Εχοντας οδηγήσει πάνω από 900.000 χιλιόμετρα στους άθλιους ελληνικούς κατσικόδρομους, αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχει άνθρωπος με σώας τας φρένας που προτιμά αυτές τις εθνικές οδούς από έναν σύγχρονο, κλειστό και ασφαλή αυτοκινητόδρομο. Είναι ηλίου φαεινότερο λοιπόν ότι όσοι λογικοί άνθρωποι αντιδρούν στην κατασκευή ενός σύγχρονου δρόμου το κάνουν είτε γιατί εξυπηρετούν ιδιοτελή συμφέροντα είτε γιατί διαφωνούν με το συγκεκριμένο έργο, επειδή έχουν ιεραρχήσει διαφορετικά τις ανάγκες και θέλουν να κατασκευαστεί ένας άλλος αυτοκινητόδρομος.
Στην περίπτωση του νέου δρόμου Καλαμάτα - Ριζόμυλος, οι περισσότεροι Νησιώτες αντιδρούν για ιδιοτελείς λόγους, και συγκεκριμένα επειδή πιστεύουν ότι θα γίνουν πλουσιότεροι αν η εθνική οδός περνάει μέσα από τον αστικό ιστό της Μεσσήνης. Η αντίληψη αυτή ήταν κυρίαρχη έως τα μέσα του περασμένου αιώνα, όταν οι πρόεδροι διεκδικούσαν να περνάει ο εθνικός ή επαρχιακός δρόμος από το κέντρο του χωριού τους, ώστε να υπάρχει λεωφορείο για τις μετακινήσεις των χωρικών. Η διεκδίκηση αυτή εξυπηρετούσε συγκεκριμένες ανάγκες που έπαψαν να υφίστανται όταν στα τέλη του περασμένου αιώνα αυξήθηκε η χρήση των ιδιωτικών αυτοκινήτων και περιορίστηκαν δραματικά οι μετακινήσεις με τα λεωφορεία. Οι ανάγκες άλλαξαν αλλά μας έμειναν οι δρόμοι που περνούν από το κέντρο των χωριών... με συνέπεια να χάνονται δεκάδες ανθρώπινες ζωές όταν τα διερχόμενα αυτοκίνητα παρασύρουν ανυποψίαστους πεζούς που περπατούν στο οδόστρωμα, επειδή δεν υπάρχουν πεζοδρόμια.
Αν στην Ελλάδα δεν βασίλευε η παράνοια, σήμερα οι πολίτες θα διεκδικούσαν δυναμικά να απομακρυνθούν οι εθνικοί και επαρχιακοί δρόμοι από τον ιστό των πόλεων και των χωριών. Θα διεκδικούσαν δυναμικά να κατασκευαστούν νέοι δρόμοι που θα ικανοποιούν τις σύγχρονες και ασφαλείς ανάγκες μετακίνησης. Στη Μεσσήνη προφανώς κάποιοι έχουν μείνει στο 1950, γι' αυτό πιστεύουν ότι ο επαρχιακός κατσικόδρομος φέρνει πελάτες στα μαγαζιά κι ότι θα πλουτίσουν πουλώντας βενζίνη και καφέδες στους περαστικούς. Ειλικρινώς έχω όλη την καλή διάθεση να συζητήσω ακόμα και αυτή την άποψη - αρκεί κάποιος να με πείσει ότι οι περαστικοί επισκέπτες λατρεύουν τα… εκτρώματα που βλέπουν δίπλα στους ελληνικούς δρόμους. Μέχρι τότε, θα εξακολουθώ να πιστεύω ότι η ασχήμια, το κιτς και το καρακατσουλιό δυσφημούν έναν τόπο και διώχνουν τους επισκέπτες από αυτόν.
