Την παράδοση που θέλει την περιοχή της Μεσσήνης να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την τέχνη της χαρακτικής συνεχίζει ο εικαστικός - χαράκτης Παναγιώτης Πριστούρης, φέρνοντας τη δική του ανανεωτική πνοή στα πράγματα.

Πριν λίγες μέρες εγκαινιάστηκε στην Αθήνα η πρώτη πλήρως προσβάσιμη έκθεση σε άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα, από τη “Μyartist”, σε συνεργασία με το Επιγραφικό Μουσείο, με έργα του ίδιου. Στην «Πορεία της γραμμής» το κοινό γνώρισε 21 χαρακτικά έργα που αντιπροσωπεύουν τους 4 σταθμούς της διαδρομής του καλλιτέχνη, καθώς και 3 εντυπωσιακά αντίγραφα επιγραφών από την πλούσια συλλογή του Επιγραφικού Μουσείου. Πώς να μη χαμογελά κανείς με αισιοδοξία στο άκουσμα αυτής της είδησης;

 - Τι θα μας λέγατε για την έκθεση στο Επιγραφικό Μουσείο;

Ηταν μία έκθεση διαφορετική, γιατί ήταν η πρώτη πλήρως προσβάσιμη έκθεση που έγινε στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι “μεταφράστηκαν” τα έργα με τέτοιον τρόπο για να μπορεί να τα δει κοινό με όποιου είδους αναπηρία… Για παράδειγμα κάποιος που είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο είχε τη δυνατότητα να βλέπει τα έργα σε ένα συγκεκριμένο ύψος, αλλά ταυτόχρονα αυτό βόλευε και τους λοιπούς θεατές, το γενικότερο δηλαδή κοινό. Για κάθε έργο υπήρχε ο τίτλος σε γραφή Μπράιγ, QR code τόσο για διερμηνεία στην ΕΝΓ (ελληνική νοηματική γλώσσα) όσο και ακουστική περιγραφή του έργου. Επίσης, ξεναγός full time, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο για να ξεναγεί κατά τη διάρκεια της έκθεσης.

 - Δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ ως τώρα ότι τα έργα, οι πίνακες συνήθως είναι τοποθετημένοι στο ύψος των “δικών μας” ματιών κι όχι λίγο πιο χαμηλά…

Είναι πάρα πολύ σημαντικό και είναι πιο σημαντικό όταν μπαίνουμε στη θέση αυτών των ατόμων. Και να σας πω μια -προσωπική καθαρά- άποψη, επειδή έχουμε συνηθίσει λόγω εκπαίδευσης -δεν ξέρω αν αυτό έγινε για καλό ή για κακό- να μην έχουμε μια διευρυμένη ενσυναίσθηση, συνήθως το ξεχνάμε. Εμένα με συγκίνησε πάρα πολύ η ιδέα της προσβασιμότητας στην έκθεση αυτή. Το θεωρώ πολύ σημαντικό ένα άτομο με φυσική αναπηρία να μπορεί να έχει πρόσβαση σε μία έκθεση που γίνεται καθημερινά. Κάθε μέρα γίνονται εκθέσεις στην πρωτεύουσα και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, αλλά δεν υπάρχει τρόπος για να μπορεί ο οποιοσδήποτε να έχει πρόσβαση. Και αυτό ακριβώς προσπαθήσαμε με την ομάδα που με προωθεί, τη “Μyartist” και που υποστηρίζει όλη αυτή τη δράση, όσον αφορά τα άτομα με ειδικές ικανότητες. Να σας αναφέρω ότι στην έκθεση υπάρχει από την “Ε-nable Greece” απτικό έργο το οποίο θα είναι ειδικά διαμορφωμένο, έτσι ώστε να μπορεί να το αγγίζει ο επισκέπτης και παράλληλα θα υπάρχει και ακουστική περιγραφή του. Επομένως θα αγγίζει κάποιος το έργο και παράλληλα θα μπορεί να ακούει για αυτό που αγγίζει και με τον τρόπο αυτό θα το “καταλαβαίνει” σε όλα τα επίπεδα. Για εμένα όλο αυτό στο τέλος της μέρας καταλήγει να είναι συγκινητικό.

