«Τις τελευταίες αυτές μέρες οι μεγαλοκτηματίες, οι εξαγωγείς και οι σταφιδέμποροι, ο ΑΣΟ και διάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες, υπουργοί, βουλευτές, γερουσιαστές, με διάφορα κόλπα και έντεχνα μέσα τα καταφέρανε να σπάσουνε τη σταφιδική ενότητα, να διαιρέσουνε δηλαδή τους σταφιδοπαραγωγούς και να αποσπάσουνε την προσοχή τους από τα άμεσα ζητήματα που τους ενδιαφέρουν. Σκόπιμα, όλοι αυτοί οι εκμεταλλευτές με τους πράκτορές τους, θορυβούσαν και θορυβούν ακόμα για να επιφέρουν σύγχυση και να σπείρουν διάφορες αυταπάτες ανάμεσα στους σταφιδοπαραγωγούς. Οταν ιδρύθηκε ο ΑΣΟ από το κράτος το 1926, ο αντικαταστάτης της Ενιαίας, η τότε κυβέρνηση διακήρυξε στους σταφιδοπαραγωγούς πως αυτό γίνεται για να προστατευθεί το προϊόν της σταφίδας. Να όμως ποια είναι σήμερα η προστασία από τον ΑΣΟ. Παίρνει τσάμπα από τους σταφιδοπαραγωγούς 50% φόρο ειδικό, το λεγόμενο παρακράτημα, επί της εξαγόμενης σταφίδας και γενικά από ένα χιλιόλιτρο σταφίδα εισπράττει 3.000 δρχ. περίπου συμπεριλαμβανομένης της υποχρεωτικής εισφοράς, της εξαγωγικής, του δανείου παγετόπληκτων, των τοπικών φόρων και του συναλλαγματικού παρακρατήματος (κονσόρτσιουμ). Ενώ δηλαδή ο σταφιδοπαραγωγός πληρώνεται για ένα χιλιόλιτρο σταφίδας που πουλάει 2.900, του παίρνουνε άλλες τόσες και περισσότερες και έτσι ένα χιλιόλιτρο σταφίδα πριν βγει από την Ελλάδα στο εξωτερικό είναι επιβαρυμένο με 6.000 δραχμές κι ακόμη γιατί πάνω σ‘ αυτά πρέπει να προστεθούν και τα υπέρογκα έξοδα που παίρνουνε οι σταφιδέμποροι και οι ατμοπλοΐες. Αυτή με λίγα λόγια είναι η προστασία του ΑΣΟ και της κυβέρνησης πάνω στη σταφίδα. Από την άλλη μεριά ο ΑΣΟ παίρνει φτηνά και τα πλεονάσματα, τα οποία μαζί με το παρακράτημα βιομηχανοποιεί σε συνεργασία με τις εταιρείες οίνων (τους Χαρίλαους, Ησαήιδες κ.λπ.) που απ‘ αυτή τη δουλειά κερδίζουν αρκετά εκατομμύρια. Απ‘ αυτό τον τζίρο ο ΑΣΟ κερδίζει 300 εκ. περίπου δραχμές, από τα οποία πληρώνει 180 για την εξαγορά των πλεονασμάτων, δίνει 15 εκ. για φόρο δανείου στην Εθνική Τράπεζα, 20 εκ. για έξοδα ΑΣΟ και γενικών αποθηκών και 15 εκ. για τους παγετόπληκτους. Επίσης παίρνει από το κράτος για έγγειο φόρο άλλα 40 εκ. δραχμές που πριν από δέκα χρόνια, το 1924, ήταν μόλις 5 εκ. και όλα αυτά φυσικά βγαίνουν από τη ράχη του σταφιδοπαραγωγού μέσω του ΑΣΟ. Επίσης το κράτος εισπράττει από φόρους οινοπνεύματος (πόσιμου και φωτιστικού) που βγαίνει από τη σταφίδα άλλα 240 εκατομμύρια. Γι’ αυτό βάζουνε μικρές τιμές στα πλεονάσματα και παίρνουν τσάμπα το παρακράτημα για να παράγουν οινόπνευμα από φτηνή σταφίδα, για να κερδίσουνε πολλά επιβαρύνοντάς το με μεγάλους φόρους. Η Εθνική παίρνει τόκους βαρείς και είναι μέτοχος και στις εταιρείες βιομηχανίας, γι‘ αυτό κόπηκε τώρα στο τέλος να ορισθούνε μικρές τιμές της σταφίδας. Είναι όμως και ένα σωρό άλλες σπατάλες που γίνονται από τον ΑΣΟ, τους σταφιδέμπορους, την Εθνική Τράπεζα και τα διάφορα προσωπικά κόμματα. Αυτοί είναι οι σταφιδοπατέρες που ξεγελούν τους σταφιδοπαραγωγούς ότι ο ΑΣΟ εξυπηρετεί μονάχα αυτούς. Αλλά είναι καιρός πια να καταλάβουνε οι σταφιδοπαραγωγοί ότι δεν έχουνε αντίθετα αναμεταξύ τους συμφέροντα. Εχουνε μονάχα κοινούς εχθρούς, όλους αυτούς τους καρχαρίες εναντίον των οποίων επιβάλλεται ν‘ αγωνιστούν ενωμένοι. Να βγάλουνε επιτροπές αγώνα σε όλα τα χωριά και με συγκεντρώσεις και με συλλαλητήρια να απαιτήσουνε:

