Ως συνήθως το... “φάντασμα” πλανιέται πάνω από την παραλιακή ζώνη και εμφανίζεται συνήθως το καλοκαίρι με τρόπο που φοβίζει για το μέλλον. Και φέτος μάλλον άρχισε ενωρίς.
Και για να μην συνεχίσω με γρίφους, κατ’ ευθείαν στο θέμα: Είμαι από εκείνους οι οποίοι εδώ και χρόνια διαμαρτύρονταν για την κατάσταση η οποία επικρατούσε στην ουσιαστικά χωρίς πεζοδρόμια οδό Αύρας. Με τα πολλά το έργο ξεκίνησε και μάλιστα κατά τον συνήθη τρόπο. Δηλαδή σε μια χρονική περίοδο κατά την οποία η κίνηση παρουσιάζει τη μεγαλύτερη κίνηση. Μέχρι τώρα βρίσκεται προς το τέλος η διαμόρφωση του δυτικού πεζοδρομίου, υπολείπονται η αντίστοιχη του ανατολικού και έργα φωτισμού, πράγμα που σημαίνει καλοκαίρι με συνεργεία στο δρόμο και με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Αυτό σε πρώτη “ανάγνωση” της πραγματικότητας, καθώς το μεγάλο θέμα είναι τι γίνεται μετά το τέλος των εργασιών. Τα πράγματα είναι σαφή: Λόγω μικρού εύρους του δρόμου η στάθμευση θα γίνεται μόνον στη δυτική πλευρά και ως εκ τούτου η προσέγγιση στη θάλασσα από το δρόμο αυτό θα μετράει “μείον” πολλές από τις σημερινές θέσεις. Ακόμη και σήμερα που ψιλοβολεύονται δεξιά και αριστερά με το παρκάρισμα, το πραγματικό πρόβλημα έχει μετακινηθεί... στα ενδότερα. Αμέτρητοι οδηγοί, τα Σαββατοκύριακα κυρίως, χώνονται στα στενά προς αναζήτηση της πολυπόθητης θέσης. Κάποιες στιγμές βεβαίως μπλοκάρουν γιατί τα δρομάκια είναι στενά, έχουν ήδη προλάβει... οι πρωινοί στα περισσότερα σημεία, αν συναπαντηθούν και με αυτοκίνητο από την άλλη πλευρά τότε τα νεύρα τεντώνουν για τα καλά. Και η πιθανότητα συναπαντήματος γίνεται όλο και μεγαλύτερη καθώς στη Μεσογείων (πρώτη παράλληλος δυτικά) επικρατεί το απόλυτο χάος στη στάθμευση και πολύ περισσότερο στην κυκλοφορία. Ολα αυτά αποτελούν μια δραματική πραγματικότητα πριν καλά καλά ξεκινήσει το καλοκαίρι, με τις εξετάσεις σε εξέλιξη και τους επισκέπτες σε αναμονή.
Ασφαλώς και θα έπρεπε να γίνει το έργο, άλλωστε από την αρχή του κειμένου διευκρίνισα πως ήμουν από εκείνους οι οποίοι ζητούσαν πεζοδρόμια και φώτα στην Αύρας. Ολοι όμως γνώριζαν εκ πείρας ότι κάτι τέτοιο αν δεν ήταν ενταγμένο σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και μια στρατηγική, απλώς θα μετέθετε το πρόβλημα. Και γράφω «εκ πείρας» γιατί έχουμε ήδη πάρει μαθήματα από την υπόθεση της ελεγχόμενης στάθμευσης και του εισιτηρίου στα πάρκινγκ. Μπορεί ο δήμος να βάζει κάποια ευρώ στα ταμεία του και να υπάρχει μια ορισμένη τάξη σε ορισμένα σημεία, το πρόβλημα όμως έχει μετακινηθεί στους γειτονικούς δρόμους. Οπου η κατάσταση δεν χειροτέρεψε απλώς σε σχέση με παλαιότερα, αλλά έγινε τραγική. Αυτοκίνητα σε γωνίες, γέφυρες, διαβάσεις, πεζοδρόμια και όπου φανταστεί ο καθένας. Το ελεγχόμενο από το ανεξέλεγκτο σε απόσταση 50 μέτρων, και κατά τα άλλα... γίνεται έργο.
Δυστυχώς αυτή είναι η λογική στις παρεμβάσεις και δυστυχώς οι πολίτες συμβιβάζονται με αυτή την ιδέα γιατί σε τελευταία ανάλυση τους βολεύει. Ασε που κάνει και... καλό στην υγεία αν περπατήσουν και 100 μέτρα περισσότερο για να κάνουν τη δουλειά τους. Ετσι κι αλλιώς στη νέα θέση δεν πρόκειται να τους ενοχλήσει κανένας, αφού κατά πώς φαίνεται δεν υπάρχει και κάποιος αρμόδιος για τους σχετικούς ελέγχους. Ετσι με το σπρώξε από εδώ, σπρώξε από εκεί, κάθε φορά που φαρδαίνει ένα πεζοδρόμιο ή γίνεται κάποια σημειακή ρύθμιση, απλώς το πρόβλημα μετακινείται κάποια στενά μακρύτερα. Εχουν προηγηθεί η Φαρών, η νότια πλευρά της Αριστομένους, η Βασιλέως Γεωργίου και πάει λέγοντας. Σε όλες τις περιπτώσεις το πραγματικό πρόβλημα παραμένει, απλώς αλλάζει μορφή και αποκτούν ένα ορισμένο πλεονέκτημα ορισμένα σημεία της πόλης που “εξωραΐζονται” με τη μέθοδο των πλακοστρώσεων και ολίγη από πράσινο.
Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην αφετηρία για να κάνουμε την έναρξη της... ίδιας διαδικασίας. Δίπλα από την υπό αναμόρφωση Αύρας, στενάζει η Μεσογείων. Μπορεί να μην θέλει κανένας να την “πειράξει” αυτή τη στιγμή, όσο προχωράει το καλοκαίρι όμως το πράγμα θα φθάσει στο... απροχώρητο. Ηδη τα πεζοδρόμια σε ορισμένα σημεία τελούν υπό κατάληψη. Το συναπάντημα στη Ναυαρίνου και το επόμενο στενό μπορεί να οδηγήσει σε κυκλοφοριακό χαμό σε όλο το σύστημα, καθώς τα αυτοκίνητα δεν μπορούν να κάνουν ούτε μπρος ούτε πίσω. Και το ακόμη χειρότερο, αυτή η πίεση δεν μπορεί να μετακινηθεί δυτικότερα, γιατί οι δρόμοι σταματάνε και ο επόμενος “παράλληλος” είναι απρόσιτος αλλά και πιεζόμενος από την κίνηση στη Ναυαρίνου.
Φθάνοντας η κατάσταση στο απροχώρητο θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι θα χρειαστούν μέτρα στη Μεσογείων, οπότε θα ακολουθήσει και νέα αναταραχή στο σύστημα. Δεν θα είναι έκπληξη να αρχίσει το παρκάρισμα στην... Κρήτης - άλλωστε μέχρι τώρα αναγκάζονταν ορισμένοι να το κάνουν και πριν τα έργα στην Αύρας. Αντε ν' αρχίσει... μαζικά. Που σημαίνει, το αυτοκίνητο προσεγγίζει τη Ναυαρίνου, κατεβαίνουν οι επιβάτες, ο νεότερος και... θαρραλέος συνεχίζει μόνος του μέχρι να βρει μια τρύπα να χωθεί, φθάνοντας ακόμη και... στα Γιαννιτσάνικα. Το τι συμβαίνει στα σημεία της παραλιακής δυτικότερα δεν το συζητάμε, τελειωμένη από πολύ παλιά ιστορία: Ούτε οι κάτοικοι δεν μπορούν να πλησιάσουν το σπίτι τους χωρίς... σχέδιο πλεύσης.
Συνοψίζοντας την ιστορία που ξεκίνησα να αφηγούμαι με την Αύρας, μπορώ να εκφράσω την απορία μου: Αν το σήμερα γίνεται όλο και πιο δύσκολο, τι θα γίνει αύριο; Ανεβοκατεβάζουν ύμνους άπαντες στον τουρισμό και την Καλαμάτα, έρχεται ο κόσμος, αλλά πού θα πάει; Ναι, αυτό είναι το ζήτημα που δεν πειράζει κανένας. Αλλοι προτείνουν κάτι χωρίς στην πραγματικότητα να είναι σε θέση να κάνουν μια συνολική προσέγγιση στο θέμα, άλλοι θέλουν να μην πειραχτεί τίποτα, και γενικώς οι εμπλεκόμενοι όλοι μαζί εργάζονται συστηματικά για τη “ναρκοθέτηση” του αύριο. Από την άλλη πλευρά γενικώς έχουμε χορτάσει από θεωρίες, από βαρύγδουπες τεχνοκρατικές εκφράσεις που αμφιβάλλω αν τις καταλαβαίνουν οι ίδιοι που τις εκφέρουν και αν είναι σε θέση να τραβήξουν μια μολυβιά στο χάρτη της πόλης. Για τις υποσχέσεις, τις υπεκφυγές και τις παραπομπές στις ελληνικές καλένδες δεν χρειάζεται να γράψουμε κάτι το ιδιαίτερο.
Επειδή τα πράγματα τρέχουν και δεν ακολουθούν τη μικροπολιτική και τη θεωρητικολογία, είναι καιρός να συζητήσει η πόλη στα σοβαρά το μέλλον της. Και επειδή έχει κρεμαστεί από την παραλιακή ζώνη, θα πρέπει επιτέλους η δημοτική αρχή να αλλάξει λογική, να αντιληφθεί ότι το θέμα την ξεπερνάει κατά πολύ και να ανοίξει -σε συνεργασία με τις υπόλοιπες δυνάμεις του δημοτικού συμβουλίου- μια οργανωμένη συζήτηση. Οχι για να περνάει η ώρα με “διαβουλεύσεις” άνευ πραγματικού αντικειμένου ή με προκαθορισμένη ατζέντα. Αλλά με σύστημα και μέθοδο ώστε να εξεταστούν συνολικά όλες οι πιθανές λύσεις για τη λειτουργικότητα της παραλιακής ζώνης, να μετρηθούν οι επιπτώσεις, να εξετασθούν οι κοινωνικές παράμετροι, να τεθούν οι προϋποθέσεις και να υπάρξει μια συνολική αξιολόγηση.
Πρόκειται για μια σύνθετη υπόθεση με πολιτικές και τεχνοκρατικές συνιστώσες, με κοινωνικές και οικονομικές παραμέτρους. Κανένας δεν μπορεί να δώσει λύση μόνος του, οι μαθητευόμενοι μάγοι, οι ερασιτέχνες, τα “λόμπι” και οι υπόγειες διαδρομές υπονομεύουν το μέλλον. Ας γίνει κάποια σοβαρή προσπάθεια πριν είναι αργά, φοβάμαι ότι το ρολόι δεν θα αργήσει να μετρήσει αντίστροφα.