 - Εχετε ζήσει ποτέ ο ίδιος προσωπικά κάποια ασθένεια, δυσκολία ή αναπηρία; Ή η έκθεση ήταν η αφορμή να ευαισθητοποιηθείτε σε αυτό το θέμα;

Επαιξαν ρόλο πολλοί παράγοντες. Εζησα στα Γιάννενα για 15 χρόνια, όπου εκεί έκανα και το πρώτο μου πτυχίο και το δεύτερο και το μεταπτυχιακό και δούλευα και σε ειδικά εργαστήρια. Εκεί βίωσα μία τέτοια εμπειρία, έχοντας μαθήτρια μία κοπέλα η οποία ζωγράφιζε εξαιρετικά κι ήταν καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο. Με την κοπέλα αυτή είχα πολύ όμορφες στιγμές, είχε πολύ μεγάλη όρεξη και διάθεση για ζωή… Προσωπικά δεν είχα κάποιον συμμαθητή ή κάποιον στο οικογενειακό μου περιβάλλον με αντίστοιχο θέμα.

 - Παλαιότερα η έννοια της συμπερίληψης δεν υπήρχε τόσο έντονα. Είναι κάτι καινούργιο αυτό που συμβαίνει…

Η εννοια της συμπερίληψης είναι κάτι "ξεχασμένο" στη συνείδηση του κοινού, αλλά και των ανθρώπων που την αποτελούν. Η συμπερίληψη περιλαμβάνει πρώτα από όλα την ενσυναίσθηση και για αυτό χρειαζόμαστε ακόμα αρκετά χρόνια ώστε αυτή να εδραιωθεί με αποτελεσματικό τρόπο στην εκπαίδευση, δημόσια και ιδιωτική. Για μένα η προσβασιμότητα έχει να κάνει και με ψυχολογικούς παράγοντες… Πάρα πολύ συχνά αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε την επιλογή να είμαστε κάπου, δεν έχουμε την επιλογή να μπορούμε να δούμε κάτι, να αφουγκραστούμε, δεν έχουμε την επιλογή να ανοιχτούμε, να εμπιστευτούμε. Άρα η προσβασιμότητα, θεωρώ, αφορά σε ένα βαθύτερο επίπεδο όλους μας. Η λέξη “ελευθερία” είναι πάρα πολύ σημαντική για μένα και πέρα από το φυσικό εμπόδιο, είναι πολύ σημαντικό κάποιος να μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος, να μπορεί να μοιράζεται, να προσφέρει, να συνδιαλέγεται, να μπορεί να επικοινωνεί, να επικοινωνεί το μήνυμά του και να λαμβάνει ένα feedback. Γι’ αυτό άλλωστε και έγιναν και εργαστήρια: από τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, ένα που είχε να κάνει με την “τυραννία του χώρου”, που αφορούσε στην κοινωνική αλληλεγγύη και συμπερίληψη. Είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα και χαίρομαι ιδιαίτερα που συνεργάζομαι με τους ανθρώπους που νοιάζονται και διεκδικούν, μέσω της δικής τους φωνής. Επίσης διεξήχθη και ένα δεύτερο σεμινάριο το οποίο εστίασε στη θεραπεία μέσω τέχνης, στο πλαίσιο μιας έκθεσης.

 - Εκτός από τα άτομα με σωματική αναπηρία υπάρχουν κι εκείνα με μαθησιακές δυσκολίες, που έχουν δυσκολία στην πρόσληψη ενός καλλιτεχνικού έργου και τα οποία αντιμετωπίζουν ζήτημα προσβασιμότητας… 

Θα μπορούσα να αναλύσω το θέμα κι ως καλλιτέχνης κι ως καθηγητής κι ως άτομο που είχε έναν πολύ δικό του άνθρωπο κι ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι λόγω γήρατος και τελικά κατέληξε. Επομένως η έννοια της προσβασιμότητας είναι καθολική και πάρα πολύ ευαίσθητη. Είχα φέτος μαθητή, ο οποίος είχε κινητικά προβλήματα και τον βοηθούσα όσο μπορούσα, αλλά εξίσου σημαντικό είναι να περνάμε ως παιδαγωγοί την έννοια της ενσυναίσθησης και στο τμήμα που υπάρχει το παιδί αυτό. Παιδαγωγικά, μία τέτοια περίπτωση αντιμετωπίζεται διαφορετικά, ως άνθρωπος όμως είναι ισόνομος και ισότιμος. Ως καθηγητής θα σας πω ότι τα παιδιά που δεν έχουν όλες τις δεξιότητες που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος χωρίς περιορισμούς, έχουν ένα μοναδικό ταλέντο όταν εκφράζονται. Αυτό το θεωρώ πολύ γενναίο, γιατί τα παιδιά αυτά τολμούν να κάνουν έστω και μία απλή γραμμή, ενώ αυτός που δεν έχει κάποιον περιορισμό αρνείται να κάνει μία απλή γραμμή, γιατί είναι δεδομένο.

