Σε μια Ελλάδα που επιχειρεί να αποδράσει από τη δίνη της οικονομικής κρίσης, μια Ελλάδα που για πολλά χρόνια επέλεξε -περιέργως- να περικόψει δημόσιες επενδύσεις, μισθούς, συντάξεις, μια Ελλάδα που -εντός ή εκτός μνημονίων, αδιάφορο πλέον- εξακολουθεί να αυτοκαταργείται κοινωνικά ξυπνώντας τους χειρότερους εφιάλτες της, δεν θα ήταν δυνατό να επιτραπεί -στην Πελοπόννησο, τουλάχιστον- η “πολυτέλεια” μιας συγκοινωνίας οικονομικής, οικολογικής και κυρίως λαϊκής.

Αυτό που ενδιαφέρει, ωστόσο, είναι αν θα κληθεί ποτέ κάποιος να πληρώσει γι’ αυτή την κατάντια...

Θα ήταν ενδιαφέρον να υποδειχθούν και να υποστούν τις συνέπειες οι υπαίτιοι για το δίκτυο που για ενάμιση και πλέον αιώνα παρέμενε με τις υποδομές της εποχής του Τρικούπη και το οποίο, λίγο μετά τη χρονοβόρα και κοστοβόρα διαδικασία στοιχειώδους εκσυγχρονισμού του, καταργήθηκε στην πράξη, για να ακολουθήσουν οι βανδαλισμοί και το πλιάτσικο στις εγκαταλελειμμένες υποδομές...

Εξ ίσου ενδιαφέρον θα ήταν να υποδειχθούν και να υποστούν τις συνέπειες και οι υπαίτιοι για την εντελώς παράλογη απόφαση με την οποία, κάποια χρόνια πριν το οριστικό τέλος, σταμάτησε το τρένο στον Μοριά να αποτελεί μέσο μεταφοράς εμπορευμάτων και υλικών εν γένει, με συνέπεια να αποστερηθεί κι εκείνο το ελάχιστο όφελος που προέκυπτε.

Δεν αυταπατώμαι περιμένοντας απαντήσεις σε παλιά ερωτήματα, όπως τα πιο πάνω. Αλλωστε η πραγματικότητα και η καθημερινότητα που αυτή επιβάλλει είναι ακόμα πολύ σκληρές από μόνες τους για να επιτρέπουν αισιοδοξία, χώρια που οι κατά καιρούς “ταγοί” μας σε Περιφέρεια και κατά τόπους δήμους ελάχιστα έως καθόλου ενδιαφέρθηκαν ουσιαστικά για το μέσον αυτό.

Οριστικό “αντίο” λοιπόν στο τρένο που χάσαμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος