Προφανώς, αυτές οι ψυχαγωγικές ειδήσεις απευθύνονται κυρίως σε αναγνώστες και θεατές που αρέσκονται να διαβάζουν και να βλέπουν ρεπορτάζ για τα... κορόιδα τους πλούσιους που πληρώνουν πανάκριβες υπηρεσίες, ενώ οι ίδιοι τις απολαμβάνουν «τζάμπα» ή έστω πολύ φθηνότερα. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσες φορές έχω ακούσει στη ζωή μου το μαστρο-Γιώργη να κοκορεύεται ότι τρώει με 5 ευρώ την ίδια μπριζόλα που οι πλούσιοι την πληρώνουν πανάκριβα. Αλλες τόσες φορές έχω ακούσει τη λουόμενη της διπλανής ξαπλώστρας να κοκορεύεται ότι αν παραγγείλει ποικιλία με ούζο την απολαμβάνει σχεδόν τζάμπα, ενώ τα κορόιδα στην Ψαρού την πληρώνουν χρυσάφι. Εννοείται ότι οι περισσότεροι από όσους κοκορεύονται επιθυμούν κατά βάθος να επιβληθεί τιμή πλαφόν σε ξαπλώστρες, εστιατόρια και ξενοδοχεία, για να μπορούν να πάνε κι αυτοί στην παραλία της Ψαρούς να πιούνε μια σαμπάνια στην ίδια τιμή που πίνουν... άφθονη παγωμένη μπίρα στο πανηγύρι του χωριού τους. Από εκεί και πέρα απλώς χάνει το χρόνο του όποιος επιχειρεί να πείσει τους αναγνώστες και τους θεατές του κοσμικού ρεπορτάζ ότι από τη φορολόγηση των αγαθών πολυτελείας ωφελούνται οι ασθενείς οικονομικά τάξεις -και ότι ο χαμηλοεισοδηματίας φορολογούμενος θα ζημιωνόταν από την επιβολή τιμής πλαφόν σε τέτοια είδη.
Αν το κοινό ασχολιόταν λίγο περισσότερο με την οικονομία αντί να διαβάζει μόνο κοσμικά σχόλια, σήμερα θα συζητούσαμε για την αδυναμία του κράτους να εισπράξει τους φόρους... και όχι για τις τιμές της Ψαρούς και της Μεσσηνίας. Κουτσομπολεύοντας όμως και κουτσοπίνοντας, σχεδόν κανένας δεν ασχολείται ούτε με τη φοροδιαφυγή ούτε με την επέκταση του ομπρελοδάσους, που έχει ξεφύγει εντελώς από τα όρια της νομιμότητας. Και δεν χρειάζεται να πάει κάποιος στη Στούπα ή στο Διβάρι για να διαπιστώσει ότι ο νόμος και οι κανονιστικές αποφάσεις είναι μόνο για τα μάτια του κόσμου. Αρκεί και μια βόλτα στην παραλία της Καλαμάτας
Θανάσης Λαγός