 - Είναι επαναστατικό αυτό που λέτε από μόνο του! Η χαρακτική είναι μία τέχνη που δεν επιλέγουν εύκολα οι σύγχρονοι εικαστικοί ως κατεύθυνση. Η δική σας σχέση πώς προέκυψε;

Οι όροι της χαρακτικής χρειάζεται να αποσαφηνιστούν και να διερευνηθούν περαιτέρω -όχι μόνο για το κοινό, για όλους. Είχα ταλέντο και κλίση από μικρός, αλλά θεωρούσα ότι δεν το έκανα καλά και ταυτόχρονα πίστευα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να μπορέσω να ζήσω από αυτό. Επιπλέον υπήρχαν και κάποια κοινωνικά ταμπού και η οικογένειά μου που μου έλεγε ότι θα πρέπει να βρω μια “κανονική δουλειά”, χωρίς ωστόσο να είναι καταπιεστική. Η καθηγήτρια των Καλλιτεχνικών στο γυμνάσιο είχε ενημερώσει τους γονείς μου ότι θα έπρεπε να πάω στην Καλών Τεχνών… Γενικά είχε αναγνωριστεί η κλίση μου κι εγώ από την πλευρά μου ζωγράφιζα και το είχα πολύ μεγάλη έγνοια. Παρόλα αυτά, επειδή έπρεπε να επιλέξω ένα επάγγελμα που θα ήταν συμβατό με τα κοινωνικά και οικογενειακά πρότυπα, επέλεξα να τελειώσω την Πληροφορική. Ετσι πήρα το πρώτο μου πτυχίο κι έκανα κι ένα μεταπτυχιακό στον Προγραμματισμό, ώστε να “εξασφαλίσω” το δικό μου μέλλον.

 - Η Πληροφορική σάς άρεσε;

Η Πληροφορική ήταν κάτι ξένο για μένα, παρόλα αυτά μου άρεσε, γιατί είχε μία δημιουργικότητα το να φτιάχνεις τον δικό σου κόσμο μέσα από έναν κώδικα. Το ότι μπορείς να δημιουργήσεις δικό σου κόσμο μέσα από γραμμές εντολών, αυτό με εξιτάρισε, ωστόσο ήταν μία πάρα πολύ δύσκολη σχολή, την οποία τελείωσα κανονικά στα 5 χρόνια και συνέχισα με το μεταπτυχιακό μου. Μέσα σε όλα αυτά ήμουν ένας άνθρωπος που ακόμα δεν είχε ανακαλύψει τον εαυτό του 100%. Μετά από κάποιον καιρό, ζώντας μία προσωπική εμπειρία και χάνοντας ένα δικό μου οικογενειακό άτομο, έπρεπε αναγκαστικά να στηρίξω τον εαυτό μου μόνος μου. Από την ηλικία των 24 ετών έπρεπε να δουλεύω κι έκανα πολλά επαγγέλματα άσχετα και σχετικά… Στη φάση του μεταπτυχιακού άρχισα να πιστεύω πάλι στον εαυτό μου και στις δυνατότητές μου ότι μπορώ να ζωγραφίσω κι από χόμπι έφτιαχνα διάφορα έργα και τα πουλούσα… Ονειρευόμουν τον κόσμο κάπως κι έλεγα “δεν μου δίνεται η δυνατότητα; Θα το φτιάξω εγώ”. Από ένα σημείο και μετά άρχισε να μου βγαίνει μία τρομερή βούληση για τα πράγματα και σκέφτηκα ότι αν μπορώ να πουλήσω ένα και μόνο έργο μου σε έναν άνθρωπο που δεν με ξέρει, τότε μπορώ να πάω σε μια σχολή και να κάνω το χόμπι επάγγελμα. Στην ηλικία των 27 είπα στον εαυτό μου “εάν δεν το κάνεις τώρα δεν θα το κάνεις ποτέ”.

