Σύμφωνα πάντα με την ανακοίνωση των Διοικητικών Συμβουλίων των Συνεργαζόμενων Ομοσπονδιών και Ενώσεων στο χώρο του Τύπου, οι κατακτήσεις δεκαετιών χάθηκαν μέσα σε μια νύχτα επειδή: “Με την συγκεκριμένη τροπολογία επιτρέπονται συγχωνεύσεις μέσων και ομίλων ΜΜΕ με πρόσχημα τη μείωση του κόστους, διευκολύνοντας υπερδανεισμένους επιχειρηματίες να βρουν σανίδα σωτηρίας. Με το ισχύον καθεστώς υπάρχουν ρήτρες που απαγορεύουν την συγκέντρωση ΜΜΕ σε χέρια ολίγων και τη δημιουργία ολιγοπωλίων. Με το νέο καθεστώς, οι μεγαλοϊδιοκτήτες θα μπορούν χωρίς περιορισμούς να κατέχουν όσα ΜΜΕ οποιασδήποτε μορφής και με όσους εργαζόμενους επιθυμούν. Οι συγχωνεύσεις αναμένεται να οδηγήσουν σε μαζικές απολύσεις και συρρίκνωση προσωπικού καθώς στο ελάχιστο προσωπικό της επιχείρησης θα συνυπολογίζονται πλέον οι εργαζόμενοι σε όλα τα μέσα του ομίλου. Ζητάμε την απόσυρση των διατάξεων εκείνων που επηρεάζουν αρνητικά τις εργασιακές σχέσεις και οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερη χειραγώγηση την ενημέρωση”.
Διαβάζοντας την ανακοίνωση, αναρωτήθηκα για μια ακόμα φορά αν οι μεγαλοσυνδικαλιστές είναι επικίνδυνοι... σαν πολιτικοί, ή μήπως είναι ακόμα πιο επικίνδυνοι, επειδή δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι ήδη από την εποχή του Ηράκλειτου “τα πάντα ρει”. Ετσι κι αλλιώς όμως δεν με ενδιαφέρει να μετρήσω το βαθμό επικινδυνότητάς τους, αφού εδώ και πολλά χρόνια έχω αποφασίσει ότι δεν πρόκειται να ακολουθήσω τις δημοσιογραφικές συνδικαλιστικές ηγεσίες στην πορεία που έχουν χαράξει. Διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως τόσο με τις αντιλήψεις τους όσο και με τις πρακτικές τους. Κυρίως όμως με ενοχλεί η απάθειά τους απέναντι στη μαύρη ανασφάλιστη εργασία, κι ο συνακόλουθος στρουθοκαμηλισμός τους κάθε φορά που εκδίδουν πύρινες ανακοινώσεις για... “δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών”.
Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομά τους ώστε να γνωρίζουν και οι αναγνώστες για ποιο λόγο έπαψα να απεργώ για τα δικαιώματα των εκλεκτών, την ίδια ώρα που δεκάδες νέοι άνθρωποι εργάζονται στις γαλέρες του Τύπου ανασφάλιστοι, με μια πολύ μικρή -ή και χωρίς- αμοιβή. Σε σχέση με όλα αυτά τα παιδιά, προσωπικά είχα την τύχη να ξεκινήσω πριν από 11 χρόνια και σε ηλικία 35 ετών τη δημοσιογραφική μου καριέρα, σε μια υγιή επιχείρηση, την “Ελευθερία”. Από τότε μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στ' αυλάκι, αλλά συνεχίζω να εργάζομαι σκληρά στην ίδια επιχείρηση, προσπαθώντας να μην ξεχνώ ποτέ ότι ξεκίνησα από το αθλητικό τμήμα ως μαθητευόμενος... και με μισθό μερικής απασχόλησης περίπου 300 ευρώ. Εκείνον μάλιστα τον καιρό, οι συμφοιτητές μου από τη Σχολή Διοίκησης Οικονομίας αλλά και οι… μαθητές μου από τις φροντιστηριακές τάξεις όπου δίδασκα παλιότερα επί 10 χρόνια, ξεκινούσαν μαζί με πολλούς άλλους το κίνημα των 700 ευρώ, διεκδικώντας καλύτερες αμοιβές από τους αγράμματους προϊσταμένους τους που τσέπωναν 2.000 και 3.000 ευρώ το μήνα.
