Και έχει ενδιαφέρον για όποιον ενδιαφέρεται, να κάνει μια βόλτα στην οδό Χρήστου Μαλαπάνη, όπως ονομάστηκε μετά το θάνατο του αειμνήστου δημάρχου, για να δει τι βρίσκεται στη θέση της… υπόσχεσης: Ένα “ανοιχτό θέατρο” το οποίο πέραν των κραυγαλέων παραβιάσεων στην χωροθέτηση έχει εγκαταλειφθεί ως μνημείο ανικανότητας διεύθυνσης δημόσιου έργου από το δήμο (και όπως φαίνεται δεν είναι το μόνο). Οι εγκαταστάσεις των συνεργείων δήμου και ΔΕΥΑΚ μέσα στην κοίτη του ποταμού που θυμίζουν εκτεταμένο πάρκινγκ μηχανημάτων. Ενα γήπεδο ποδοσφαίρου που ευτυχώς κάποια στιγμή… πρασίνισε και ισορρόπησε με το περιβάλλον. Ενα βουνό κλαδέματα μέσα στην κοίτη απορροής και κάτω από τη γέφυρα του περιφερειακού, για το οποίο κανένας δεν νοιάζεται τι μπορεί να γίνει σε περίπτωση πλημμυρικού φαινομένου. Και πιο πάνω παλαιόθεν οι σκοπευτικές εγκαταστάσεις.

Μπαίνω στον πειρασμό λοιπόν να καταγράψω τις θέσεις των επικεφαλής των παρατάξεων που πήραν μέρος στις εκλογές, όπως καταγράφηκαν σε σχετικό ρεπορτάζ της “Ελευθερίας” πριν από 2 χρόνια με αφορμή μια συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο για τη χωροθέτηση του νεκροταφείου.

Θανάσης Βασιλόπουλος: “Στόχος, μεταξύ άλλων, ήταν και παραμένει η μετακίνηση των συνεργείων του δήμου -που σήμερα εδρεύουν στην περιοχή-, κάτι που θα μας δώσει στο μέλλον τη δυνατότητα δημιουργίας ενός μεγάλου περιβαλλοντικού πάρκου, με πολιτιστική (υλοποιείται το έργο του Ανοιχτού Θεάτρου) και αθλητική αναφορά, αλλά και συνδυασμό πολλών δράσεων που θα καθιστούσαν την περιοχή πόλο έλξης για ντόπιους και επισκέπτες”.

Βασίλης Κοσμόπουλος: “Η δημιουργία του πάρκου εξακολουθεί να είναι βασική στόχευσή μας και για το λόγο αυτό απαιτείται αφενός η μεταφορά των συνεργείων του δήμου στον προβλεπόμενο από το ΓΠΣ χώρο - και αφετέρου μελέτη η οποία θα περιλαμβάνει μικρό φράγμα για τη συγκράτηση των φερτών από το βουνό υλικών, μικρούς καταρράκτες, δίκτυο μονοπατιών, δίκτυο ποδηλατοδρόμων και λοιπές παρεμβάσεις για δραστηριότητες ήπιας αναψυχής. Τμήμα του πάρκου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την εκπαίδευση των μαθητών στην ανταποδοτική ανακύκλωση, και είναι αναγκαία η σύσταση Οργανισμού Διαχείρισης και λειτουργίας αυτού”.

