Συγκεκριμένα, στη σχετική ανακοίνωση, σημειώνονται τα εξής:
«Είναι γνωστή στην κοινωνία της Καλαμάτας η μακρά και επίπονη προσπάθεια ομάδων κατοίκων και εθελοντικών οργανώσεων για τη διάσωση και ανάδειξη χώρων αρχαιολογικού - περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος στην περιοχή της Κάτω Βέργας και της αντιμετώπισης διαχρονικών καταστροφών, αυθαίρετων επιχωματώσεων, πολεοδομικών παραβάσεων, από ιδιώτες εργολάβους - μηχανικούς στην ίδια περιοχή. Η πλέον πρόσφατη εξέλιξη στον αγώνα των κατοίκων, είναι η ανάθεση και εκπόνηση τεχνικής μελέτης - νομικής έκθεσης για την αναγνώριση κοινοχρησίας ολόκληρης της παλαιάς κοινοτικής οδού (ημιονικής οδού) που συνδέει την Κάτω με την Ανω Βέργα μέσω "Ροβόλας", ως κοινοτικής, προϋφιστάμενης του 1923.
Η μελέτη υπεβλήθη ήδη στην αρμόδια Διεύθυνση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδος, Ιονίου και κοινοποιήθηκε σε πολλές δημόσιες και δημοτικές υπηρεσίες. Οι κάτοικοι ευελπιστούν για τη σύντομη αποδοχή της. Ακολουθούν βασικά αποσπάσματα - συμπεράσματα της έκθεσης - μελέτης:
"Ανταποκρινόμενοι στην επιστολή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδος, Ιονίου αρ. πρωτ. 75189/2038/ 5.11.2014, προσκομίσαμε φάκελο με τα απαιτούμενα δικαιολογητικά για την "Αναγνώριση ως κοινοτικής οδού (προϋφιστάμενης του 1923) όλης της "παλαιάς κοινοτικής οδού" (δρόμος της Ροβόλας), που συνδέει τους οικισμούς Κάτω και Ανω Βέργας Καλαμάτας". Οσον αφορά τα δικαιολογητικά που απαιτούνται για την "Επέκταση αναγνώρισης της νεότερης οδού Ευαγγελιστρίας στην Κάτω Βέργα", δεδομένου ότι σύμφωνα με την ως άνω επιστολή απαιτούνται και σχετικές αποφάσεις - γνωμοδοτήσεις Δημοτικού Συμβουλίου και υπηρεσιών του Δήμου Καλαμάτας, θα ακολουθήσει αποστολή των απαιτούμενων δικαιολογητικών μετά από συνεργασία μας με τον δήμο".
Τα βασικά συμπεράσματα της έκθεσης ελέγχου τίτλων από δικηγόρο και της τεχνικής μελέτης από μηχανικό - πραγματογνώμονα, έχουν ως εξής:
1. Από τον έλεγχο τίτλων (του δικηγόρου Αθηνών κ. Νικολάου Μανούσου): …"Απαντα τα συμβόλαια παρουσιάζουν νομική - εμπράγματη αλληλουχία με αρχικώς (ήδη από το έτος 1922) πρωτότυπο τρόπο κτήσης κυριότητας και παράγωγο (στη συνέχεια) τρόπο κτήσης - μεταβίβασης της κυριότητας. Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η μεταβίβαση των εμπραγμάτων δικαιωμάτων επί των ακινήτων της περιοχής κατ’ έθιμο πραγματοποιείτο διά λόγου. Ο τρόπος αυτός μεταβίβασης εμπραγμάτων δικαιωμάτων (κυριότητα) τηρείτο με συνείδηση δικαίου σε όλη την Ελλάδα -και δη σε αγροτικές περιοχές- τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του 1960, ενώ απαντάται αποσπασματικά μέχρι και σήμερα. Από δε την έρευνα στο αρμόδιο Υποθηκοφυλακείο ευρέθησαν και συμβολαιογραφικές πράξεις μεταβίβασης της κυριότητας, ήδη από το έτος 1922. Χαρακτηριστικό είναι επίσης το γεγονός ότι για την περιοχή που πραγματοποιήθηκε η νομική έρευνα απουσιάζουν εμπράγματες διεκδικήσεις των ακινήτων μεταξύ των όμορων ιδιοκτητών. Ο λόγος, πιθανώς, σχετίζεται με το γεγονός ότι τα όρια των ανωτέρω ακινήτων συνδέονται με σύνορα σταθερά, ήτοι τον κοινόχρηστο δρόμο (ήτοι παλαιά κοινοτική οδός) και το ρέμα. Η χρήση των ακινήτων αυτών ως αγροτικών - γεωργικών συνδέεται με τα πετράλωνα που υπήρχαν στην περιοχή. Ο συνδυασμός των ανωτέρω ευρημάτων της έρευνάς μας, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τα σύνορα των όμορων ακινήτων είναι υλοποιημένα ήδη το έτος 1922 και δη αρκετά προγενέστερα, με κοινή αναφορά στο δρόμο αυτό (παλαιά κοινοτική οδός - ΠΚΟ), ο οποίος και εξυπηρετεί την πρόσβαση στα ακίνητα αυτά. Μάλιστα, η πρόσβαση στο ακίνητο που περιγράφεται στα συμβόλαια του έτους 1922, ακόμη και σήμερα, γίνεται μόνο από την ΠΚΟ. Η παλαιά κοινοτική οδός αναφέρεται ως φυσικό σύνορο σε όλα τα συμβόλαια σταθερά και αδιαμφισβήτητα από όλους τους ιδιοκτήτες, ως αναφορά σε δρόμο (άλλοτε κοινοτικό, άλλοτε αγροτικό και άλλοτε χωρίς χαρακτηρισμό). Κατόπιν τούτων, το καθεστώς εμπραγμάτων δικαιωμάτων κυριότητας επί των ακινήτων που αναφέρονται στην έρευνά μας -όπως αποτυπώνονται στο σχετικό συνημμένο τοπογραφικό διάγραμμα (Τ6)- είναι σε απόλυτη τάξη και αλληλουχία, απεικονίζοντας την εμπράγματη συνέχεια αυτών".
