Αυτή την Τρίτη 23 Αυγούστου, απ' τις 9 το βράδυ και μετά, ο Κωστής Μαραβέγιας θα μετατρέψει το Κάστρο της Καλαμάτας σε «Κατάστρωμα», συστήνοντάς μας το καινούργιο του άλμπουμ και προσκαλώντας μας σε μια ακόμα ανοιχτή κι ελεύθερη διαδρομή, μέσα στους αισιόδοξους κυματισμούς των τραγουδιών του. Ως τότε, σοβαρός και τρυφερός, μας λέει τη δική του εκδοχή για την επιτυχία, την ισορροπία, την πολιτική της καθημερινότητάς μας, τους καλλιτεχνικούς του συγγενείς... και τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Συνέντευξη στην Πέπη Αλευρά

- Θα μας φιλοξενήσετε σε λίγες μέρες στο καινούργιο σας «Κατάστρωμα». Σε ποιες θάλασσες μας ταξιδεύει αυτή η τελευταία σας δουλειά;

«Σε μια θάλασσα πιο ήρεμη, λιγότερο ταραγμένη, αλλά με περισσότερο βάθος. Καμιά φορά απολαμβάνω να περιπλανιέμαι και να ανακαλύπτω σε οριζόντιο άξονα, σε κάθε μήκος και πλάτος· εδώ, μάλλον βουτάω στα βαθύτερα, στα εσώτερά μου - και, τουλάχιστον εγώ, δικαιώνομαι».

- Γευτήκατε την επιτυχία -και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο- ήδη από τα πρώτα βήματά σας. Κοιτώντας τώρα πίσω στις πρωτόλειες αυτές δεκαετίες, ποιο στοιχείο πυροδότησε κυρίως την εκκίνηση;

«Δεν θα το έλεγα "διεθνή επιτυχία”, αν και μου είναι δύσκολο να ορίσω τελικά τι είναι επιτυχία σήμερα, ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο. Για μένα, αν κάποιος κάνει αυτό που αγαπάει με τους ανθρώπους που του αρέσει να βρίσκεται μαζί, τότε αυτό, ναι, είναι επιτυχία. Είτε στην τέχνη, σε μια μουσική παρέα, σε μια ομάδα χορού ή θεάτρου, είτε σε μια επιχείρηση ή σε οποιαδήποτε φύσης εργασία. 

Την εκκίνηση, πάντως, την πυροδοτεί το πάθος και ο έρωτας για αυτό που κάνεις».

- Θα έλεγε κανείς ότι από την αρχή υπήρξατε «υπόδειγμα» νέου καλλιτέχνη, με κέφι, γνώσεις, δημιουργικότητα αλλά και σφαιρική καλλιέργεια. Τι θεωρείτε εσείς προαπαιτούμενο για την επιτυχία σε κάθε τομέα;

«Το να είσαι γνωστικός είναι σημαντικότερο από οποιαδήποτε γνώση. 

Η παιδεία είναι απαραίτητη, που κατ’ εμένα σημαίνει επίμονη προσπάθεια -η οποία καμιά φορά είναι και επίπονη- και αντιστάσεις στη ροπή για ευκολία... που μάλλον είναι κάτι εγγενές στον άνθρωπο. Δηλαδή να μπορούμε, να είμαστε διατεθειμένοι να παιδευτούμε. Αυτά είναι σημαντικά στοιχεία και για την ισορροπημένη ψυχολογία μας, που είναι απαραίτητη σε κάθε βήμα, καθημερινά».

- Φλερτάρετε συχνά με την παράδοση, δίνοντάς της όμως μια κοσμοπολίτικη χροιά. Εκτός από καλλιτεχνική επιλογή είναι και στάση ζωής αυτό; Ακόμα και πολιτική άποψη, ίσως;

«Η παράδοση είναι η πρωτογενής έμπνευση, είναι ο δυναμικός πυρήνας μου. Εκτός του ότι δημιουργεί μια ταυτότητα, έχει και μια δύναμη λόγω της ενέργειας που έχει συσσωρεύσει στο βάθος του χρόνου. Φυσικά, κάθε επιλογή μας, κάθε δράση μας, είναι και μια πολιτική κίνηση, κατ’ ουσίαν». 

- Νιώθω ότι «συγγενεύετε» με τον Manu Chao ως συνθέτης-τραγουδοποιός, πολυοργανοπαίκτης και πολύγλωσσος τραγουδιστής... Εσείς ο ίδιος όμως, πού εντοπίζετε τις εκλεκτικές σας συγγένειες;

«O Manu Chao ήταν από τους πρώτους καλλιτέχνες που εισήγαγαν έναν διαφορετικό ήχο στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη. Ειδικά στην μετά "Mano Negra" εποχή, στο μοναδικό "Clandestino" του 1998 αν θυμάμαι καλά, ανακαλύψαμε έναν καινούργιο κόσμο. 

Με ενέπνευσαν οι ήχοι του, το ήθος του και η πολιτική του στάση. Eτυχε μετά από πολλά χρόνια λοιπόν, και σε μια άλλη ηλικιακή περίοδο πια, να τον γνωρίσω και να κάνουμε λίγη παρέα. Μπορώ να πω πως είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που κάποιος είναι ακριβώς όπως περίμενα: πηγαίος, άμεσος και προπαντός αληθινός». 

- Η μουσική σας μοιάζει να ξεχειλίζει σχεδόν πάντα από αισιοδοξία. Είναι φυσιολογικό αυτό... γιατρέ μου, ιδίως στις μέρες μας;

«Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να είναι κάποιος δυστυχής και απογοητευμένος. Ακόμη κι αν όλα γύρω του είναι ιδανικά και τέλεια, ακόμη και η σκέψη πως η ζωή είναι πεπερασμένο σύνολο, μπορεί να τον συνθλίψει. 

Το ίδιο το θαύμα της ζωής, από την άλλη, καθώς και αμέτρητοι άλλοι λόγοι μπορούν κάποιον να τον κάνουν, αν όχι ευτυχισμένο, τουλάχιστον ικανοποιημένο από το βίο του. Αρα, είναι θέμα επιλογής. Να βάλουμε τα δυνατά μας να πιαστούμε από το φως και να συνυπάρξουμε αρμονικά, με αγάπη για τη ζωή και για τον συνάνθρωπο».