Σημείωσε ότι “σε μια περίοδο που οι ανισότητες διεθνώς και στη χώρα μας αυξάνονται, ο προϋπολογισμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν προβλέπει ούτε ένα ευρώ για τους ανέργους, τους εργαζόμενους, τις επιχειρήσεις που κινδυνεύουν με λουκέτο, αλλά και κανένα μέτρο για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, που αποτελεί απειλή για το εισόδημα του νοικοκυριού, τη βιωσιμότητα της επιχείρησης, την αναπτυξιακή πορεία της χώρας και την κοινωνική της συνοχή”.
Παράλληλα, ο κ. Χαρίτσης παρατήρησε τις “μειωμένες τακτικές δαπάνες για το δημόσιο σύστημα υγείας” και σχολίασε πως “οι εγχώριοι μαθητευόμενοι μάγοι του νεοφιλελευθερισμού επιτίθενται στο δημόσιο σύστημα υγείας την ώρα που η σύγχρονη διεθνής συζήτηση αφορά ακριβώς τον κεντρικό του ρόλο στην ανθεκτικότητα των κοινωνιών μας”. Υπογράμμισε ότι “ο προϋπολογισμός του 2022 είναι ένα κείμενο εκτός τόπου και εκτός χρόνου. Η κυβέρνηση επιλέγει να παρουσιάζει μια εικονική πραγματικότητα γιατί με αυτόν τον τρόπο πιστεύει ότι μπορεί να συνεχίσει το σχέδιό της για την αναπαραγωγή ενός στρεβλού, αντικοινωνικού και αντιπαραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης. Είναι το ίδιο μοντέλο με αυτό που μας οδήγησε στην κρίση της τελευταίας δεκαετίας”.
Ο Αλ. Χαρίτσης τόνισε ότι “δουλειά της πολιτικής είναι σε τέτοιες στιγμές να παρεμβαίνει αποφασιστικά. Η πανδημία και η ακρίβεια απαιτούν ριζικές τομές, δημόσιες πολιτικές και κρατική παρέμβαση, μέτρα για τη στήριξη του εισοδήματος των εργαζομένων, ρύθμιση της αγοράς, στοχευμένες μειώσεις φορολογικών συντελεστών, μέτρα υποστήριξης των επιχειρήσεων ώστε να μην μετακυλίουν το αυξημένο κόστος στους καταναλωτές”.
Σχετικά με την ανάκαμψη της οικονομίας, σχολίασε ότι “προφανώς μετά από την καθίζηση υπάρχει ανάκαμψη. Το ερώτημα είναι τι μορφή και περιεχόμενο θα έχει. Και κυρίως: ποιους θα αφορά. Η ανάκαμψη της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι μια ανάκαμψη τύπου Κ. Λίγοι και ισχυροί θα φύγουν όντως προς τα πάνω. Αλλά οι πολλοί θα μείνουν πίσω ή ακόμα χειρότερα θα κινηθούν προς τα κάτω”. Επίσης, ξεκαθάρισε πως “θέλουμε η Ελλάδα να συγχρονιστεί με τον διεθνή βηματισμό γύρω από τη μείωση των ανισοτήτων, τη δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη, τον παραγωγικό μετασχηματισμό. Και αυτό προϋποθέτει μια πολιτική τομών και ρήξεων”.
