


Σταύρος Στραβόλαιμος