Πρόσφατα θυμήθηκα με τυχαία αφορμή μια παλιά αστεία ιστορία με 3 φίλες, που έμαθαν ότι μια ημέρα την εβδομάδα ο ιερέας σε ναό της Καλαμάτας διαβάζει τις φανουρόπιτες, τις οποίες εσύ πας από τα χεράκια σου παρακαλώντας ο άγιος να σου φανερώσει αυτό που έχεις χάσει ή αυτό που θέλεις να βρεις. Εκατσαν λοιπόν αποβραδίς και έψησαν μοσχομυριστά κεκάκια με όλα τα απαραίτητα υλικά και έδωσαν ραντεβού για το επόμενο πρωί. Μπαίνουν στο αμάξι, πάνε προς το ξωκκλήσι, αλλά πουθενά ο παπάς. Ούτε κόσμος, ούτε δοξολογία, ούτε τίποτα. Τι να κάνουν, παίρνοντας ένα τηλέφωνο μια άλλη πιστή έμαθαν ότι είχαν κάνει λάθος τη μέρα και ότι άλλη μέρα τις διάβαζαν εκεί τις πίτες. Τι να κάνουν, ούτε κερί δεν μπορούσαν να ανάψουν στην κλειστή εκκλησούλα, πήραν τις πίτες, έφτιαξαν καφέ και τις μοίρασαν μεταξύ τους να τις φάνε.
Γιατί τη θυμήθηκα αυτή την ιστορία και τη μοιράζομαι; Πρώτον γιατί οι φίλες είχαν ζητήσει από τον άγιο να βρουν έναν καλό σύντροφο (σε αντίθεση με αυτά που ζητά από τις φανουρόπιτες ο “κανονικός” κόσμος) και γιατί όπως και να το κάνουμε και ο σκοπός τους και η ταλαιπωρία τους είναι λίγο αστεία. Εχουμε ανάγκη να θυμόμαστε αστεία και να τα μοιραζόμαστε.
Εκτός αυτού, οι φιλενάδες μου έφεραν στο μυαλό την προσπάθεια της Καλαμάτας να “πάρει” τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας. Φτιάχτηκε το αφήγημα με όλα τα απαραίτητα στοιχεία - συστατικά που θα έφερναν αποτέλεσμα, η πρόθεση ήταν καλή, ο στόχος μεγαλεπήβολος -“γιατί βρε αδελφέ, δεν το αξίζουμε στην τελική;”- αλλά τελικά μείναμε με την απογοήτευση και το όνειρο. Και το χειρότερο; Δεν αξιοποιήσαμε νομίζω όσο θα μπορούσαμε το plan Β. Σε αντίθεση με τη φανουρόπιτα…