 - Δώσατε εξετάσεις για τη Σχολή Καλών Τεχνών;

Ναι, έδωσα κατατακτήριες… Ήμουν σε μία φάση το 2014 που τελείωνα το μεταπτυχιακό, έκανα παρουσίαση, δούλευα full time, διάβαζα για να δώσω κατατακτήριες και ταυτόχρονα μάθαινα και ισπανικά. Κοιμόμουν εκείνο το διάστημα 3 ώρες την ημέρα, γιατί όλα αυτά που έκανα τα ήθελα. Πέρασα στην Καλών Τεχνών στα Γιάννενα και τότε άρχισε ένα μαγικό ταξίδι… Με το που μπήκα στο εργαστήριο, ήταν σαν να επέστρεφα στο παλιό μου το λημέρι. Ήταν σαν να μπήκα σε μία οικογένεια που είχα χάσει από καιρό, αυτή ήταν η πρώτη αίσθηση.

 - Οπότε μάθατε και τα τεχνικά κομμάτια της ζωγραφικής. Και κατεύθυνση πότε επιλέξατε;

Στο δεύτερο έτος επιλέγεις κατεύθυνση για την πρακτική. Όταν είχα μπει στο εργαστήρι χαρακτικής, είπα πώς “εγώ εδώ θέλω να μείνω, εδώ θέλω να ακμάσω”. Είπα στην καθηγήτριά μου πως θέλω να μείνω εδώ και να μάθω όσα περισσότερα γίνεται…

 - Η γενέτειρά σας η Μεσσήνη έχει μια ιστορία σημαντική πάνω στη χαρακτική. Είναι πολύ καρμική η “σχέση” της χαρακτικής με αυτήν την περιοχή.

Είναι όντως συγκινητικό κι έχω όνειρο να κάνω κάτι στον τόπο γέννησής μου. Έχω πολύ μεγάλο όνειρο να κάνω κάτι αν όχι στη Μεσσήνη, στην Καλαμάτα σίγουρα. Η χαρακτική είναι κάτι που με εκφράζει. Μετά τη χαρακτική έμαθα τρόπους, τεχνικές εκτύπωσης γενικά, που είναι μία νέα τάση στην Ευρώπη. Στην πρακτική που έκανα στο Τορίνο έμαθα πώς να συνδυάσω τη μεταξοτυπία και τη ριζογραφία, που είναι μία νέα μέθοδος εκτύπωσης και βασίζεται σε κυλινδρικό εκτυπωτή από την Ιαπωνία. Έκανα πράξη ένα τέτοιο κομμάτι του πρότζεκτ, αλλά κατάλαβα ότι η χαρακτική είναι ο τομέας που με ενδιαφέρει περισσότερο, γιατί όταν τελείωνα ένα έργο ναι μεν ολοκληρωνόμουν εγώ περισσότερο, αλλά και ως διαδικασία μου άρεσε γιατί είχε πάρα πολλά διαφορετικά στάδια, που βυθιζόμουν μέσα σε αυτά. Ίσως έπαιξαν ρόλο και οι σπουδές στον προγραμματισμό, που είχα μάθει να είναι όλα “τακτοποιημένα”. Έπρεπε πρώτα να κάνω την εντολή και μετά να κάνω το πρόγραμμα… Έπρεπε λοιπόν να προετοιμάσω το ξύλο, να το σκαλίσω, να το χαράξω, να φτιάξω το μελάνι, να δοκιμάσω τα υλικά, να μπορέσω να στρώσω το μελάνι πάνω στο ξύλο, να δοκιμάσω το χαρτί. Στο τέλος γεννιέται το χαρακτικό έργο, που αποτελεί μια στιγμή έκπληξης. Κι αποτελεί μια στιγμή έκπληξης όχι μόνο γιατί δεν ξέρεις ποιο παιδί γεννιέται εκείνη τη στιγμή από μέσα σου, αλλά έχεις και την ικανότητα αυτό που κάνεις να το αναπαράξεις και σε πολλαπλά αντίτυπα.

 - Νιώθω ότι η χαρακτική είναι μία τέχνη που μπορεί να μπει στα σπίτια πιο εύκολα, είναι πιο προσιτή και νομίζω ότι σας ταιριάζει ίσως γιατί μιλάμε για μία τέχνη πιο στρατευμένη.

