«Κύριοι υπουργοί, ζούμε για δεύτερη Τετάρτη έναν δεύτερο εφιάλτη. Και οι 149 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και όλοι οι εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί πιστεύω, ακράδαντα το πιστεύω αυτό.
Ο εφιάλτης αυτός όμως πρέπει να τελειώσει και πρέπει να τελειώσει τώρα, γιατί δεν έχουμε δικαίωμα να επιτρέπουμε να γίνουν τιμητές, να γίνονται τιμητές αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή. Δεν επιτρέπεται, δεν έχουμε δικαίωμα, να δίνουμε επιχειρήματα σε αυτούς οι οποίοι οδήγησαν τη χώρα και το λαό στη χρεοκοπία. Δεν έχουμε δικαίωμα, να χρησιμοποιούμε, ούτε υπό πίεση, τα ίδια επιχειρήματα, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν έχουμε δικαίωμα, να συνεχίσουμε έτσι.
Εχουμε υποχρέωση, να σταματήσουμε τον εφιάλτη όλων μας και όλων των μελών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ. Ολων όσων έδωσαν απλόχερα την ψήφο τους στις 5 Ιούλη και είπαν όχι στους εκβιασμούς και όχι στους εκβιαστές.
Αρνούμαι! Αρνούμαι κύρια υπουργέ και κύριε υπουργέ, να δεχτώ ότι στην κοινωνία και στην πολιτική υπάρχουν μονόδρομοι, ακόμη και προσωρινά. Αρνούμαι να προσχωρήσω στα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αρνούμαι, να λέω αντίθετα, στις 22 Ιούλη, απ' ό,τι έλεγα στις 5 Ιούλη.
Και όμως, ανεξάρτητα των ευθυνών μας, ότι δεν προετοιμάσαμε άλλη λύση και στις 12 Ιουλίου, υπήρχε άλλη λύση και να μην λέμε ότι δεν υπήρχε. Υπήρχε και υπάρχει και τώρα.
Δεν είχαμε, αλήθεια, καμία εξουσιοδότηση να πάμε σε αλλαγή νομίσματος. Δεν είχαμε όμως και καμία εξουσιοδότηση να υπογράψουμε τρίτο μνημόνιο. Αντίθετα, είχαμε εξουσιοδότηση να ακυρώσουμε τις μνημονιακές ρυθμίσεις και θεωρώ μεγάλη τύχη και τιμή και ευχαριστώ πολύ, όλους όσους με τίμησαν, να είμαι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος στο τελευταίο νομοσχέδιο που ακύρωσε μνημονιακούς νόμους, αυτό που λέγαμε ασφαλιστικό νομοσχέδιο, το νομοσχέδιο «Στρατούλη».
Επειδή λοιπόν δεν είχαμε εξουσιοδότηση ούτε για το ένα ούτε για το άλλο, είχαμε υποχρέωση έστω και την ύστατη ώρα, έχουμε την υποχρέωση και τώρα να μην υπογράψουμε τρίτο μνημόνιο. Είχαμε υποχρέωση, το ελάχιστο, να ζητήσουμε μια δίμηνη παράταση και να πάμε καθαρά στο λαό και στο κόμμα μας και να τα λύσουμε αυτά τα ζητήματα, αφού δεν τα λύσαμε έγκαιρα.
Γιατί γίναμε 40% από το 4%; Η απάντηση είναι γιατί εκπροσωπήσαμε και εκφράσαμε τα κινήματα και τις υποτελείς τάξεις.
Αρνούμαι λοιπόν, να στραφώ ενάντια στα συμφέροντα των υποτελών τάξεων για να σώσω γενικώς τη χώρα, η οποία όμως δεν σώζεται, γιατί όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι μιλάνε ότι με αυτήν την πολιτική, το Grexit θα έρθει σίγουρα και τότε θα μας έχουν πάρει και την δημόσια περιουσία.
Αρνούμαι, λοιπόν, να πω ναι σε αυτό το κώδικα πολιτικής δικονομίας, που πέρυσι έλεγα όχι. Γιατί αυτός περιορίζει το δικαίωμα των αδύναμων οφειλετών. Μειώνει τους χρόνους διαδικασίας των πλειστηριασμών. Διευκολύνει τις τράπεζες να υλοποιήσουν σχέδια μαζικής εκποίησης και κατοικιών. Περιστέλλει ακόμα και το δικαίωμα ενημέρωσης του πολίτη. Ικανοποιεί την πάγια απαίτηση των δανειστών να καταστούν δυνατοί οι πλειστηριασμοί στη βάση της εμπορικής αξίας, παρότι οι πολίτες φορολογούνται με βάση τις αντικειμενικές αξίες. Καταργεί τη σημερινή θετική ρύθμιση, με την οποίαν προηγούνται οι εργατικές απαιτήσεις έναντι των τραπεζών, αλλά και απαιτήσεις του δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων έναντι των τραπεζών. Γιατί μετά την ψήφιση αυτού, θα προηγούνται οι απαιτήσεις των τραπεζών σκανδαλωδώς απέναντι στις απαιτήσεις των εργαζομένων, των ασφαλιστικών ταμείων, του δημόσιου αλλά και όλων των άλλων.
Αρνούμαι να αποδεχτώ να καταργηθεί η εξέταση μαρτύρων, να υποβαθμιστεί ο ρόλος των συνηγόρων και να μην προσδιορίζεται ούτε το ακατάσχετο του οφειλέτη. Γιατί, αυτό που θα συμβεί με την υπερψήφιση του πρώτου άρθρου των σημερινών μνημονιακών προαπαιτούμενων, είναι να διευκολυνθεί η απαίτηση των δανειστών και των τραπεζιτών που ήταν πάγια, προκειμένου η εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων των αδύναμων, να γίνεται ευκολότερα και πιο φθηνά για τις τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο.
Αρνούμαι, λοιπόν, να ψηφίσω να διευκολυνθεί η κατάσχεση των σπιτιών των πιο φτωχών και αδυνάτων συμπολιτών μου.
Αρνούμαι να συμφωνήσω να ενισχυθούν περαιτέρω τα προνόμια των τραπεζών και να περιορίσω με την ψήφο μου τα εν γένει δικαιώματα των εργαζομένων, του Δημοσίου, των ασφαλιστικών οργανισμών υπέρ των τραπεζών.
Αρνούμαι να συμφωνήσω ότι δήθεν σώζεται η χώρα μου, όταν καταστρέφονται οι πολίτες της.
