Αρχικά λοιπόν οι συνδικαλιστές δημοσιογράφοι προκήρυξαν απεργία σε όλα τα μέσα βυθίζοντας στο σκοτάδι την ενημέρωση των πολιτών. Ευτυχώς αντιλήφθηκαν κάποια στιγμή το λάθος τους και ανέκρουσαν πρύμναν, μισοσωζώντας έτσι την ημιθανή αξιοπιστία της δημοσιογραφίας. Ηρθαν όμως στη συνέχεια οι χρυσοκάνθαροι δημοσιογράφοι του Κολωνακίου κι έδωσαν τη χαριστική βολή στην αξιοπιστία του κλάδου.
Συγκεκριμένα, την Κυριακή το βράδυ έτριβα τα μάτια μου απ' την έκπληξη βλέποντας τους... μεγκάλους δημοσιογράφους να χασκογελάνε ανέμελα λέγοντας ότι είναι αδύνατο να πέσει η κυβέρνηση για την ΕΡΤ. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας είπαν στα μούτρα ότι δεν θα πέσει η κυβέρνηση, επειδή αυτοί πιστεύουν ότι... δεν πρέπει να πέσει.
Οταν την Πέμπτη το βράδυ, στην τρίτη κατά σειρά συνάντηση των επικεφαλής της τρικομματικής, η κρίση κορυφώθηκε, οι δημοσιογράφοι του Κολωνακίου εξέφραζαν έκπληκτοι την απορία τους για την εξέλιξη των γεγονότων - και παράλληλα προσπαθούσαν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα στους δύσμοιρους τηλεθεατές, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν αν υπάρχει κίνδυνος να πέσει η κυβέρνηση ή αν όλα αυτά είναι ελιγμοί για να γεμίζει ο χρόνος των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων.
Ετσι λοιπόν οι δημοσιογράφοι του Κολωνακίου που τις προηγούμενες μέρες έλεγαν ότι δεν υπάρχει κυβερνητική κρίση, την Πέμπτη το βράδυ έψαχναν να βρουν ποιος προκάλεσε την… κυβερνητική κρίση που οι ίδιοι δεν πήραν χαμπάρι. Με τη στάση τους αυτή απέδειξαν για μια ακόμα φορά ότι δεν έχουν ιδέα από πολιτική κι ότι είναι ικανοί μόνο για κουτσομπολιά και για βόλτες με το Χριστοφοράκο στις κερκίδες της Φόρμουλας 1.
Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από το αν θα χρεοκοπήσει πλήρως και ατάκτως η ελληνική οικονομία, ή όχι, μια ζωή θα αναρωτιέμαι ποιοι ήταν τελικώς πιο ανίκανοι: Οι υπερεκτιμημένοι πολιτικοί του Κολωνακίου ή οι ομοτράπεζοι τους δημοσιογράφοι που παπαγαλίζουν άκριτα οποιαδήποτε αρλούμπα τούς πουν οι παρατρεχάμενοι της εξουσίας; Η απάντηση είναι πολύ δύσκολη, καθώς είναι δυσδιάκριτα πλέον τα όρια που χωρίζουν την επικοινωνιακή ικανότητα των πολιτικών από την ικανοποίηση των επικοινωνιακών αναγκών που καλύπτουν οι δημοσιογράφοι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τόσο οι Ελληνες πολιτικοί όσο και οι Ελληνες δημοσιογράφοι είναι εξαιρετικά υπερεκτιμημένοι. Για την ακρίβεια είναι καπεταναίοι του καλού καιρού και του γλυκού νερού. Στην τρικυμία της κρίσης οι πολιτικοί δεν μπορούν να κρατήσουν το τιμόνι και οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να ενημερώσουν το πλήρωμα και τους επιβάτες για τις συνθήκες που επικρατούν στο καράβι και τη θάλασσα.
Δυστυχώς για όλους μας, πολιτικοί και δημοσιογράφοι δεν κάνουν σήμερα τίποτα περισσότερο από το να προσπαθούν ανεπιτυχώς να αναπαράγουν το μοντέλο επικοινωνιακής διακυβέρνησης των χρόνων της δανειακής ευημερίας. Τότε, την εποχή των παχιών αγελάδων, οι κυβερνήτες δεν έκαναν τίποτα απολύτως, και οι δημοσιογράφοι με το αζημίωτο κάλυπταν το εξουσιαστικό κενό γράφοντας ή λέγοντας αρλούμπες για το μηδέν και το... άπειρο της επικοινωνιακής τέχνης.
Για παράδειγμα: Εδώ και 20 χρόνια, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν μπορούν να ολοκληρώσουν την κατασκευή του οδικού άξονα Αθήνα - Θεσσαλονίκη και την ηλεκτροκίνηση του τρένου στην ίδια διαδρομή. Ομως οι μεγαλοδημοσιογράφοι δεν ασχολούνται με τα θέματα αυτά, επειδή προφανώς τα θεωρούν... μικρής σημασίας για την ανάπτυξη της οικονομίας. Αντιθέτως προβάλλουν οποιονδήποτε ξεγάνωτο τενεκέ βροντάει δυνατά για να ξυπνήσει τους τηλεθεατές. Αν τώρα κατά τη διάρκεια των εκπομπών ο τενεκές κηρυχθεί έκπτωτος από το αξίωμά του για αξιόποινες πράξεις, οι δημοσιογράφοι δεν ζητούν συγγνώμη. Απλώς φέρνουν έναν άλλο τενεκέ για να συνεχίσει την ηχορρύπανση. Τα ουρλιαχτά των τενεκέδων έτσι κι αλλιώς δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να καλύπτουν την εικόνα του μηδενικού κυβερνητικού έργου.
Δεν υπάρχουν δηλαδή καλοί δημοσιογράφοι; Βεβαίως και υπάρχουν, αλλά σπανίως ακούγονται και ακόμα πιο σπανίως διαβάζονται τα αξιόλογα κείμενά τους. Το ευρύ αναγνωστικό κοινό και οι τηλεθεατές είναι εθισμένοι στην κατανάλωση εύπεπτων πληροφοριών, τις οποίες πλασάρουν οι υπερεκτιμημένοι θαμώνες του Κολωνακίου και όσοι δεν είναι ακόμα αλλά θέλουν να γίνουν θαμώνες στο… Da Cappo. Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν κυρίως πολλοί "αστέρες" ή "ψώνια" από τα περιφερειακά τοπικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που καλύπτουν τα κενά της τοπικής εξουσίας με αντίτιμο λίγα λεπτά δημοσιότητας.
Για ένα πράγμα μόνο είμαι χαρούμενος αυτές τις δύσκολες στιγμές. Επειδή μπορώ να κοιτάξω τόσο τους αναγνώστες της "Ε" όσο και τους φίλους μου στα μάτια και να τους πω ότι συνεχίζω τη μοναχική πορεία της ζωής μου μακριά από κόμματα, Ενώσεις και… Da Cappo, για να μπορώ να γράφω ελεύθερα τη δική μου αλήθεια.