Την κατάργηση του ΑΣΟ. Την κατάργηση του παρακρατήματος. Την ενιαία διαχείριση της σταφίδας, την οποία να ασκούν οι σταφιδοπαραγωγοί. Την κρατικοποίηση της οινοπνευματοποιητικής βιομηχανίας. Την κατάργηση του συναλλαγματικού παρακρατήματος. Την μείωση εις το ελάχιστον της έγγειου φορολογίας ή και την ολοσχερή κατάργηση για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Την μετατροπή των προς τον αγρότη χρεών σε μακροπρόθεσμα και την κατάργηση των επιδιώξεων αυτής εναντίον των οφειλετών. Την ταχύτατην ρύθμιση των αγροτικών χρεών εν γένει. Την οικονομική ενίσχυση των κατεστραφέντων σταφιδοπαραγωγών. Να γίνουν εξαγωγικοί λιμένες και όλοι οι σταφιδικοί τοιούτοι».

Στο πρώτο φύλλο της εφημερίδας “Πήδασος” υπάρχει και άρθρο του Λούλη Τσικλητήρα με τίτλο “Πώς ελήφθησαν αι αποφάσεις του ΑΣΟ – Ο δίκαιος αγών των σταφιδοπαραγωγών”. Με την υποσημείωση της εφημερίδας “Ανεξάρτητοι γνώμαι” στο άρθρο αναφέρονται τα εξής:

