Ταυτόχρονα, 10% περίπου του συνολικού μαθητικού πληθυσμού στην υποχρεωτική εκπαίδευση είναι παιδιά μεταναστών και προσφύγων, και το ποσοστό αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο στα σχολεία των μεγάλων αστικών κέντρων. Το σχολείο του 21ου αιώνα είναι ένα σχολείο στο οποίο η πολιτισμική ετερότητα είναι ο κανόνας καθώς οι «πολίτες του κόσμου» αντιλαμβάνονται την υποχρέωση να συνυπάρξουν με τις διακριτές καταβολές και πολιτισμικές τους ιδιαιτερότητες, μέσα στην ετερότητα που προσφέρει νόημα και αισθητικό πλούτο στην ίδια τη συμβίωση. Εχουν, όμως, οικογένειες και εκπαιδευτικοί κοινούς στόχους, όσον αφορά την εκπαίδευση των παιδιών τους; Συζητούν από κοινού τα σχετικά θέματα; Εχουν κοινή αντίληψη για το πώς να προχωρήσουν μαζί; Πώς αυτή η πορεία συνδέεται με την πολιτισμική ετερότητα που έχει διαμορφώσει το εκπαιδευτικό πεδίο στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες; Η διερεύνηση των σχέσεων αυτών μέσα από την επικοινωνία των εκπαιδευτικών με τους γονείς παρουσιάζει ιδιαίτερο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον όταν ασχολείται και με οικογένειες αλλοδαπών ή παλιννοστούντων μαθητών, έναν σημαντικό τομέα, ο οποίος έχει διερευνηθεί ελάχιστα στην ελληνική πραγματικότητα. Το βιβλίο αυτό, λοιπόν, εστιάζει στη διερεύνηση των παραγόντων που διαμορφώνουν το φαινόμενο της επικοινωνίας και συνεργασίας εκπαιδευτικών και αλλοδαπών γονέων, στην περιγραφή των μορφών που παίρνει, στις συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιείται και στις αντιλήψεις εκπαιδευτικών και αυτών των γονέων σχετικά με προοπτικές διεύρυνσης της μεταξύ τους σχέσης. Η επικοινωνία θεωρείται το κύριο συστατικό που εδραιώνει την αλληλεξάρτηση των ανθρώπων, ενώ οι αντιλήψεις γονέων και εκπαιδευτικών δημιουργούν το σκηνικό για έναν συνεχή διάλογο μεταξύ τους, αλλά και για δράση.
Από τις Μεσσηνιακές Εκδόσεις “Γραφομηχανή”.