Ο λόγος για την τελευταία μάχη που δόθηκε στην ηπειρωτική Ευρώπη εναντίον των δυνάμεων του Αξονα, τη μάχη που έδωσαν στις 28 Απριλίου 1941, στην παραλία της Καλαμάτας, στρατιώτες των συμμάχων -οι οποίοι περίμεναν να επιβιβαστούν στα πλοία για την Κρήτη-, εναντίον των εμπροσθοφυλακών των γερμανικών δυνάμεων.

Μια μάχη που προ 25ετίας χρειάστηκε η επιμονή κάποιων βετεράνων από τη Βρετανία, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία -οι οποίοι πια δεν βρίσκονται στη ζωή...- για να υπάρξει η όποια ανάδειξή της: η ανάδειξη ενός γεγονότος το οποίο σημάδεψε έκτοτε τις ζωές τους.

Με τη βοήθεια και ντόπιων Καλαματιανών, οι βετεράνοι αυτοί κατόρθωσαν τελικά να πετύχουν τον εορτασμό της επετείου της μάχης, όπως και την ανέγερση μνημείου για όλους εκείνους που έχασαν τη ζωή τους τις ημέρες εκείνες της άνοιξης του 1941 στους δρόμους της Καλαμάτας.

Η έκφραση “ελληνική Δουνκέρκη” που χρησιμοποίησαν οι βετεράνοι της “Ελληνικής Εκστρατείας 1940-41” είναι χαρακτηριστική του μεγέθους της επιχείρησης που αναλήφθηκε στην Καλαμάτα, καθώς ελάχιστοι κατόρθωσαν να μπουν στα πλοία, οι περισσότεροι έμειναν εδώ - κάποιοι για πάντα, οι περισσότεροι συνελήφθησαν από τους Γερμανούς και μεταφέρθηκαν σε γερμανικά στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου.

Η εκκένωση της Δουνκέρκης από τα συμμαχικά στρατεύματα είναι ένα γεγονός πασίγνωστο και αφορμή για ποικίλες εκδηλώσεις - στη Γαλλία φυσικά. Στην Ελλάδα η αντίστοιχη επέτειος παραμένει... άγνωστη και η όποια αναφορά σε αυτή γίνεται σε τοπικό μόνο επίπεδο. Εξαντλείται δε σε μια ημίωρη εκδήλωση, φορτισμένη συναισθηματικά μόνο για τους ξένους, φοβάμαι, οι οποίοι κάθε χρόνο ταξιδεύουν χιλιάδες μίλια μακριά από τα σπίτια τους για να τιμήσουν τους συγγενείς τους που έπεσαν τότε στην Καλαμάτα.

Προφανώς για τους ξένους αυτή η θυσία εξακολουθεί να σημαίνει κάτι. Για εμάς, από την άλλη, πραγματικά δεν ξέρω...