Εχει έναν πιο σαφή στόχο… Κι αυτό το καταλάβαινα από τα σχολικά βιβλία. Πάντα υπήρχε ένα χαρακτικό για παράδειγμα της Βάσως Κατράκη στη Γλώσσα, πάντα υπήρχε ένα χαρακτικό του Αλεβίζου, πάντα υπήρχε ένα χαρακτικό του Δεσεκόπουλου. Η χαρακτική είναι προσφιλής σε εμένα προσωπικά ως τρόπος έκφρασης -άρα η έμπνευσή μου εκφράζεται με πιο σαφή τρόπο. Δεν θεωρώ ότι η χαρακτική είναι μια στρατευμένη τέχνη. Οι τέχνες γίνονται στρατευμένες ανάλογα με τα συστήματα που τις χρησιμοποιούν, αλλά ας μην αναφέρουμε αυτούς τους όρους. Ας μιλήσουμε με όρους καθημερινούς, ανθρώπινους. Τα υπόλοιπα αναλύονται σε άλλα επίπεδα που δεν θα ήθελα να θίξω.

 - Και στα μέσα μαζικής δικτύωσης, στις σελίδες μεγάλων οργανισμών όπως η Εθνική Πινακοθήκη, σε ημερομηνίες - ορόσημα ανεβάζουν έργα του Τάσσου. Οσον αφορά τη Μεσσηνία, η δική μας γενιά γνώρισε από νεαρή ηλικία τη χαρακτική από το Μουσείο Κατσουλίδη. Τι είναι χαρακτική για εσάς;

Κι εγώ μέσα από τη χαρακτική αισθάνομαι περισσότερο ζωντανός από κάθε άλλη τέχνη, νιώθω πιο πολύ ο εαυτός μου. Τα στάδια όπως προείπα που κρύβει η τέχνη αυτή με μαγεύουν και με ταξιδεύουν, γιατί είναι σαν μια τελετουργία, σαν να ακολουθούν ένα τυπικό. Η τέχνη αυτή κρύβει μια μαστοριά, χωρίς εσύ που την υπηρετείς να είσαι ακριβώς ένας τεχνίτης ή ένας ιεροφάντης ταυτόχρονα. Είσαι ένα μείγμα που εκείνη τη στιγμή προσπαθείς χρησιμοποιώντας τα χέρια σου να κάνεις ένα θαύμα. Αυτό το θαύμα είναι να βγάλεις ένα χαρακτικό από ένα άψυχο κομμάτι, που ταυτόχρονα είναι ζωντανό, αλλά ακόμα δεν ξέρεις τη μορφή του. Και μπορεί να ακουστεί κλισέ και τετριμμένο, αλλά το ότι έρχεσαι σε επαφή με αυτό με τα χέρια σου, το ότι δουλεύεις, λερώνεσαι, παίρνεις μπογιές, μυρίζεις το μελάνι, όλα αυτά σου δημιουργούν στιγμές και μνήμες που δεν γίνεται να μην τις “χαράξεις”, να μην τις απαθανατίσεις με κάποιον τρόπο. Γι’ αυτό συνδέεται και με αυτές τις ημερομηνίες - ορόσημα που αναφέρατε.

 - Είναι επίσης εντυπωσιακό ότι αυτή η τέχνη είναι τόσο αρχέγονη, κρατά από τους προϊστορικούς χρόνους. Και σχετίζεται με την έννοια της επιγραφής, εξ ου και το Επιγραφικό Μουσείο τώρα που μπήκε στη ζωή σας! Πού γεννηθήκατε και μεγαλώσατε;

Γεννήθηκα το 1987 στη Μεσσήνη. Σχολείο -και γυμνάσιο και λύκειο- τελείωσα στη Μεσσήνη επίσης. Από την πλευρά του πατέρα μου έχω ρίζες και από τη Στεμνίτσα της Αρκαδίας.

