Είναι γεγονός αναμφισβήτητο, ότι ο Ιησούς που γεννήθηκε, έτσι απλά και ταπεινά, σε ένα μικρό στάβλο της Βηθλεέμ, σφράγισε καθοριστικά με τη ζωή και τα λεγόμενα του τις μετέπειτα παγκόσμιες εξελίξεις σε όλα ανεξαιρέτως τα επίπεδα.  Είναι όμως πραγματικά εντυπωσιακή η ανθρώπινη υποκρισία, η οποία ταυτίζοντας τις Γραφές που εμπεριέχουν απλώς λόγους περί της αλήθειας με την ίδια την αλήθεια, επιδιώκει να τον ερμηνεύει  κατά το γράμμα τους, ενώ συστηματικά τον προδίδει καθημερινώς κατά το πνεύμα, με τον τρόπο πραγματοποίησης της ζωής. Η υποκρισία που με δήθεν θεοσεβούμενο, μειλίχιο, ταπεινό και αγαπησιάρικο  ύφος, αναφέρεται στα διδάγματα του, διαστρεβλώνοντας όμως το βαθύτερο νόημα και την μεγάλη ανθρωποκεντρική αξία τους.
Σ΄ αυτή την κατεύθυνση, η ηθικολογία, η σεμνοτυφία και ο ευσεβισμός,  είναι το βαρύ πυροβολικό των επιχειρημάτων που χρησιμοποιούνται. Παρουσιάζεται ο Ιησούς Χριστός σαν ένας Θεός δυνάστης, παγκόσμιος δικαστής και χωροφύλακας της ανθρώπινης δράσης που παρακολουθεί αφ΄υψηλού και καταγράφει τα ανθρώπινα αμαρτήματα.. Εμφανίζεται οργίλος και δίκαιος, ιδιοτελής και απαιτητικός, θεός υπόδουλος στην  αναγκαιότητα του θελήματος του. Αποκαλείται παντοδύναμος, πάνσοφος, παντογνώστης, απερινόητος, άχρονος και του αποδίδονται διάφορα άλλα πολυτελή, μεγαλόσχημα, μεγαλοπρεπή και πομπώδη θεϊκά χαρίσματα. Είναι τόσα πολλά  τα στολίδια περιγραφής του, που και ο ίδιος  θα συγκινείται για την βαθιά ανθρώπινη πίστη στα θεϊκά του μεγαλεία.  
Ας μπούμε όμως στην ουσία. Η ιστορικότητα του προσώπου του αποτελεί γεγονός αδιαμφισβήτητο, επιστημονικά πλέον αποδεδειγμένο. Με βάση αυτή την παραδοχή, θα ασχοληθώ, με τον ομολογουμένως βαθύτατα ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της  οικουμενικής διδασκαλίας του. Θα το κάνω με παρρησία, χωρίς φόβο και πάθος και χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο. Αρνούμαι να υποτάξω το μυαλό μου σε ανοησίες, που με ευκολία καπηλεύονται βάναυσα την διδασκαλία του. Ανοησίες, που αντί να απελευθερώνουν, συσκοτίζουν, υποδουλώνουν και αντί  να οδηγούν σε εσωτερική αναζήτηση και πνευματική ελευθερία, φοβίζουν και τρομοκρατούν, με την απειλή  τιμωρίας στην απειθαρχία τήρησης κάποιων άνωθεν εντολών. 
Τι είπε όμως στην πραγματικότητα και τι έκανε στην πράξη ο Ιησούς στα χρόνια που  επικοινώνησε με τον Εβραϊκό λαό; Επεδίωξε άραγε την δημιουργία ενός έντιμου, ηθικού, ενάρετου και θεοσεβούμενου ανθρώπου, που ακούει «θεός» και πεθαίνει απ΄τον φόβο του; Καθοδήγησε τους ανθρώπους στην κατεύθυνση πραγματοποίησης καλών πράξεων και αγαθοεργιών με την προσμονή του Παραδείσου; Θέλησε να επιβάλλει την ανθρώπινη πειθαρχία και υποταγή σε μια ανωτέρα δύναμη, υπό την τρομοκρατική απειλή εμπειρίας της αιωνίας  κολάσεως; Επέπληξε ποτέ κάποιον για τη ηθική του κατάπτωση; Ασχολήθηκε ιδιαιτέρως, ή στο ελάχιστο με την κρεβατοκάμαρα των ανθρώπων; Σχολίασε δυσμενώς για απρεπή συμπεριφορά τους ληστές, τους παρανόμους και τους κάθε λογής εκμεταλλευτές των άλλων ανθρώπων; Απείλησε ποτέ κανέναν με τιμωρία για παράβαση ηθικών αρχών και κανόνων; Υποδαύλισε  με οποιοδήποτε τρόπο την φυλετική συνείδηση και τον εθνικισμό; Υπεραμύνθηκε μήπως, σύνορα, έθνη, χώρες ή φυλές;   Ξεστόμισε μια λέξη για μοναδικούς και περιούσιους λαούς του θεού;  