Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Σάββατο, 01 Ιουνίου 2013 10:39

Αν δεν αλλάξει τίποτα, στο τέλος θ’ αλλάξουν... όλα

Γράφτηκε από τον
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(1 Ψήφος)
Αν δεν αλλάξει τίποτα, στο τέλος θ’ αλλάξουν... όλα

"Εργάζομαι στη Γερμανία όσους μήνες απαιτούνται για να κατοχυρώσω το επίδομα ανεργίας, και τον υπόλοιπο καιρό μένω στην Ελλάδα καταναλώνοντας τα χρήματα από το επίδομα": Αυτό μου απάντησε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ένας Γερμανός συμπαίκτης μου στο μπιτς-βόλεϊ, στην παραλία "Καλογριά" της Στούπας, όταν μετά από έναν εξουθενωτικό αγώνα τον ρώτησα τι εισοδήματα έχει ώστε να μπορεί να κάνει τόσο μεγάλες διακοπές στην Ελλάδα.

 Περιττό να σας πω ότι ο Γερμανός συμπαίκτης μου στο μπιτς-βόλεϊ μου απάντησε σε άπταιστα ελληνικά, καθώς με το γερμανικό επίδομα ανεργίας είχε αγοράσει σπίτι στη Μάνη και ζούσε εκεί ήδη πολλά χρόνια πριν γίνει ο παραπάνω διάλογος. Τότε διαπίστωσα για πρώτη φορά ότι, όπως και στην Ελλάδα, έτσι και στη Γερμανία υπάρχουν πολλοί επιτήδειοι οι οποίοι περνούν... ζωή χαρισάμενη επειδή εκμεταλλεύονται τις υπηρεσίες που θέσπισε το κράτος για την ανακούφιση των οικονομικά αδύναμων. 

Τα χρόνια πέρασαν, και στην Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 οι επιτήδειοι που εκμεταλλεύονταν τις κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους για να πλουτίσουν έγιναν... πλειοψηφία. Ολη αυτή την περίοδο ρωτούσα τους πρώην συμμαθητές και συμφοιτητές μου, που πλέον εργάζονταν στην Ευρώπη, αν το φαινόμενο αυτό έχει πάρει τόσο τεράστιες διαστάσεις και στις υπόλοιπες χώρες. Με βάση αυτά που μου απαντούσαν, έχω εξαγάγει το συμπέρασμα ότι τουλάχιστον μέχρι το 2000 παντού στη Ευρώπη -πλην της Μεγάλης Βρετανίας όπου είχε επικρατήσει το φιλελεύθερο μοντέλο οικονομίας- υπήρχαν επιτήδειοι που περνούσαν ζωή και κότα κλέβοντας πόρους που προορίζονταν για τους αδύναμους. Το φαινόμενο ήταν πιο έντονο σε χώρες με ισχυρό κοινωνικό κράτος, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Σουηδία, η Δανία κ.λπ. 

Μετά το 2000 όμως, οι ανακατατάξεις στον διεθνή καταμερισμό εργασίας ανάγκασαν αρκετές από αυτές τις χώρες να αναθεωρήσουν την πολιτική τους και να περιορίσουν το κοινωνικό κράτος. Κάποιες  περιόρισαν μόνο τις περιττές σπατάλες, θέτοντας αυστηρά κριτήρια στην παροχή κοινωνικών υπηρεσιών - ενώ κάποιες άλλες μείωσαν σημαντικά τον όγκο του κράτους. 

Ειδικότερα στη Γερμανία, οι Σοσιαλδημοκράτες του Σρέντερ στην αρχή και μετά το 2005 οι Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ, περιόρισαν σημαντικά το πάλαι ποτέ πανίσχυρο γερμανικό κοινωνικό κράτος. Σε αντίθεση με όσα λέγονται στην Ελλάδα, δεν περιόρισαν το κοινωνικό κράτος επειδή είναι νεοφιλελεύθεροι: Οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες και Χριστιανοδημοκράτες περιόρισαν το κοινωνικό τους κράτος για να μην αναγκαστούν να το… καταργήσουν, όπως έκαναν οι Βρετανοί όταν επικράτησαν οι φιλελεύθερες οικονομικές ιδέες. Με απλά λόγια: Οι Γερμανοί αναγκάστηκαν με πόνο ψυχής να κάνουν επώδυνες μεταρρυθμίσεις ώστε να μην αναγκαστούν στο τέλος να τα γκρεμίσουν όλα. Αυτό που έκαναν με επιτυχία στη χώρα τους, θέλουν να το κάνουν και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ομως οι χώρες του Νότου αρνούνται να κάνουν μεταρρυθμίσεις, επειδή ακόμα δεν έχουν πειστεί ότι υπάρχει κίνδυνος να κατεδαφιστεί πλήρως το μεταπολεμικό κοινωνικό ευρωπαϊκό κράτος. 

Το κωμικοτραγικό είναι ότι ακριβώς οι χώρες που αρνούνται να κάνουν τις μεταρρυθμίσεις, υιοθετούν άκριτα τα αντιγερμανικά επιχειρήματα τα οποία προβάλλουν τα... φιλελεύθερα βρετανικά ΜΜΕ που θέλουν να διαλυθεί τελείως το κοινωνικό κράτος. Ετσι, όσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, άθελά τους γίνονται όργανα όσων θέλουν να τα αλλάξουν όλα. 

Στον αντίποδα, όσοι θέλουν να διατηρήσουν το ευρωπαϊκό κράτος κάνουν μεταρρυθμίσεις και το περιορίζουν. Την ίδια ώρα ο μέσος πολίτης δυσκολεύεται φυσικά να καταλάβει την πολύπλοκη κατάσταση, γι’ αυτό γίνεται εύκολα θύμα των λαϊκιστών που ζητούν να μην αλλάξει τίποτα στον παράδεισο που μέχρι χθες κατάγγελλαν ως κόλαση. 

Η Ευρώπη όμως, ανεξάρτητα από όσα διατείνονται οι λαϊκιστές, έχει ελάχιστες επιλογές να ακολουθήσει προκειμένου να διατηρήσει το υψηλό βιοτικό της επίπεδο. Συγκεκριμένα, ή θα ακολουθήσει το γερμανικό μοντέλο κάνοντας μεταρρυθμίσεις ή θα ακολουθήσει το φιλελεύθερο βρετανικό μοντέλο γκρεμίζοντας τα πάντα. Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο οι Ευρωπαίοι να επιλέξουν συνειδητά η ασυνείδητα να μην αλλάξουν τίποτα: Σε αυτή την περίπτωση δεν θα μπορέσουν να ανταγωνιστούν τους γίγαντες της Κίνας, της Ινδίας και της Βραζιλίας, με συνέπεια οι Ευρωπαίοι να γίνονται κάθε χρόνο ολοένα και φτωχότεροι. Στο τέλος οι Ευρωπαίοι, για να μη γίνουν οι φτωχοί συγγενείς του... Τρίτου Κόσμου, θα αναγκαστούν να κατεδαφίσουν το κράτος που σήμερα δεν θέλουν να μεταρρυθμίσουν. 

 Από εκεί και πέρα, το γιατί η ελληνική Αριστερά εποφθαλμιά το "κράτος της Δεξιάς"... θα το αναλύσουμε στο δευτεριάτικο άρθρο. 

Τελευταία τροποποίηση στις Σάββατο, 01 Ιουνίου 2013 12:11