 - Και αυτή η έκθεση στο Επιγραφικό είναι η πρώτη σας ατομική;

Οχι δεν είναι η πρώτη. Εχω κάνει ατομική στα Γιάννενα, στην Ιταλία, σε ένα πολιτιστικό κέντρο στο Μεσολόγγι και στα κεντρικά γραφεία της Ενωσης Χαρακτών. Η τελευταία αυτή έκθεση είναι η πρώτη σε μουσείο, ένας χώρος που έχει σαφώς άλλο κύρος και νιώθω ευγνωμοσύνη που με εμπιστεύτηκαν για να λάβει χώρα μια έκθεση ατομική μου εκεί. Νομίζω τώρα είμαι πιο κατασταλαγμένος, αντιμετωπίζω τα πράγματα και πρακτικά και εικαστικά με μία πιο ώριμη στάση.

 - Μου δίνετε την εντύπωση πως από εδώ και πέρα θα προσπαθείτε σε όλες τις εκθέσεις να κάνετε κάτι σε σχέση με την προσβασιμότητα.

Αυτό που με ενδιαφέρει πιο πολύ είναι να μπορώ να επικοινωνώ με το κοινό, με ενδιαφέρει να έχω μια αλληλεπίδραση. Στην ατομική έκθεση στο Μεσολόγγι είχα στη μέση της αίθουσας ένα κομμάτι ξύλο κι αυτός που ήθελε να μου αφήσει τη γνώμη του, μπορούσε να την χαράξει με ένα κοπίδι. Η προσβασιμότητα είναι ένα θέμα που δεν θα πάψει να με απασχολεί και λόγω βιωμάτων και λόγω της τέχνης που επέλεξα. Γιατί και τα τοπία, τα φυσικά τοπία που επιλέγω συνήθως να χαράζω ναι μεν υπάρχουν στην καθημερινότητα, κάποιες φορές έχουν ρεαλισμό, όμως τώρα τελευταία δεν έχουν, έχουν αλλάξει λίγο οι φόρμες, δεν είναι τόσο ρεαλιστικές όσο ήταν παλιότερα.

 - Τι μηνύματα σας άφηνε το κοινό στην έκθεση στο Μεσολόγγι;

Ενα ευχαριστώ… Κυρίως άφηναν σύμβολα, γιατί είναι και δύσκολο με ένα κοπίδι να γράψεις ολόκληρες λέξεις και φράσεις.

 - Ποιο είναι το πιο δύσκολο υλικό χαρακτικής;

Ο χαλκός, προσφέρεται για να κάνεις κάτι τελείως ρεαλιστικό, θεωρείται η κορωνίδα της χαρακτικής, είναι το πιο γλυκό, ευαίσθητο, απαλό και δύσκολο υλικό, γιατί έχει πολλές τεχνικές.

 - Γιατί η χαρακτική δεν θεωρείται μια εύκολα κατανοητή τέχνη;

Δεν είναι δύσκολα κατανοητή τέχνη η χαρακτική, είναι απλά μη διαδεδομένη τόσο πολύ. Ίσως λείπουν οι δημόσιες υποδομές ή τα εργαστήρια που μπορούν να διδάξουν χαρακτική. Ο εξοπλισμός που απαιτείται από έναν ιδιώτη είναι ακριβός. Ωστόσο σε κάποια δημοτικά εργαστήρια διδάσκεται. Σίγουρα όμως όχι σε τόσα όσα η ζωγραφική.

 - Νιώθετε ότι χρωστάτε ένα “ευχαριστώ” σε κάποιους;

Αρχικά χρωστάω ένα τεράστιο “ευχαριστώ” στους ανθρώπους που με έκαναν να καταλάβω για ποιον δρόμο προορίζομαι, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσα να τολμήσω να ρισκάρω στη ζωή μου. Είναι η καθηγήτρια που είχα στο σχολείο στα Εικαστικά η κ. Σκοπετέα, που διέκρινε το ταλέντο μου, οι καθηγητές που είχα στο πανεπιστήμιο, η Ουρανία Σταθοπούλου κι ο Χριστόδουλος Γκαλτέμης. Φυσικά ευχαριστώ την οικογένειά μου και τους φίλους μου για τη στήριξη και την υποστήριξη ακόμη και στα δύσκολα, για να μπορέσω να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Για την έκθεση ευχαριστώ τους φορείς μου, τη “Μyartist”, τον “Μικρόκοσμο”, την “Ε-nable Greece”, το “Μεσολόγγι by locals”, τους επιμελητές Αφροδίτη Οικονομίδου, Κύρα Παπανικολάου, Αλέξανδρο Παναγιωτόπουλο, Μαρίνα Γεωργοπούλου, Liba Berzina, μια γυναίκα πολύ σημαντική, γιατί πρώτη φορά ένα άτομο με φυσική αναπηρία είναι ο ίδιος επιμελητής και δεν βρίσκεται μόνο στη θέση του κοινού. Ευχαριστώ λοιπόν όλους όσοι έχουν φροντίσει για την έκθεση αυτή και σίγουρα το Επιγραφικό Μουσείο.

