Ο Σπύρος Φέγγος δεν είναι πια στη ζωή, δραπέτευσε σχεδόν βιαστικά, για να πάει να συναντήσει άλλους αγαπημένους, παρότι και σε τούτον εδώ τον κόσμο είχε πολλούς. Δύσκολη ... απόπειρα λοιπόν να πιάνεις στα χέρια σου το βιβλίο, να βλέπεις τη φωτογραφία του και να συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς πια να του εκφράσεις τις δεκάδες απορίες που είναι σίγουρο πως θα σου δημιουργήσουν τα λόγια του.

H αποδόμηση είναι ένα από τα "ζωτικά" συστατικά των "λήρων" του Σπύρου Φέγγου. Σύντομα, χωρατατζίδικα, μα τόσο αγνά και αθώα, αυθόρμητα, συντροφευτικά ποιήματα για δύσκολες ώρες. Σαν φαρμακάκι που δίνουν στα παιδιά. Ηξερε να χειρίζεται τα όρια ο ποιητής και να ισορροπεί με τα χέρια ανοικτά ανάμεσα στο ιδεατό και το πραγματικό, τουλάχιστον στους στίχους του. Ενας πραγματικός επιστήμονας του λόγου, ένα πηγαίο ταλέντο ανθρωπιάς, ένας κοσμοκαλόγερος της ψυχανάλυσης, ζούσε ανάμεσά μας για χρόνια.

Μια γκόθικ διάθεση φαίνεται αναγκαία στα ποιήματα ενός τόσο σκεπτόμενου ανθρώπου. Διαβάζοντάς τα κανείς, τα βλέπει να γίνονται εικόνες του Τιμ Μπάρτον και του Γούντι Αλεν. Το "the end" πέφτει στο πανί και όλοι γελάμε. Και ο Σπύρος γέλαγε, πολύ. Και χαμογέλαγε, χωρίς ποτέ να κοροϊδεύει.

Η ποίηση λένε είναι καταφύγιο. Αλλοι τη νιώθουν Χάρυβδη. Το βιβλίο του Σ.Φ. έχει τη δική του ποιητική ταυτότητα. Ποιος να το ΄λεγε, πως ένας ποιητής, ένας καλλιτέχνης της ζωής, θα μας έκανε να μειδιάζουμε, να γαληνεύουμε, ακόμα και μετά το θάνατό του;

Γ.Σαρ.