2. Από την τεχνική έκθεση - κεφάλαιο 5 "Αξιολόγηση στοιχείων - συμπεράσματα" (του τοπογράφου μηχανικού - πραγματογνώμονα κ. Παναγιώτη Δελτσίδη): "Αξιολόγηση στοιχείων: Από την εφαρμογή των τίτλων ιδιοκτησιών και συγκεκριμένα των συμβολαίων υπ’ αριθμ. 13279/26.08.1922 και 13280/26.08.1922 που ανάγονται στο έτος 1922 (δηλαδή προ του έτους 1923) αποδεικνύεται ότι το τμήμα τού υπό αναγνώριση δρόμου από την κορυφή 95 έως την κορυφή 98 προϋφίσταται του έτους 1923. Εξετάζοντας τον ιστορικό χάρτη της Γ.Υ.Σ. που εκδόθηκε το έτος 1932, απεικονίζεται ο υπό εξέταση δρόμος, τουλάχιστον για το τμήμα του από την κορυφή 32 έως την κορυφή 118. Από την φωτοερμηνεία των αεροφωτογραφιών που ελήφθησαν το έτος 1945, αναγνωρίζεται σε όλο του το μήκος ο δρόμος, που το μεγαλύτερο μήκος του είναι λιθόστρωτος (καλντερίμι). Από την ερμηνεία των διαγραμμάτων της Γ.Υ.Σ. που κατασκευάστηκαν από τις αεροφωτογραφίες έτους λήψης 1965, απεικονίζεται σε όλο του σχεδόν το μήκος ο υπό εξέταση δρόμος, ως ημιονική οδός. Από τη σημερινή μορφή του δρόμου, όπως αυτή απεικονίζεται στις φωτογραφίες, σε χαρακτηριστικά σημεία, στο διάγραμμα Τ-2, μελετώντας την τεχνοτροπία που παρουσιάζει ο δρόμος (καλντερίμι, λιθόστρωτος, πέτρινα τοιχία κ.ά.) και δεδομένου ότι τέτοιου είδους δρόμοι κατασκευάζονταν επί Τουρκοκρατίας, συμπεραίνεται ότι πρόκειται για δρόμο που έχει κατασκευαστεί πριν το 1923. Αλλωστε, επί αιώνες δεν υπήρχε άλλη σύνδεση της Σέλιτσας (Ανω Βέργα) με την παραλία και την Καλαμάτα. Συμπεράσματα: Λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία της παρούσας τεχνικής μελέτης, προκύπτει η ύπαρξη της παλαιάς κοινοτικής οδού, προϋφιστάμενης του έτους 1923, η οποία απεικονίζεται στο διάγραμμα Τ-1 και περιγράφεται από τις κορυφές 1-2-3-...-110 μήκους 3.200 μέτρων περίπου, όπου ανέκαθεν συνέδεε τον οικισμό της Ανω Βέργας με τον οικισμό της Κάτω Βέργας και την Καλαμάτα. Τα τμήματα του δρόμου από την κορυφή 81 έως την κορυφή 91 και από την κορυφή 110 έως την κορυφή 118 περιλαμβάνονται εντός των ορίων οικισμού, προϋφιστάμενου του έτους 1923 (Τ-1). Ο παραπάνω δρόμος συνεχίζεται από την κορυφή 118 έως την επαρχιακή οδό Καλαμάτας - Αρεόπολης, ο οποίος έχει αναγνωριστεί ως κοινοτικός δρόμος σύμφωνα με το αριθμ. ΦΕΚ 478/Δ/16-5-1996"».