Βασίλης Τζαμουράνης: “Συνολικά η έκταση της παρόχθιας ζώνης του Νέδοντα, συμπεριλαμβανομένων των χώρων των συνεργείων του δήμου (τα οποία σύμφωνα με τις προβλέψεις του ισχύοντος ΓΠΣ πρέπει σταδιακά να μεταστεγαστούν σε θεσμοθετημένο χώρο πλησίον του βιολογικού), τμήματος του πεδίου βολής και των εγκαταστάσεων του Σκοπευτικού Ομίλου, θα ξεπεράσει τα 150 στρέμματα (3 φορές το Πάρκο Σιδηροδρόμων) και μπορεί να μετατραπεί σε ένα ιδανικό περιαστικό πάρκο σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο της πόλης. Η Καλαμάτα αναπτύσσεται και έχει ανάγκη τώρα, αλλά πιο πολύ στο μέλλον, από χώρους εκτόνωσης, ελεύθερους χώρους για διημέρευση, αναψυχή, μαζικό αθλητισμό, πράσινο κ.λπ. Στο μέσο της ζώνης δεσπόζει η μεγάλη γέφυρα του περιμετρικού, που με κατάλληλες αρχιτεκτονικές και καλλιτεχνικές παρεμβάσεις, φωτισμό κ.ά., μπορεί και πρέπει να γίνει το νέο αξιοθέατο και τοπόσημο της Καλαμάτας. Στην αρχή της βραχώδους κοίτης ενδείκνυται η κατασκευή υδατοφράγματος δημιουργώντας ανάντι έναν φυσικό ταμιευτήρα νερού, με τεράστια περιβαλλοντική αξία για την πόλη (άρδευση του περιβαλλοντικού πάρκου με φυσική ροή, περαιτέρω ανάπτυξη της τοπικής χλωρίδας και πανίδας, εμπλουτισμό του υπόγειου ορίζοντα κ.ά.). Ενα τέτοιο έργο μπορεί να λειτουργήσει και σαν αντιπλημμυρικό, αφού θα συγκρατεί στη λεκάνη ηρεμίας ποσότητες νερού στις μεγάλες νεροποντές, που θα διοχετεύονται ελεγχόμενα στην διευθετημένη κοίτη του Νέδοντα με παροχές που με ασφάλεια μπορεί να παροχετεύσει”.

Μανώλης Μάκαρης: “Εχουμε προτείνει συγκεκριμένα μέτρα -χρηματοδοτούμενα από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Life- προς αυτήν την κατεύθυνση, τα οποία δυστυχώς δεν έχουν υλοποιηθεί από τον Δήμο Καλαμάτας: 1) Απομάκρυνση οχλουσών δραστηριοτήτων (συνεργεία δήμου, σταθμός μεταφόρτωσης απορριμμάτων) με διατήρηση μόνο αθλητικών, πολιτιστικών και φυσιολατρικών δραστηριοτήτων. 2) Δημιουργία αναβαθμών, έτσι ώστε να συγκρατούνται τα ύδατα για να μειωθεί η ταχύτητα του νερού και να δημιουργηθούν μικρές λίμνες και λεκάνες απορροής, οι οποίες θα προσδώσουν αισθητική αναβάθμιση, αλλά και αντιπλημμυρική προστασία. Συντήρηση και ανάδειξη των πέτρινων φραγμάτων που κατασκευάστηκαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και αποτελούν μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς. 3) Δημιουργία πεζοπορικών διαδρομών και ποδηλατόδρομων με σεβασμό στη φύση, έως την περιοχή των καταρρακτών. Δημιουργία υποδομών (φυλάκια, πινακίδες, ξύλινα καθιστικά, στέγαστρα, παρατηρητήρια κλπ.) για την εξυπηρέτηση των περιπατητών, συμβατών με τον χώρο. 5) Στο νότιο ανοιχτό τμήμα έως τις εκβολές του Νέδοντα, δημιουργία πράσινης ζώνης αναψυχής κατά μήκος του ποταμού, με την αποκατάσταση τμήματος της κοίτης και την αντίστοιχη αφαίρεση της τσιμεντόστρωσης”.

Τόνια Κουζή: “Δώσαμε τη μάχη μας με ελάχιστους συνοδοιπόρους για την κακή έως τώρα διαχείριση του μοναδικού για εμάς αυτού τόπου. Παλέψαμε να αναδείξουμε ότι παράνομες χωροθετήσεις δεν μπορούν και δεν πρέπει να είναι η αντίληψη της πόλης μας. Ημασταν οι μόνοι που ζητήσαμε και στο φετινό τεχνικό πρόγραμμα την ένταξη της περιοχής σε εκτεταμένη πράσινη διαδρομή, με ταυτόχρονη υποβολή στο ΣΒΑΚ που εκπονείται. Είναι για εμάς αυτονόητο ότι χρήσεις όπως νεκροταφείο, σταθμοί μεταφόρτωσης, εργοτάξια, κάθε είδους camp, συνεργεία, είναι χρήσεις ασύμβατες με την ανάδειξη του τόπου”.

