Ομως «εκείνη με τη σοφία της ξέρει» κι έτσι όταν, τελικά, φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, ποίηση και μουσική θα ενωθούν.
«Οι πυροτεχνουργοί 17 ποιήματα και ένα πεζό» του Γιώργου Μαρκόπουλου έγινε μουσική παράσταση («Η πένα για το μπουζούκι μου επάνω στο μάτι του Βανγκ Γκονγκ») από τον Γιώργο Βεντουζά. Η παράσταση ανέβηκε τη Μεγάλη Δευτέρα στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50) το απόγευμα στις 7.30 και επαναλαμβάνεται σήμερα στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Αιγάλεω «Γιάννης Ρίτσος» (Δημαρχείου 17 και Κουντουριώτου), Μεγάλη Τετάρτη την ίδια ώρα. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη, βασικός ερμηνευτής θα είναι ο Γιάννης Σαμψιάρης και αφηγήτρια η Ελένη Ροδά. Για τους «Πυροτεχνουργούς», την ποιητική μοναξιά, το φράκταλ της ζωής και της τέχνης και για εκείνη τη μοιραία επεισοδιακή πρώτη συνάντηση θα μας μιλήσει ο βραβευμένος με Κρατικό Βραβείο Ποίησης και με το Βραβείο Καβάφη, Γιώργος Μαρκόπουλος, χαρούμενος και συγκινημένος: «Ε, ναι, τελικά, ξέρει η ζωή!».
«Η πιο αγαπημένη μου συλλογή»
«"Οι Πυροτεχνουργοί" είναι η πιο αγαπημένη μου συλλογή και ο λόγος είναι ότι από την προηγούμενη τουλάχιστον συλλογή "H θλίψις του Προαστίου" είχα αισθανθεί μέσα μου την ανάγκη ότι έπρεπε σιγά σιγά να εγκαταλείψω τα απολύτως εξωτερικά στοιχεία και να οδηγήσω τη γραφή μου σε εσωτερικότερα τοπία της ψυχής. Χωρίς, όμως, να αφήσω έξω και τα τοπία της καθημερινής μας ζωής· εκείνα που έκρυβαν μέσα τους μια μη ορατή διά γυμνού οφθαλμού ποίηση», εξομολογείται ο ποιητής.
«Ετσι λοιπόν "Οι Πυροτεχνουργοί", πετυχαίνοντας αυτά που ήθελα όταν κυκλοφόρησαν το 1980, ευτύχησαν να βρεθούν όλως τυχαίως στα χέρια του Γιώργου Βεντουζά, ο οποίος, συλλαμβάνοντας τις προθέσεις μου, έκανε ένα έργο μαγικό το 2016! Ενα έργο που με τη μουσική του ανασύρει και φέρνει στην επιφάνεια τη μουσική των στίχων και των λέξεων, πράγμα που είναι σπουδαίο και αναγκαίο για να πετύχει μια τέτοια μουσική παράσταση σαν αυτή την εξαιρετική του Γιώργου». Μια συνεργασία που εν τέλει «σπάει» και τη δεδομένη μοναξιά του ποιητή: «Πράγματι "σπάει" η μοναξιά της ποίησης κατ' αυτόν τον τρόπο όταν ο μουσικοσυνθέτης είναι τόσο προικισμένος σαν τον Γιώργο Βεντουζά ώστε να ψάχνει να βρει και να αντιλαμβάνεται την κρυμμένη μουσική της ποίησης και να την υπηρετεί με ευλάβεια, αντί οχυρωμένος μέσα στον δικό του κόσμο να κάνει εκείνο που ο ίδιος θέλει χωρίς καν να υποψιαστεί τη μουσική των στίχων», ενθουσιασμένος θα μας πει.
