Κυρίως όµως και πριν ξεκινήσει ο ουσιαστικός διάλογος, οι Μανιάτες θα πρέπει πρώτα από όλα να αποφασίσουν αν ο ενιαίος δήµος θα υπάγεται διοικητικά στη Λακωνία ή στη Μεσσηνία. Η απόφαση, όποια και αν είναι αυτή, δεν θα αλλάξει µόνο τα διοικητικά όρια των δύο νοµών. Θα αλλάξει ουσιαστικά τόσο τον οικονοµικό όσο και τον πολιτικό χάρτη της Νέας Πελοποννήσου και για αυτό οι αντιδράσεις που θα προκαλέσει θα είναι όχι µόνο απρόβλεπτες αλλά ενδεχοµένως και ακραίες.
Ειδικά αν στο τραπέζι του διαλόγου τεθεί για ιστορικούς λόγους και θέµα ένταξης της Βέργας και της Μικρής Μαντίνειας, η αντίδραση του ∆ήµου Καλαµάτας κάθε άλλο παρά ήρεµη θα είναι, αφού στις δύο αυτές περιοχές παράγεται ένα µεγάλο ποσοστό του τουριστικού ΑΕΠ, ενώ πλέον κατοικούν κυρίως εργαζόµενοι στη µεσσηνιακή πρωτεύουσα. Επιπρόσθετα, οι δύο αυτές κοινότητες καλύπτονται από τα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης της ∆ΕΥΑΚ, η οποία δύσκολα θα τα παραχωρήσει δωρεάν σε έναν µελλοντικό ενιαίο ∆ήµο Μάνης.
Στον αντίποδα, δεν είναι λίγοι οι µικροµεσαίοι Μανιάτες που ονειρεύονται µεταξύ ούζου και µπίρας έναν ενιαίο ηµιαυτόνοµο ∆ήµο ∆υτικής Μάνης µε διαφορετικό φορολογικό καθεστώς από την υπόλοιπη Ελλάδα. Στην πραγµατικότητα, επειδή η αυτονοµία είναι όνειρο θερινής νυκτός, θέλουν έναν ενιαίο δήµο όπου δεν θα µπορεί να εφαρµοστεί εύκολα ο νόµος και για αυτό θα ανθεί η φοροαποφυγή. Ανεξάρτητα όµως από τις κουτοπονηριές κάποιων η ανάγκη ενοποίησης του τουριστικού προϊόντος της Μάνης είναι κάτι παραπάνω από ορατή και µπορεί να υπηρετηθεί µόνο από έναν ενιαίο δήµο.
Αρκεί ο διάλογος για την ενοποίηση των δύο δήµων να είναι ειλικρινής και να µην κυριαρχήσουν τοπικισµοί, σαν αυτούς που εµποδίζουν τη διοικητική ενοποίηση της Πελοποννήσου.
Θανάσης Λαγός