Με απλά λόγια: Τα μνημεία κακογουστιάς που κατασκευάστηκαν την εποχή της δανειακής ευημερίας δίπλα στους επαρχιακούς δρόμους, διώχνουν τους ξένους τουρίστες. Το καρακατσουλιό προσελκύει μόνο νεόπλουτους Ελληνες, αλλά από τότε που τέλειωσαν τα δανεικά αυτοί σταμάτησαν να κάνουν τουρισμό. Πολύ φοβάμαι λοιπόν ότι οι φίλοι από τη Μεσσήνη έχουν μόνο ένα δρόμο να ακολουθήσουν, αν θέλουν πραγματικά να δουν στην περιοχή τους και στα μαγαζιά τους επισκέπτες με ευρώ: Θα πρέπει να ακολουθήσουν το δρόμο της εξυπηρέτησης των σύγχρονων αναγκών ασφαλούς μετακίνησης. Φυσικά, είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να ζητήσουν να μην κατασκευαστεί σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, και οι τουρίστες να μετακινούνται προς άλλες περιοχές είτε μέσω του υπάρχοντος κατσικόδρομου είτε μέσω ενός νέου ανοιχτού αυτοκινητόδρομου που θα διασχίζει τον πολεοδομικό ιστό της πόλης τους. Το μόνο που εύχομαι ειλικρινώς και στις δύο αυτές περιπτώσεις είναι να μη δω σε λίγα χρόνια... μαύρες σημαίες, σαν αυτές που σηκώνουν οι κάτοικοι άλλων τουριστικών περιοχών, ζητώντας να γίνει νέος δρόμος ή “να παρθούν μέτρα” επειδή πενθούν πολλούς νεκρούς σε τροχαία δυστυχήματα.
Από εκεί και πέρα, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι όσοι διαμαρτύρονταν ζητώντας να μην κατασκευαστεί η Νέα Είσοδος στην Καλαμάτα τελικώς πλούτισαν πουλώντας οικόπεδα επειδή κατασκευάστηκε ο δρόμος. Εννοείται βεβαίως ότι κανένας από τους τότε διαμαρτυρόμενους δεν ζήτησε συγγνώμη για τη στάση του από όσους οραματίστηκαν και κατασκεύασαν τη Νέα Είσοδο. Εννοείται επίσης ότι σήμερα κανένας δεν μπορεί να σκεφτεί πώς θα ήταν η Καλαμάτα αν είχαν επικρατήσει οι ανόητοι που ζητούσαν να μην κατασκευαστεί το “φαραωνικό έργο” της Νέας Εισόδου.
Οσο για τις δήθεν περιβαλλοντολογικές ευαισθησίες... έχω κάθε διάθεση να τις πάρω στα σοβαρά, αλλά δεν με αφήνει η συμπεριφορά των Νεοελλήνων που τσιμέντωσαν απ' άκρου εις άκρον την Ελλάδα. Οποιος ζητεί να μην κατασκευαστεί ο νέος δρόμος Καλαμάτα - Ριζόμυλος για περιβαλλοντικούς λόγους θα πρέπει επίσης να διεκδικεί είτε πλήρη απαγόρευση της δόμησης στην ίδια περιοχή, είτε ιδιαίτερα χαμηλούς συντελεστές δόμησης και μικρά ποσοστά κάλυψης των οικοπέδων. Σε διαφορετική περίπτωση, η περιβαλλοντική ευαισθησία είναι απολύτως υποκριτική και εξυπηρετεί τα συμφέροντα όσων πιστεύουν ότι θα πλουτίσουν πουλώντας οικόπεδα για να χτιστούν πολυκατοικίες. Εξυπηρετούν τα συμφέροντα όσων πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, υποσχόμενοι οικισμούς αξιωματικών και άλλα… τσιμεντοδάση.
Υ.Γ. Θα συνεχίσουμε στο αυριανό φύλλο της "Ε", γράφοντας και για το δρόμο Καλαμάτα - Καρδαμύλη που κρατάει στο "ψυγείο" ο δήμαρχος Καλαμάτας Παναγιώτης Νίκας για να μη θίξει τους πελάτες της Βέργας.
