Όποιος παρακολουθεί τα πολιτικά δρώμενα και όσα συνολικά συμβαίνουν σε τοπικό επίπεδο, καταλήγει με ευκολία στο συμπέρασμα ότι υπάρχει στασιμότητα σε όλα τα μέτωπα. Όλα τα μεγάλα ζητήματα, αν δεν είναι σε απόλυτη στασιμότητα, σέρνονται βασανιστικά αργά. Πρωτοβουλίες επιτάχυνσης δεν λαμβάνονται ούτε για προεκλογικούς λόγους λίγο πριν από τις ευρωεκλογές. Όλοι δείχνουν να περιμένουν κάτι να συμβεί και έχουν επικεντρωθεί στη μικροδιαχείριση παλαιοκομματικού τύπου.
Τα πράγματα, για όποιον δεν θέλει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, είναι απολύτως καθαρά. Η κυριαρχία των παραγόντων της Ν.Δ. στην περιοχή είναι απόλυτη, με τους ανθρώπους της επιρροής του Αντώνη Σαμαρά να έχουν τον πρώτο λόγο σε όλα τα επίπεδα. Η αποστασιοποίηση -για να μην πούμε ανοικτός πόλεμος- του Αντώνη Σαμαρά από τις επιλογές του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη είναι γνωστή και εκφρασμένη δημόσια. Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε σε φάση αναμονής του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, προκειμένου η κάθε πλευρά να προχωρήσει στις επόμενες κινήσεις της.
Εννοείται ότι μέχρι τις ευρωεκλογές δεν πρόκειται να υπάρξουν κινήσεις, που μπορούν να θεωρηθούν υπονομευτικές ως προς την εκλογική στρατηγική του κόμματος. Αυτοί που αναμένουν ή εύχονται ένα κακό εκλογικό αποτέλεσμα, για να ενισχυθεί η θέση τους εσωκομματικά, μπορεί να μην το φωνάζουν δημόσια, αλλά δεν κάνουν και τίποτα για να το αποτρέψουν. Έτσι μπορεί να ερμηνευθεί πολιτικά η στασιμότητα και το «σούρσιμο» των μεγάλων ζητημάτων σε τοπικό επίπεδο. Υπάρχει «λευκή απεργία» έναντι της θετικής κυβερνητικής ατζέντας και σιωπή σε σχέση με τις καθυστερήσεις, προκειμένου να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Όλα αυτά μαζί εξηγούν την παραλυτική ακινησία που έχει μπλοκάρει τα πάντα σε τοπικό επίπεδο.
Την ίδια ώρα η αντιπολίτευση σε όλα τα επίπεδα είναι αποδυναμωμένη και θα τολμούσαμε να πούμε ανύπαρκτη. Τόσο σε κοινοβουλευτικό επίπεδο όσο και στην αυτοδιοίκηση δεν υπάρχει ένα ισχυρό πολιτικό κέντρο, το οποίο να βάζει ζητήματα και να δημιουργεί πρόβλημα στην κυβερνητική παράταξη. Η συγκεκριμένη έλλειψη αποτελεί τεράστιο ζήτημα για τη δημοκρατία αλλά και για την ανάπτυξη της περιοχής. Όταν δεν υπάρχει πίεση που θα αναγκάζει την εκάστοτε εξουσία να λειτουργεί με διαφάνεια, να λογοδοτεί και να κινητοποιείται, φτάνουμε στην αλαζονεία του αυτοθαυμασμού και στον βούρκο της ακινησίας.
Όλα όσα συμβαίνουν σε τοπικό επίπεδο αφορούν με κάποιο τρόπο και το σύνολο της χώρας. Αυτό που συμβαίνει εδώ -αν εξαιρέσει κάνεις την τοπική ιδιαιτερότητα του συστήματος Σαμαρά- συμβαίνει σε όλη τη χώρα. Μια κυβέρνηση παντοδύναμη σε όλα τα επίπεδα, χωρίς έλεγχο, αδυνατεί να προχωρήσει δυναμικά σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Τα πάντα σέρνονται με αργούς ρυθμούς, με όλο και περισσότερους να τρομάζουν με το τι θα συμβεί τα επόμενα χρόνια, όταν θα χρειαστεί να καταβληθούν και δόσεις δανείων. Να σημειωθεί ότι το 2009 το ΑΕΠ της Ελλάδας ανερχόταν στο 77% του μέσου όρου της ευρωζώνης και σήμερα βρισκόμαστε στο 60%. Με ανάπτυξη όπως η σημερινή, περίπου 1% πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, θα χρειαστούν 20 χρόνια για τη σύγκλιση!
Τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά. Απαιτούνται άλματα και εμείς πηγαίνουμε μπουσουλώντας. Με αυτό τον ρυθμό δεν πρόκειται να φτάσουμε πουθενά. Όσοι μπορούν, θα φύγουν επιδεινώνοντας περαιτέρω τα προβλήματα της οικονομίας και καθιστώντας στο τέλος αδύνατη και την καταβολή συντάξεων στους εναπομείναντες στους «ευλογημένους τόπους». Η χώρα χρειάζεται σημαντικές αλλαγές, που θα τροποποιούν τα παραγωγικά δεδομένα επιτυγχάνοντας ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης και αύξηση του ΑΕΠ. Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με αντισυστημικές αρλούμπες και λαϊκίστικες κορώνες, αλλά με συγκροτημένα βήματα εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου και του δυτικού πολιτισμού.
Έτσι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών αναμένεται με ενδιαφέρον. Θα δημιουργήσει συνθήκες για να επιταχυνθούν διαδικασίες που θα βγάλουν τη χώρα από τη στασιμότητα ή θα επιβραβεύσει την υπάρχουσα ακινησία; Το κρίσιμο δεν είναι αν ενισχυθεί ή αν κρατήσει δυνάμεις το ένα ή το άλλο κόμμα, ούτε αν θα αποκτήσει πλεονέκτημα το ένα ή το άλλο πρόσωπο, αλλά αν θα μπορέσει να ισορροπήσει το πολιτικό σύστημα, ώστε να λειτουργεί δημιουργικά η αστική δημοκρατία. Η απουσία πίεσης τόσο κεντρικά όσο και τοπικά σε αυτούς που ασκούν την εξουσία, αποτελεί πρόβλημα που ανατυπώνεται πολλαπλώς και έχει ως αποτέλεσμα τη διαλυτική ακινησία. Η ανατροπή της στασιμότητας αποτελεί βασική προϋπόθεση για να μην βιώσουμε τα επόμενα χρόνια την απόλυτη χρεοκοπία, που θα θέσει σε κίνδυνο ακόμα και την αυτόνομη ύπαρξη της χώρας.
panagopg@gmail.com