«Ο σταφιδοπαραγωγός εφέτος έπεσε θύμα ανήκουστου συνωμοτικής πλεκτάνης εκ μέρους του πολύμορφου τέρατος της κεφαλιαοκρατίας όμοιον του οποίου δυσκόλως απαντάται εν τη οικονομική ιστορία, είναι η διάρρηξης της αλληλεγγύης των σταφιδοπαραγωγών και η εις σημείον επικίνδυνον όξυνσις της αντιθέσεως αυτής. Και καταδικασθείς διά των αποφάσεων του ΑΣΟ ο σταφιδοπαραγωγός των μη εξευγενισμένων ποιοτήτων δεδομένης και της 30% μειώσεως της παραγωγής του να περάση μαύρη και άραχνη χρονιά. Τι εκέρδισεν ο παραγωγός των εξευγενισμένων; Χωρίς να υποστεί καμμίαν απολύτως θυσίαν το κράτος αφού δεν έστερξε ουδέ εις την διάθεσιν του γελοίου ποσού των 15 εκατ. διά την επιτυχίαν της εξευτελιστικής τιμής των 3.000 διά την κατωτέραν ποιότητα, έπαιξαν εις βάρος και των δύο κατηγοριών σταφιδοπαραγωγών. Τα βάση έμειναν εις τον αυτόν παρονομαστήν και διά της μειώσεως της τιμής των δελτίων την οποίαν επέτυχον οι υποτιμηταί (εζητούσαν μάλιστα να τα διατιμήσουν ως επληροφορήθημεν εις την σταθεράν τιμήν των 2.500 δρχ.) επέφεραν ζημίαν εις τον δελτιούχον σταφιδοπαραγωγόν και όχι μόνον χωρίς να κερδίση τίποτε ο αριστοκράτης κατά την ποιότητα σταφιδοπαραγωγός, διότη ηυξήθη η εξαγωγική εισφορά, αλλά και εζημιώθη θετικώς διότι είναι αδύνατον να μην επιδράση ο καθορισμός εις μικράς τιμάς και εις την εμπορικήν τιμήν της καλυτέρας Βοστιτσιανής μάρκας κατά την διαφοράν της τιμής, την οποίαν εζήτουν οι πληβείοι κατά την ποιότητα σταφιδοπαραγωγοί των νοτίων της Πελοποννήσου περιφερειών. Και ποίον όφελος περιμένουν να αποκομίσουν οι εξευγενισμένοι κατά την ποιότητα σταφιδοπαραγωγοί. Την αύξησιν της εξαγωγής, η οποία εφέτος και εις τας τομάς των 32/6 σελ. Ανάλωσιν που θα ηδύνατο να αφήση τιμήν 3.500 εις τον παραγωγόν θα ανήρχετο εις 160 εκ. κατά τους υπολογισμούς των ιδίων Πατρινών εμπόρων πλην των υποτιμητών. Αλλ’ αύξησις της παραγωγής και αποθησαυρήσεις εις εκατομμύρια του ΑΣΟ με τιμάς πείνης διά τους σταφιδοπαραγωγούς όπως η εφετεινές και της εποχής Βουρλούμη του 1930 είναι Πύρρειος νίκη. Και οργανισμοί και εξαγωγή προϋποτίθενται ότι γίνονται διά τον παραγωγόν, η καλλιτέρευσις της ζωής του οποίου αποτελεί τον σκοπόν και την λύσιν του κοινωνικού τούτου ζητήματος.

Ενώ εάν αντιμετωπίζετο ριζικά το σταφιδικόν, που αναμφισβήτητα δεν είναι δυνατόν εις κεφαλαιοκρατικό κοινωνικό πλαίσιο, θα ηδύνατο η αύξησις της εξαγωγής και η αύξησις της δυναμικότητος του ΑΣΟ ή του οργάνου εκείνου που θα ήτο επικεφαλής της διευθυνομένης οικονομίας του σταφιδικού και λέγομεν τούτο διότι παράφρονες μόνον υιοθετούν συνθήματα εξακοντιζόμενα από τας Πάτρας ότι διά της αναρχικής οικονομίας του ελεύθερου ανταγωνισμού θα ελύετο το σταφιδικόν διά να μην μας τρώγουν οι μισθοί θα ηδύναντο λέγω να γίνουν αμφότερα τα οποία είναι αναγκαία να γίνουν με σταθερήν διατήρησιν των τιμών ικανοποιητικών εκάστοτε διά τους σταφιδοπαραγωγούς.

Αλλά θα τραβήξωμεν μακρυά και επανερχόμεθα εις την εφετεινήν ανήκουστον συνωμοτικήν πλεκτάνην. Οι κερδοσκόποι υποτιμηταί είχον κατά τρόπον αριστοτεχνικόν σχεδιάσει τα πάντα:

1) Είχον εξασφαλίσει την υποστήριξιν του κ. υφυπουργού του Πολιτικού Γραφείου ο οποίος πέρυσι είναι γνωστόν ότι ο ίδιος εκαυχάτο ότι εις αυτόν οφείλετο ο καθορισμός της τιμής εις 3.900 από 3.700 που επρόκειτο να οριστή.

2) Την διαβεβαίωσιν του κ. προέδρου της κυβερνήσεως ότι ουδεμίαν θυσίαν ήθελε υποστή το κράτος ούτε εις το ελαχιστότερον, το μηδαμινόν αίτημα της καταργήσεως του σταφιδικού συναλλαγματικού παρακρατήματος και την τελικήν υποστήριξιν εις μικράς τιμάς του. Ως δε καταγγέλει εις δηλώσεις του εις την “Νέαν Ημέραν” Πύργου ο κ. Στεφανόπουλος είχε λάβει την υπόσχεσιν του κ. πρωθυπουργού ότι ήθελαν αποδεχθή όλα τα αιτήματα, όσα προ της αναχωρήσεώς του εις Γερμανίαν του είχε υποβάλει δι’ εκθέσεως και παρέβη την υπόσχεσιν αυτήν και γεννάται το ερώτημα αυθόρμητο μήπως είχε σκοπόν ο κ. πρόεδρος της κυβερνήσεως να αποκοιμήσει τους παραγωγούς της νοτίας περιοχής Πελοποννήσου. Ποίον όμως είναι το καθήκον του κ. Στεφανοπούλου εν τοιαύτη περιπτώσει την οποίαν ο ίδιος καταγγέλει, θα ειπούμε παρακάτω.

3) Την κατηγορηματικήν διαβεβαίωσιν της Εθνικής Τραπέζης ότι δεν ήθελε στέρξη εις δάνειον παρά μόνον εάν ωρίζοντο τιμαί πείνης. Και διέπραξεν η Εθνική Τράπεζα το εξής που εκρατήθη σημείωσις διά την ημέραν της επιγείου κρίσεως, ότι ανέθεσεν εις τον κ. Σιμωνίδην προς μεγάλην προσβολήν και τους αντιπροσώπου της παρά τω ΑΣΟ κ. Τρίπου και τα στοιχεία εφ’ ων θα εστηρίζοντο τα μέτρα. Περιττόν και να ειδούμε την έκθεσιν. Ελησμονήθη όμως να υπομνησθή ότι προ ολίγων ακόμη ετών το παθητικόν 300 εκατ. εχρηματοδοτήθη ο ΑΣΟ με 350 εκ. ενώ τώρα δεν εδέχετο ουδέ την εγγύησιν του κράτους και ο κ. Τσαλδάρης την εκαμάρωνε δεχόμενος την προσβολήν αυτήν.

4) Την διαβεβαίωσιν της πλειοψηφίας του διοικητικού συμβουλίου εκ μέρους κυρίως των κρατικών υπαλλήλων οι οποίοι επηρεάζουν περισσότερον οίτινες περιοδεύοντες επέβαλον εις τους διευθυντάς των Υποκαταστημάτων να αναφέρουν μεγαλειτέραν παραγωγήν εκείνης που ενόμιζον αυτοί ως υπεύθυνοι και παραμένοντες εις τον τόπον. Με έξοδα των παραγωγών κινούμενοι τους έσκαβαν τον λάκκο οι απαίσιοι διά να ικανοποιήσουν ό, τι οι κακές γλώσσες λέγουν αυτές τις ημέρες.

5) Την παραπλάνησιν των σταφιδοπαραγωγών των εξευγενισμένων ποιοτήτων. Και τούτο απετέλεσε το ππολιτικόν τον πρόσχημα δεδομένης και της εν Κορινθία πολιτικής καταγωγής του κ. πρωθυπουργού. Επροβλήθη δε κατά τον μήνα Μάιον η κατάργησις του παρακρατήματος η οποία προϋποθέτει εξασφάλισιν της διαθέσεως των πλεονασμάτων διά το συμφέρον αυτών τούτων των παραγωγών της αριστοκρατικής ποιότητος».