Την αυγή του 2018 επικρατεί στη χώρα μας μια παράξενη, επίπλαστη ευφορία. Ο κόσμος αρχίζει να ξυπνά από το συλλογικό του λήθαργο και να κυκλοφορεί δειλά-δειλά, ενώ η οικονομία βαδίζει προς ήπια ανάπτυξη. Φαίνεται πως η θεωρητική έξοδος από το καθεστώς της ταπεινωτικής μνημονιακής μας εξάρτησης τον ερχόμενο Αύγουστο καλλιεργεί προσδοκίες και ψευδαισθήσεις σε πολιτικούς και πολίτες. Παρότι τα μνημόνια τυπικά τελειώνουν, όλοι αναφέρονται ήδη στο άτυπο τέταρτο μνημόνιο με νέα μέτρα, εξωπραγματικά πρωτογενή πλεονάσματα και διευρυμένη εποπτεία ως το 2022. Κι όμως, ελάχιστοι αναφέρονται στο πιο επικίνδυνο «μνημόνιο», που έχει ήδη τεθεί σε πλήρη εφαρμογή: στην προσβολή της εθνικής μας ψυχής και την κυοφορούμενη συρρίκνωση της κυριαρχίας μας στη Μακεδονία, το Αιγαίο και τη Θράκη. Μπορούμε άραγε οι Ελληνες ν’ αντισταθούμε και να βγούμε ξανά μπροστά;
Εν ονόματι της Μακεδονίας
Η επίλυση του ζητήματος της ονομασίας της πΓΔΜ επανήλθε αιφνιδιαστικά και εκβιαστικά στο προσκήνιο, καθώς η χώρα αυτή βρίσκεται στο επίκεντρο γεωπολιτικών ανταγωνισμών μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ και Ρωσίας. Είναι προφανές ότι το αλυτρωτικό αφήγημα κάποιων κομιτατζήδων, που υποδαύλισαν ιστορικά για δικούς τους λόγους το Κομμουνιστικό Κόμμα και ο Τίτο, πέτυχε ήδη το βασικό σκοπό του εις βάρος της Ελλάδας: Ο κόσμος σήμερα αναφέρεται σε «Μακεδονία» και εννοεί τους γείτονες και όχι εμάς. Οι ευθύνες των κυβερνήσεων, από το 1945 ως σήμερα, είναι αυταπόδεικτες. Ομως, το κλείσιμο μιας υπόθεσης άρον-άρον χωρίς εγγυήσεις τερματισμού της ανιστόρητης προπαγάνδας των Σκοπίων και η απεμπόληση του τελευταίου ισχυρού εθνικού μας όπλου, δηλαδή του βέτο στην προσχώρησή τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, αντιτίθεται, δίχως άλλο, στα εθνικά μας συμφέροντα.
Η λύση είναι αναγκαία, αλλά σε κατάλληλο χρόνο και με επωφελείς για μας όρους, και όχι για να εξυπηρετηθούν ξένα συμφέροντα στην περιοχή. Ανάλογη κατάσταση επικρατεί και στις ελληνο-αλβανικές σχέσεις, με την πολιτεία να έχει ουσιαστικά εγκαταλείψει το βορειοηπειρωτικό ελληνισμό, ενώ η άλλη πλευρά επιμένει στην προβολή ανιστόρητων διεκδικήσεων των ανθελλήνων τσάμηδων.
Στο χαρέμι του Σουλτάνου
Κι αν στο βορρά υπάρχει κινητικότητα, ο μεγαλύτερος κίνδυνος προέρχεται εξ ανατολών. Οι νεοοθωμανικές επιδιώξεις του ισλαμιστή Τούρκου Προέδρου εκτείνονται από τη Θράκη ως την Κύπρο και αναπτύσσονται με καλπασμό: με διαρκείς απόπειρες εργαλειοποίησης των μουσουλμάνων της Θράκης, με εντεινόμενες παραβιάσεις εναερίου χώρου και χωρικών υδάτων, με προσβολή της επιχείρησης εξόρυξης υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ αλλά και με τον έλεγχο της «στρόφιγγας» των μεταναστευτικών ροών στο ανατολικό Αιγαίο, που γονατίζουν τα νησιά μας.
Η ελληνική απάντηση σε όλα αυτά; Μια άπελπις επιχείρηση κατευνασμού του «απρόβλεπτου Σουλτάνου», παραβλέποντας τις παραβιάσεις θεμελιωδών δικαιωμάτων, την εισβολή στη Συρία και το διαρκή εξοπλισμό με νέα συστήματα. Και αυτό όταν η πατρίδα μας βιώνει διαρκή δημογραφική συρρίκνωση, ενώ ο πληθυσμός της γείτονος, μόνο το 2017, αυξήθηκε κατά ένα εκατομμύριο!
Σε αναζήτηση εθνικής ηγεσίας
Εχει διαχρονικά αποδειχθεί ότι η μοίρα των λαών κρίνεται από την ανταπόκριση της ηγεσίας τους στις καθοριστικές ιστορικές στιγμές. Με τις πρόσφατες εκδηλώσεις του, ο λαός μας έδειξε να αφυπνίζεται, επιτέλους, στα εθνικά ζητήματα και να προηγείται, ευτυχώς ή δυστυχώς, της ηγεσίας του. Για να γίνει όμως το καθοριστικό βήμα της χώρας προς τα εμπρός και να κερδίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για όλους, χρειαζόμαστε νέα, πατριωτική ηγεσία.
Η Επανάσταση του 1821, που ξεκίνησε πριν από 197 χρόνια από αυτή τη γωνιά της Ελλάδας, μας δείχνει το δρόμο. Η πιο σκοτεινή ώρα της πατρίδας μας ίσως γεννήσει το φως της εθνικής μας ανάστασης.
*Ο Νίκος Θεοδώρου είναι Δικηγόρος και Διδάκτωρ Δημοσίου και Ευρωπαϊκού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ludwig-Maximilians του Μονάχου.
