Ο 50χρονος πάλεψε επί 18 ημέρες με τον κορονοϊό, διασωληνωμένος. Βγήκε νικητής αλλά όχι και αλώβητος. «Εγώ πώς επέζησα είναι ένα θαύμα από τον Θεό» λέει.

«Έχεις πιθανότητα 1% για ζωή»

Ο 50χρονος Νικόλας εξιστορεί πώς τον επισκέφτηκε ο κορονοϊός, ένας ύπουλος εχθρός που δεν προειδοποιεί για το τι θα επακολουθήσει. «Δεν παίρνεις χαμπάρι τίποτε. Ξαφνικά έρχεται, χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου και πλέον είναι αργά». Τι κι αν ο ίδιος ένιωθε καλά, οι ακτινογραφίες του έδειχναν τη ζημιά που είχε προκαλέσει ο ιός στα πνευμόνια του. Οι γιατροί στο Μαμάτσειο Κοζάνης τον είχαν προετοιμάσει για τα χειρότερα.

«Έχεις πιθανότητα 1% για ζωή, δεν έχεις παραπάνω. Δηλαδή αν βλέπατε τις ακτινογραφίες του θώρακός μου θα νομίζατε ότι ήμουν 150 χρόνια καπνιστής», σημειώνει.

Ο 50χρονος Νικόλας διασωληνώνεται και τότε αναλαμβάνει ο θεράπων γιατρός του Κωνσταντίνος Στόκκος που όπως λέει, του έσωσε τη ζωή: «Τους έχω μεγάλη ευγνωμοσύνη. Μεγάλη ευγνωμοσύνη».

Ο ίδιος περιγράφει τη στιγμή που κατάφεραν να τον ξυπνήσουν: «Μόλις συνήλθε σήκωσε τα χέρια του και μας λέει σας ευχαριστώ. Πόση παραπληροφόρηση υπάρχει στο ίντερνετ. Δε ήθελα να εμβολιαστώ. Μόνος του τα έλεγε, ένιωθε την ανάγκη και τα είπε», λέει ο κ. Στόκκος.

«Ίσως πήρα ανθρώπους στον λαιμό μου»

Όπως παραδέχτηκε ο 50χρονος, δεν ήταν απλά ανεμβολίαστος αλλά και αντιεμβολιαστής, με τη σελίδα του στο Facebook να κατακλύζεται από δεκάδες αναρτήσεις κατά του εμβολίου. «Έτυχε να είμαι αρνητής. Να ασπάζομαι τις προτροπές των ιερέων. Να πιστεύω τα fake news, τα οποία ήταν όλα μια απάτη».

Μια πλάνη στην οποία είχε πέσει και ο ίδιος, με τη μία ανάρτηση συνωμοσίας να διαδέχεται την άλλη. «Είναι κατάφωρα ψέματα και ζητώ συγγνώμη και από τους ανθρώπους και από τον Θεό, πρώτα από τον Θεό γιατί ίσως με τις απόψεις μου και τις τοποθετήσεις μου πήρα ανθρώπους στον λαιμό μου».

Σχεδόν δύο μήνες έχει ν’ αγκαλιάσει τα τρία μικρά παιδιά του, με την τελευταία εικόνα που έχει να είναι μέσα από ένα τζάμι την ημέρα της αποσωλήνωσης. «Έβλεπα τους ανθρώπους μου απέναντι μου σε ένα τζάμι και είχαν ξεσπάσει σε λυγμούς. Κλαίγανε». Το στάδιο της αποκατάστασης είναι χρονοβόρο και επίπονο με τον πρώτο καιρό να μην μπορεί καν να κουνήσει τα χέρια του.

«Ήμουν σαν χελιδόνι που δεν έχει ξαναβγεί από τη φωλιά του. Δεν μπορούσα να σηκώσω όχι το σώμα μου. Ούτε ένα ποτήρι νερό».

Μέσα από το κέντρο αποκατάστασης όπου περνά τις γιορτές στέλνει το δικό του μήνυμα: «Ας μην μείνουμε μόνο στον αγιασμό και στο λαδάκι. Ας κάνουμε το εμβόλιο, ας εμπιστευτούμε πρώτα την επιστήμη και μετά ας κάνουμε με τη βοήθεια του Θεού ό,τι θέλουμε».

Τα τρία παιδιά του περιμένουν πως και πώς να έρθει ο Φλεβάρης για να αγκαλιάζουν και πάλι τον πατέρα τους.