Κι έτσι «Οι ποιητές» και «Τ' απογεύματα της Κυριακής», «Ο ξένος» και «Τα ναυάγια», «Ο πατέρας που ήθελε να φτιάξει ένα σπίτι» αποτελούν σήμερα πια την κοινή τους θεματική: «Ολα αυτά, ξέρετε, δεν είναι άλλο από την άδολη ποιητική που κρύβουν οι πράξεις των φτωχών λαϊκών και ταπεινών ανθρώπων που ονειρεύτηκαν μια πιο χαρούμενη ζωή. Αλλά δυστυχώς αυτό το σύστημα διαπλεκομένων κοινωνικών αξιών δεν τους το επέτρεψε. Ετσι παρέμειναν να ζουν μέσα σε ένα λυπημένο περιθώριο, όχι, όπως καταλαβαίνετε, με τη σημερινή έννοια του περιθωρίου, αλλά με την έννοια ότι τη ζωή τους την τροφοδοτούσαν συναισθήματα ανάμεικτα όπως το όνειρο, η ματαίωση και η λύπη», μας εξηγεί.
Αλλωστε «"Το χρέος του ποιητή" είναι πάντοτε σε όλους τους καιρούς υποχρεωμένο να μεγαλώνει διότι ο ποιητής πέρα από τις πράξεις του ως πολίτης στην ουσία είναι ταγμένος στην υπηρεσία της ομορφιάς. Εξάλλου, πιστεύω ότι το υπαρξιακό και το κοινωνικό φορτίο είναι πάντοτε δύσκολο και ως εκ τούτου κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχουν ποτέ δύσκολοι ή εύκολοι καιροί».
Κι όσο για τη «μυθιστορηματική» τους πρώτη συνάντηση, για το χατίρι μας ο Γιώργος Μαρκόπουλος θα ξαναζωντανέψει τη στιγμή: «Πριν από αρκετά χρόνια, έτσι όπως βάδιζα στη Σταδίου γραβατωμένος, με τρεις κυρίες παρέα, συναντάμε ξαφνικά στον δρόμο έναν νέο ζεστό και χυμώδη που αρχίζει να μου απαγγέλλει τους "Πυροτεχνουργούς!" "Κοίτα να δεις", σκέφτηκα! Κι ύστερα, πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια, το παιδί ενός φίλου μου ήθελε να φτιάξει ένα μπουζούκι και ρωτώντας φτάνω στον Γιώργο τον Βεντουζά τον οργανοποιό!
Για να διαπιστώσω ότι ο Βεντουζάς που ήταν πρώτο μπουζούκι στον Μπιθικώτση, είχε συνεργαστεί με τον Θεοδωράκη, είναι εκείνος που απήγγειλε κάποτε στη Σταδίου τους "Πυροτεχνουργούς"!
Ενα τραγούδι του Τσιτσάνη Τους μάζεψα, λοιπόν, σε ένα ταξί και όταν φτάσαμε ο Γιώργος άρχισε να δοκιμάζει τα ήδη υπάρχοντα μπουζούκια του για να δει. Τραγουδούσε, θυμάμαι, εκείνο το υπέροχο του Τσιτσάνη "Ασπρο πουκάμισο φορώ και μαύρο θα το βάψω" και μου έκανε εντύπωση που είπε "ρε συ, αυτό μιλάει καλά!". Ε, και κάπως έτσι σήμερα φτάσαμε στην παράσταση! Γιατί ναι, κάτι γίνεται τελικά στη ζωή κι ίσως εκείνος ο αρχαίος κάποτε να είχε δίκιο.
Κάτι γίνεται σ' αυτό τον κόσμο που όσο αλλοπρόσαλλος κι αν είναι, οι μεγάλοι βράχοι θα συναντήσουν τους μεγάλους, οι μικρότεροι τους μικρούς, αλλά και τα χαλικάκια θα συναντηθούνε στο τέλος με τα άλλα χαλικάκια. Δεν βρίσκετε πως είναι καθησυχαστικό και παρηγορητικό όλο αυτό;».
Της Ελένης Γκίκα από το “Εθνος”
