Ετσι και αλλιώς από την αρχή της κρίσης έως σήμερα ελάχιστοι υπερασπίζονται αταλάντευτα, θερμά και άδολα την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας πιστεύοντας ότι τα λάθη των Βρυξελλών και του Βερολίνου είναι απλά πταίσματα μπροστά στα κακουργήματα των ολιγαρχών της Ανατολής. Οι περισσότεροι υπερασπίστηκαν ευκαιριακά την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας με στόχο είτε την διατήρησή τους στην καρέκλα της εξουσίας είτε την πολιτική ή οικονομική επιβίωσή τους. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι και ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, που σήμερα εμφανίζεται ως ο εγγυητής της ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδας, κάθε άλλο παρά άμοιρος ευθυνών είναι για την ενδυνάμωση του μπλοκ της δραχμής. Συγκεκριμένα ο κ. Σαμαράς με τα “Ζάππειo 1” και “Ζάππειo 2” νομιμοποίησε τον αντιμνημονιακό αγώνα στους κόλπους της συντηρητικής παράταξης και όταν κλήθηκε να κυβερνήσει, απλώς παρέλαβαν τη σκυτάλη της αντιευρωπαϊκής πολιτικής οι ακροδεξιοί ψεκασμένοι που ονειρεύονται να πάρουν την Πόλη και την Αγιά Σοφιά συμμαχώντας με το Βλαδίμηρο Πούτιν.
Σε κάθε περίπτωση δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση αν “μεθαύριο” ο κ. Σαμαράς προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία συμμαχήσει με τους ακροδεξιούς ψεκασμένους που θέλουν να πάρουν την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. Ούτε επίσης θα μου κάνει καμία εντύπωση αν τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ συνεργαστούν με το ΣΥΡΙΖΑ για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή για να συμμαχήσει με το… Βλαδίμηρο. Από αμοραλιστές πολιτικούς που ανέχθηκαν την αναξιοκρατία και το ρουσφέτι, είναι τουλάχιστον ανόητο να περιμένεις να διατηρήσουν σταθερές θέσεις με αντίτιμο οποιοδήποτε πολιτικό κόστος. Ειλικρινά θα ήθελα να πιστέψω το αντίθετο αλλά δεν έχω καμία τέτοια ένδειξη. Ειδικά μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό δεν έχω κανένα λόγο αισιοδοξίας για το μέλλον της οικονομίας και της Ελλάδας.
Αντιθέτως βλέπω καθημερινά να ενισχύεται το ετερόκλητο μπλοκ της δραχμής με δυνάμεις που στην αρχή της κρίσης στήριξαν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας έστω και με την παθητική ουδετερότητά τους. Συγκεκριμένα οι χιλιάδες πολίτες που δεν διαδήλωσαν αγανακτισμένοι για να υπερασπιστούν τα προνόμια των συντεχνιών, των διορισμένων αφισοκολλητών και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, έχουν κουραστεί να ακούν για ανάπτυξη και να… πληρώνουν από την τσέπη τους τις κυβερνητικές παλινωδίες. Γι' αυτό το τραγούδι της εξουσίας τους μοιάζει ολοένα και περισσότερο με το σκοπό που προπαγανδίζουν οι σειρήνες της δραχμής. Για την ακρίβεια υπάρχουν στιγμές που όλα τα ρεύματα δείχνουν να οδηγούν σε έξοδο από την Ευρώπη γιατί δεν υπάρχει καμία κοινωνική και πολιτική δύναμη που να θέλει και να μπορεί να κρατήσει την Ελλάδα στο στρατόπεδο της λογικής.
Ετσι και αλλιώς δεν υπάρχει αστική τάξη στην Ελλάδα για να προασπίσει συνειδητά τα συμφέροντα και να οδηγήσει την οικονομία στο δρόμο της ανάπτυξης. Η επιχειρηματική ελίτ, που κακώς ονομάζεται αστική τάξη, εδώ και πολύ καιρό έχει πετάξει λευκή πετσέτα και είναι παντελώς αδιάφορο αν παρακολουθεί παθητικά τις εξελίξεις ή αν στηρίζει υπογείως και ύπουλα το μπλοκ της δραχμής. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η πλειοψηφία των επιχειρηματιών δεν στηρίζει ενεργά την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και η στάση αυτή είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης πανελλαδικής κυκλοφορίας και εμβέλειας που προβάλλουν σε κάθε ευκαιρία τις ανοησίες όσων ονειρεύονται πτώση του καπιταλισμού ή άλωσης της Πόλης από τον Βλαδίμηρο. Οι περισσότερες εφημερίδες και οι περισσότεροι τηλεοπτικοί σταθμοί λειτουργούν σαν όργανα προπαγάνδας των αντιευρωπαϊκών δυνάμεων προβάλλοντας υπερβολικά ανορθολογικές απόψεις και διεκδικήσεις. Στο πλαίσιο αυτό φιλοξενούν ανερυθρίαστα απόψεις φασιστών, ναζιστών και σταλινικών που δεν θα δουν ποτέ το φως της δημοσιότητας στον αστικό δυτικό Τύπο. Δεν ξέρω αν η επιχειρηματική ελίτ θεωρεί ακίνδυνους τους εχθρούς της αστικής δημοκρατίας ή αν πιστεύει ότι οι φασίστες και οι σταλινικοί είναι απλώς χρήσιμοι ηλίθιοι που εξυπηρετούν τα οικονομικά της συμφέροντα. Διαπιστώνω όμως ότι η επιχειρηματική ελίτ απειλεί τα συμφέροντά της περισσότερο από όσο τ' απειλούν όσοι ονειρεύονται πτώση του καπιταλισμού ή άλωσης της Πόλης από τον Βλαδίμηρο. Γνωρίζω επίσης ότι δεν αρκούν λίγοι αρθρογράφοι και ακόμα λιγότεροι διανοούμενοι για να υπερασπίσουν τις αξίες του διαφωτισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν τελικώς η κοινωνία αποφασίσει να βαδίσει στον δρόμο της καταστροφής, απλώς θα φτάσει στον προορισμό της.
lathanasis@yahoo.gr
Θανάσης Λαγός