Δημήτρης Οικονομάκος: “Το περιβαλλοντικό πάρκο του Νέδοντα παρουσιάζει υψηλή οικολογική και αισθητική αξία, και είναι επιβεβλημένη η διαφύλαξη και ανάδειξή του. Θεωρούμε ανεύθυνο τον τρόπο με τον οποίο η προηγούμενη αλλά και η σημερινή δημοτική αρχή αντιμετωπίζουν το περιβαλλοντικό πάρκο του Νέδοντα. Το πρώτο και πιο σημαντικό ζήτημα είναι η οριοθέτηση, όχι μόνο του Νέδοντα, αλλά και του Καραμπογιά, ώστε να γίνουν τα απαραίτητα αντιπλημμυρικά έργα που θα προστατέψουν την πόλη και τους κατοίκους της. Εργα που όφειλε να έχει κάνει ο «Μορέας» πριν κατασκευάσει τον περιμετρικό. Η κατασκευή του οποίου, χωρίς τα απαραίτητα αντιπλημμυρικά έργα, αποτέλεσε την κύρια αιτία των καταστροφών. Μελετήσαμε και προτείνουμε την ανάδειξη - ανάπλαση του ποταμού Νέδοντα με έμφαση στην αντιπλημμυρική προστασία της Καλαμάτας, την αναβάθμιση και εμπλουτισμό των υπογείων υδάτων και της βιοκλιματιστικής συμπεριφοράς του παρόχθιου τμήματος, καθώς και την περιβαλλοντική προστασία του”.

Μιχάλης Αντωνόπουλος: “Προτείνεται η δημιουργία μικρών ταμιευτήρων εντός της κοίτης, με σκοπό αφενός τη μερική έστω αποθήκευση/συγκράτηση των υδάτων κατά τη διάρκεια πλημμυρικών απορροών (αφού έχει αμφισβητηθεί έντονα η επάρκεια και η παροχετευτικότητά του) και αφετέρου την εξασφάλιση συνεχούς ροής υδάτων για όλο σχεδόν το χρόνο, ώστε το υδάτινο στοιχείο να παραμείνει εντός του αστικού ιστού της πόλης, με όλα τα πλεονεκτήματα που αυτό μπορεί να έχει. Ενα άλλο σημαντικό πλεονέκτημα της προτεινόμενης παρέμβασης θα είναι ο τεχνητός εμπλουτισμός του υδροφόρου ορίζοντα κάτω από την ευρύτερη περιοχή της πόλης που τα τελευταία χρόνια, λόγω της τσιμεντόστρωσης και του εγκιβωτισμού της κοίτης, παρουσιάζει έντονα φαινόμενα υφαλμύρωσης. Τέλος, το πιο σημαντικό θα είναι η ποιοτική και βιοκλιματική αναβάθμιση του παρόχθιου χώρου, με δύο τμήματα συνεχόμενης ανάπλασης από τις εκβολές μέχρι και την έξοδο από τον πολεοδομικό ιστό, με αποτέλεσμα τη σύνδεση των δύο τμημάτων της Καλαμάτας με φυσικό τρόπο, εξισορροπώντας όλες τις αρνητικές επιπτώσεις των προηγούμενων αποσπασματικών παρεμβάσεων”.

Μετά από 2 και κάτι χρόνια, όλα αυτά συμποσούνται στη γνωστή έκφραση “έπεα πτερόεντα”. Στην πράξη δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε και η όποια δραστηριότητα εξαντλείται στο κέντρο και την παραλιακή ζώνη, με την ζώνη βορείως της γέφυρας της οδού Σπάρτης να έχει εγκαταλειφθεί πλήρως. Η ευθύνη των έργων στη δημοτική αρχή, η ευθύνη του ελέγχου στις παρατάξεις της μειοψηφίας. Πλην όμως ούτε έργο, ούτε έλεγχος για ένα ζήτημα κρίσιμης σημασίας σχετικά με το μέλλον της πόλης και της ποιότητας ζωής σε αυτή. Τώρα θα μου πείτε ότι εδώ και πολύ καιρό ουδείς ασχολείται με την τύχη του φαραωνικού έργου που σχεδιάστηκε για το Νέδοντα. Οπως επίσης ουδείς ασχολείται με την εξέταση και μελέτη της κατάστασης των φραγμάτων του ποταμού. Και βεβαίως με την οργάνωση μιας πεζοπορικής διαδρομής διάσχισης κατά μήκος της λεκάνης απορροής του. Πολλά ζητάω θα μου πείτε αλλά πώς να το κάνουμε: Οταν δεν ασχολείται κανένας, κάποιος θα πρέπει να τα θυμίζει. Στους πολίτες που αποστασιοποιούνται όλο και περισσότερο από τα δημοτικά (μη) δρώμενα. Αλλά μπορεί "αν ξυπνήσουν μονομιάς νάρθει ανάποδα ο ντουνιάς"...