Εχοντας ξεκινήσει λοιπόν έτσι, κι έχοντας φτάσει στο απόγειο της δημοσιογραφικής μου καριέρας και της... ελληνικής ευημερίας να πάρω για κάνα χρόνο μηνιαίο μισθό 1.400 ευρώ, ποτέ δεν αισθάνθηκα συνάδελφος με τους μεγαλοδημοσιογράφους των Αθηνών, τους “συντρόφους” του Χριστοφοράκου που έχουν αποφοιτήσει από τη… μεγάλη επαναστατική της ΚΝΕ σχολή. Αντιθέτως, αισθάνομαι και είμαι συνάδελφος μ' όλους όσοι εργάζονται με όνειρο το “χιλιαρικάκι”, το οποίο προσπαθώ κι εγώ να αγγίξω μετά τις αναγκαστικές περικοπές στους μισθούς.
Είμαι λοιπόν συνάδελφος με όλους όσοι κάναμε μαζί ρεπορτάζ στο δρόμο.
Είμαι επίσης συνάδελφος με όλους όσοι ξενυχτήσαμε μαζί στα δημοτικά και νομαρχιακά συμβούλια, έχοντας δουλέψει όλη μέρα πριν κι έχοντας ήδη γράψει ρεπορτάζ και θέματα 2.000 και 3.000 λέξεων. Είμαι συνάδελφος με όσους μάλωσα την ώρα της πίεσης, προσπαθώντας να κάνουμε καλύτερα τη δουλειά μας. Είμαι συνάδελφος όχι μόνο με τους δημοσιογράφους, αλλά και με τους φωτογράφους και τους καμεραμάν που τρέχαμε μαζί στα βουνά και στα… συνέδρια για να ενημερώσουμε τον κόσμο. Είμαι συνάδελφος με όλα τα παιδιά που καθόμασταν πίσω από τα μικρόφωνα και τις κάμερες ακούγοντας τους εργατοπατέρες να βγάζουν δεκαρικούς για “δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών”.
Ολοι αυτοί οι εργατοπατέρες ποτέ δε ρώτησαν και ποτέ δε θέλησαν να μάθουν για τις συνθήκες εργασίας στις γαλέρες του Τύπου. Μόνο για τα δικά τους “δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών” μιλούσαν και μιλούν. Μιλούσαν και μιλούν την ίδια γλώσσα με τους μεγαλοσυνδικαλιστές δημοσιογράφους που, μετά από 11 χρόνια στη δουλειά, ακόμα δεν τους έχουν δει τα μάτια μου.
Πραγματικά: Εχω συναντήσει μέχρι τώρα 3 Ελληνες πρωθυπουργούς και καμιά διακοσαριά υπουργούς - αλλά ποτέ δεν έχω δει από κοντά έναν συνδικαλιστή μέλος Δ.Σ. δημοσιογραφικής ένωσης. Τυχαίο; Μπορεί... Πάντως δεν έχω κανένα λόγο να ακολουθώ σε απεργιακές πορείες ανθρώπους που δεν έχω συναντήσει ποτέ, και που επίσης δεν τους έχουν συναντήσει δεκάδες εργαζόμενοι στις γαλέρες του Τύπου.
Ετσι κι αλλιώς, ας μην ξεχνιόμαστε: Για “δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών” μιλούσαν χθες και οι... πολιτικοί της κυβέρνησης που “θα καταλύσει σε μια νύχτα δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών”.
lathanasis@yahoo.gr
Θανάσης Λαγός