Ασχολήθηκε στις ομιλίες του, με τις αρχές και τις εξουσίες του κόσμου τούτου; Προκάλεσε λαοσυνάξεις με σηκωμένα λάβαρα για να πείσει για την αλήθεια του; Μίλησε ποτέ για όπλα ιερά;  Φόρεσε πανάκριβα άμφια για να εντυπωσιάζει τα πλήθη; Χρησιμοποίησε τα πολυτελή για την εποχή του μέσα μεταφοράς, για να μετακινείται από τόπο σε τόπο; Απευθύνθηκε στους ανθρώπους με ηγετικό στόμφο, έπαρση και αλαζονεία; Ανακατεύτηκε καθόλου με την κρατική εξουσία; Προσπέρασε με συγκατάβαση τους αδύναμους και καταφρονεμένους της ζωής; Υπήρξε έστω και στο ελάχιστο κάποιο στοιχείο υπερβολής στην όλη δράση και συμπεριφορά του;
Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι σίγουρα αρνητική. Και είναι αρνητική, γιατί ο Ιησούς δεν παρουσιάστηκε ενώπιον των ανθρώπων για να τους  προσφέρει μια ακόμα θρησκεία, προκειμένου να ικανοποιούν τις μεταφυσικές ανάγκες και αγωνίες τους. Ούτε  υπήρξε κοινωνικός επαναστάτης. Σίγουρα, δεν θέλησε να τους θέσει ενώπιον των ευθυνών τους ή να έχουν συναίσθηση του καθήκοντος. Αντίθετα με την διδασκαλία και τη ζωή του άνοιξε  έναν διάπλατο δρόμο, με στόχο να οδηγηθούν οι άνθρωποι στην θεραπεία από την αστοχία «αμαρτία» να πραγματοποιούν τον σκοπό για τον οποίο υπάρχουν στη ζωή. Αποκάλυψε, ότι  προορισμός του ανθρώπου είναι να οδηγηθεί σε πλήρη ένωση με την αιτία που τον δημιούργησε, δηλαδή με τον ίδιο τον θεό.  Ανέδειξε με τον πλέον υπέροχο τρόπο, ότι το πρόβλημα του ανθρώπου στη ζωή δεν είναι ηθικής φύσεως, αλλά πρωτίστως οντολογικό, δηλαδή πρόβλημα ύπαρξης.
Εξήγησε με απλοϊκά παραδείγματα και παραβολές, ότι ο εγκλωβισμός του ανθρώπου αποκλειστικώς στη λογική του, τον οδηγεί σε παρερμηνεία των φαινομένων της ζωής, την οποία έτσι αποδέχεται ως προϊόν μιας ανεξήγητης τυχαιότητας. Δίδαξε ήρεμα και απλά τους ανθρώπους, πως μπορούν να πραγματοποιούν τη ζωή τους ως πρόσωπα, προς την όψη του ενός προς τον άλλο, με αγάπη και αλληλεγγύη μεταξύ τους και βεβαίως όχι με την πλάτη στραμμένη στους άλλους. Προέτρεψε στην μετάνοια, με την έννοια της αλλαγής του τρόπου ζωής και όχι της μη παράβασης κάποιων θεσπισμένων ηθικών κανόνων. Αποκάλυψε ότι η αγάπη ως βαθύτερη ουσία του θεού, δεν είναι απλώς μια συναισθηματική κατάσταση, ανάλογη με τα ανθρώπινα εσωτερικά αισθήματα, αλλά ο μοναδικός τρόπος ύπαρξης του. Αποκάλεσε τον εαυτό του υιό του θεού, που  ελεύθερος από κάθε αναγκαιότητα, ακόμα και από την ίδια την ουσία του, υπάρχει αποκλειστικώς και μόνο ως αγάπη που «ου ζητεί τα εαυτής», δεν ζητάει δηλαδή καμιά απολύτως ανταπόδοση. Δίδαξε ότι ο θεός για τον άνθρωπο, δεν μπορεί να είναι προϊόν νοητικής προσέγγισης, αλλά προσωπικό βίωμα και εμπειρία . Αυτό σημαίνει,  ότι μπορεί να τον γνωρίσει με τον τρόπο της ζωής και όχι με τον τρόπο της γνώσης..
Δυστυχώς, αυτή η οντολογία της οικουμενικής διδασκαλίας του Ιησού του Ναζωραίου, παραμορφώνεται και παραποιείται συστηματικά, ηθελημένα ή αθέλητα. Η αίσθηση της μονιμότητας και το σαράκι της κοσμικής εξουσίας, διαβρώνουν την ανθρώπινη ψυχή και την υποδουλώνουν στο πάθος της υποστήριξης του φόβου και της τιμωρίας, της κολάσεως και του παραδείσου, του θεού χωροφύλακα. Η αλήθεια όμως είναι, ότι ο Χριστός ως θεός της αγάπης, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και θεός εκδικητής.

Σταύρος Ι. Στραβόλαιμος