Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Κυριακή, 03 Οκτωβρίου 2021 18:20

Ο επιχειρηματίας της διπλανής πόρτας

Γράφτηκε από τον
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(6 ψήφοι)
Ο επιχειρηματίας της διπλανής πόρτας

Οι αφίξεις επιβατών διεθνών πτήσεων και η πληρότητα των καταλυμάτων της Μεσσηνίας εν μέσω πανδημίας, διαψεύδουν πανηγυρικά όσους προέβλεψαν το τέλος του τουρισμού και επιβεβαιώνουν όσους υποστηρίζουμε ότι οι επισκέπτες του νομού μπορούν να δώσουν ώθηση στην οικονομία, καταναλώνοντας μεταξύ άλλων την παραγωγή του τοπικού πρωτογενούς τομέα.

Ποιοι προέβλεπαν το τέλος του τουρισμού στη Μεσσηνία εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού; Εκτός από τις συνήθεις “μοιρολογίστρες” που μυρίστηκαν επιδοτήσεις, για το τέλος του διεθνούς τουρισμού στη Μεσσηνία μίλησαν κυρίως οι οπαδοί του κεντρικού σχεδιασμού, που γενικά δεν μπορούν να χωνέψουν ότι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας μπορεί να γίνει μικρομεσαίος επιτυχημένος επιχειρηματίας και να έχει εισόδημα από την εστίαση, τα καταλύματα και την ψυχαγωγία.

Στην πραγματικότητα πάντως η τουριστική ανάπτυξη της Μεσσηνίας (όπως προηγουμένως της Κρήτης, του Νοτίου Αιγαίου κ.λπ.) οφείλεται κυρίως στην απουσία του κεντρικού σχεδιασμού, που επέτρεψε στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας να αναπτύξει τις δημιουργικές του ικανότητες χωρίς την τροχοπέδη του κράτους. Του λόγου το ασφαλές επιβεβαιώνει ο αριθμός των χιλιάδων καταλυμάτων που εντάχθηκαν χωρίς κανένα “σχέδιο” στις πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης, ενώ την ίδια ώρα ο επιδοτούμενος σχεδιασμός αύξησης των ξενοδοχειακών κλινών πρόσφερε πολύ λιγότερα δωμάτια από όσα ανέμεναν οι πάνσοφοι κομισάριοι που λογαριάζουν μονίμως χωρίς τον... ξενοδόχο.

Η επιτυχία αυτή του επιχειρηματία της διπλανής πόρτας δεν έχει θορυβήσει μόνο τους οπαδούς του κεντρικού σχεδιασμού, αλλά και τους εμπόρους θέσεων εργασίας που έκαναν καριέρα προσφέροντας στους ψηφοφόρους τους μια θέση στο Δημόσιο. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος πολιτικός επιστήμονας για να αντιληφθεί ότι η επιτυχία των τουριστικών επιχειρήσεων απειλεί να γκρεμίσει το οικοδόμημα των πολιτικών πελατειακών σχέσεων, αφού ένας επιτυχημένος μικρός επιχειρηματίας έχει συνήθως μεγαλύτερο εισόδημα από τον δημόσιο υπάλληλο, και όχι μόνο. Με δεδομένο μάλιστα ότι δεν χρειάζονται μεγάλα κεφάλαια για να δημιουργηθεί μια μικρή επιχείρηση εστίασης ή καταλυμάτων, γίνεται κατανοητή η αγωνία όσων στηρίζουν την καριέρα τους στα πολιτικά πελατειακά δίκτυα.

Αν στο κάδρο των επιτυχημένων προσπαθειών προστεθούν και οι μικρές επιχειρήσεις του πρωτογενούς τομέα που παράγουν πιστοποιημένα ποιοτικά προϊόντα (ελαιόλαδο, κρασί, τυρί, βιολογικό κρέας κ.λπ.), γίνεται άμεσα ορατή η εικόνα μιας δημιουργικής Μεσσηνίας που δεν έχει πραγματικά να ζηλέψει τίποτα από καμία ευρωπαϊκή περιφέρεια. Την τελευταία δεκαετία (κυρίως), πολλοί νέοι Μεσσήνιοι αντί να βολευτούν στο Δημόσιο ρίσκαραν και δημιούργησαν νέα εξαιρετικά προϊόντα, ανοίγοντας παράλληλα νέους δρόμους για όσους θέλουν να βαδίσουν μακριά από την πεπατημένη των πελατειακών πολιτικών δικτύων. Οι νέοι αυτοί επιχειρηματίες παρέχουν τις πρώτες ύλες και τα προϊόντα που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία καταστημάτων εστίασης με τοπική ποιοτική κουζίνα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ταξιδιώτης του 21ου αιώνα αναζητά εμπειρίες και τοπικές γεύσεις, μακριά από τη βιομηχανική προσφορά των all inclusive μονάδων του περασμένου αιώνα. Αναζητά ακριβώς ό,τι προσφέρουν απλόχερα εκατοντάδες επιχειρήσεις της Μεσσηνίας, που μπορούν να γίνουν χιλιάδες, αν έρχονται στο νομό ετησίως 1 εκατομμύριο επισκέπτες.

Σε κάθε περίπτωση, ο στόχος της προσέλκυσης 1 εκατ. επισκεπτών ετησίως, εντός της τρέχουσας πενταετίας, θα έπρεπε να έχει τεθεί από την ηγεσία του νομού και να δουλεύουν για την επίτευξή του τόσο οι αυτοδιοικητικοί όσο και οι επιχειρηματικοί φορείς. Ένα τέτοιο τοπικό συλλογικό σχέδιο, σε αντίθεση με τον κεντρικό σχεδιασμό που μεταξύ πολλών άλλων δεν λαμβάνει υπόψη του τις τοπικές ιδιαιτερότητες και ανάγκες, θα μπορούσαν να εκπονήσουν οι δήμοι της Μεσσηνίας σε συνεργασία με το Επιμελητήριο, την Ένωση Ξενοδόχων, τους Εμπορικούς Συλλόγους, τους Αγροτικούς Συνεταιρισμούς. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας θα μπορούσαν ή μάλλον θα έπρεπε να συγκροτηθούν και φορείς πιστοποίησης των μεσσηνιακών προϊόντων και υπηρεσιών. Για παράδειγμα: Θα μπορούσε να θεσπιστεί ένα σήμα "Μεσσηνιακή Κουζίνα" που θα πιστοποιεί τα καταστήματα εστίασης τα οποία προσφέρουν στους πελάτες τους "μεσσηνιακά πιάτα και ποτά".

Όλα τα παραπάνω δεν θέλουν πολλά χρήματα για να ξεκινήσουν. Χρειάζονται κυρίως ανθρώπους που θα καταλάβουν τις σύγχρονες ανάγκες της Μεσσηνίας και οι οποίοι θα υπηρετήσουν το μοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται στον επιχειρηματία της διπλανής πόρτας.

Πρώτα απ’ όλα όμως, πρέπει η μεσσηνιακή κοινωνία να σταματήσει να παίρνει στα σοβαρά τους εσχατολόγους και τις μοιρολογίστρες που προβλέπουν μόνο καταστροφές και δεινά για το μέλλον. Αν τους απομονώσει κιόλας πολιτικά, θα έχει γίνει ένα μεγάλο βήμα για την έξοδο από το βάλτο της μιζέριας.

lathanasis@gmail.com

Θανάσης Λαγός 

Τελευταία τροποποίηση στις Παρασκευή, 01 Οκτωβρίου 2021 23:51