Σχετικά με το event

“Η πορεία της γραμμής” - προσβάσιμη έκθεση με έργα χαρακτικής του Παναγιώτη Πριστούρη. Επιγραφικό Μουσείο - αίθουσα περιοδικών εκθέσεων (Κέντρο Επιγραφικών Μελετών). Διήρκεσε από τις 24 ως τις 30 Ιουνίου.

Στο πλαίσιο της προσπάθειας διοργάνωσης μιας έκθεσης προσβάσιμης για κάθε άτομο, έγιναν σημαντικές προσαρμογές στον τρόπο παρουσίασης και επεξήγησης των χαρακτικών έργων. Κάθε έργο συνοδεύτηκε από διερμηνεία μέσω QR κωδικών στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα και στο Διεθνές Σήμα, ενώ υπήρχε και ηχητική περιγραφή του από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Ο τίτλος, τα τεχνικά χαρακτηριστικά και η χρονολογία δημιουργίας κάθε έργου ήταν αποτυπωμένα και στη γραφή Braille. Σημείο αναφοράς της έκθεσης αποτελεί το απτικό χαρακτικό έργο «Γαΐτα», κατάλληλο μέσω ειδικού φωτισμού για άτομα με οπτική αναπηρία. Επίσης, για το έργο με τίτλο «Κλείσοβα», ο/η επισκέπτης/-πτρια μπορούσε να δει όλα τα στάδια δημιουργίας του, από τη χάραξη μέχρι και το τελικό τύπωμα.

Μία από τις πολλές καινοτομίες της έκθεσης ήταν ο σχεδιασμός αισθητηριακού χάρτη για τα άτομα που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού, καθώς και η συνεχής παρουσία διερμηνέα στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα και συνοδού για τα άτομα με οπτική αναπηρία. Παράλληλα, τις ημέρες της έκθεσης έγιναν δύο διαδραστικά εργαστήρια αναφορικά με την ελευθερία έκφρασης της ατομικής μας ταυτότητας (Η τυραννία του χώρου) και την προσβασιμότητα στους χώρους τέχνης. Η εκδήλωση τελούσε υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Παναγιώτης Πριστούρης γεννήθηκε στη Μεσσήνη. Αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με κατεύθυνση τη Ζωγραφική. Από την πρώτη στιγμή η χαρακτική και ο τομέας του printmaking κέντρισε το ενδιαφέρον του. Πειραματίστηκε και συνδύασε μοντέρνες με παραδοσιακές τεχνικές εκτύπωσης και χάραξης. Το 2020 επέλεξε να υλοποιήσει την επιχειρηματική ιδέα που αφορά στο συγκερασμό της τέχνης και της πολιτισμικής προσβασιμότητας μέσω του προγράμματος Erasmus for Young Entrepreneurs στην ιταλοελληνική πολιτιστική οργάνωση για την εκπαίδευση “Microkosmos”. Από τον Σεπτέμβριο του 2020 εργάζεται ως αναπληρωτής καθηγητής Εικαστικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενώ παράλληλα είναι ενεργό μέλος της Ενωσης Ελλήνων Χαρακτών, καθώς και του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδος. Δραστηριοποιείται τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό με ατομικές και συμμετοχικές εκθέσεις.

Για τον ίδιο, η τέχνη της χαρακτικής αποτελεί μια δημιουργική διέξοδο, όπου η οπτική και η παρατήρηση αλλάζουν, μεταμορφώνονται και εκφράζονται στη χαρακτική επιφάνεια με τελείως διαφορετικό τρόπο σε σχέση με τη συνηθισμένη οπτική αντίληψη που έχουμε όσον αφορά στο περιβάλλον μας. Κάθε έργο διηγείται τη δική του ιστορία και παράλληλα αποτελεί ένα συναισθηματικό πορτρέτο του.