είπε χτες σε συνέντευξη τύπου ο ηθοποιός και σκηνοθέτης του ΜΕΘ Γιάννης Καλαντζόπουλος, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του παίζοντας σε παραγωγές από πολύ νεαρή ηλικία. 

Μία πολύ συγκινητική και σημαντική φράση, που μας κάνει να σκεφτούμε 2 πράγματα: πρώτον το κατά πόσον όλοι μας κρατάμε ζωντανό το παιδί μέσα μας ή το έχουμε ξεχάσει και δεύτερον το τι κάνουμε ως κοινωνία και ως ενήλικοι για να διατηρήσουμε την αθωότητα των παιδιών ανέγγιχτη. 

Μια βόλτα στην πόλη, θα μας κάνει αν δούμε πως τα παρκάκια στις γειτονιές, δεν είναι τόσα όσα θα επαρκούσαν για όλα τα παιδιά. Ακόμα και στο Πάρκο των Σιδηροδρόμων, οι τραμπάλες και οι τσουλήθρες είναι λιγοστές. Δεν είναι επίσης λίγες οι φορές που στην "Ε" τηλεφωνούν γονείς για να παραπονεθούν πως τα πάρκα είναι γεμάτα από τα κατοικίδια και από ... τα περιττώματά τους.

Οι χώροι άθλησης από την άλλη εμφανίζουν συχνά εικόνα εγκατάλειψης, αφού οι σύλλογοι και ο δήμος δεν έχουν αρκετό προσωπικό ή χρήματα για να τους διατηρούν στην κατάσταση που πρέπει. Ετσι αναγκαστικά τα παιδιά κλείνονται μέσα στα σπίτια, ή στους ιδιωτικούς χώρους απασχόλησης, χωρίς πραγματικά να εκτονώνονται, να τρέχουν και να παίζουν μέσα στο πράσινο, όπως θα έπρεπε. 

Χρειάζεται από όλους μεγαλύτερη προσοχή, ξεκινώντας από τη γειτονιά μας. Να μη πετάμε σκουπίδια και νερά, να μην τρέχουμε σαν τρελοί με τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια μέσα στα στενά. Να φροντίζουμε το πράσινο και να κάνουμε και τα μπαλκόνια μας όσο πιο πράσινα γίνεται! Οι αντιδράσεις των παιδιών στη 2η Ανθοκομική Εκθεση της Καλαμάτας, ήταν χαρακτηριστικές και μας έδειξαν πώς θέλουν την πόλη τους, το πάρκο τους, τη γειτονιά ζουν. Γεμάτη λουλούδια, οξυγόνο και χαμόγελα. Ετσι ακριβώς όπως είναι το κάθε παιδί... ένα θαύμα από μόνο του!